Het ene moment ben ik boos en kan ik wel de hele dag huilen, dan tril ik weer en dan lach ik. Mensen beseffen niet altijd de impact van ziekte en leed in zowel topsport als het dagelijks leven.
Topsport is geen negen-tot-vijfbaan. Je bent er 24 uur per dag, zeven dagen per week, 365 dagen per jaar mee bezig. Om beter, best, the best te worden. Je krijgt te maken met randzaken, bijzaken en hoofdzaken.
Soms wordt een bijzaak plotseling een hoofdzaak en de hoofdzaak tijdelijk een bijzaak. Dit maakte ik zelf onlangs mee. Als topsporter zet je sport op nummer één. Daar doe en laat je alles voor. Familie kun je alleen nooit vergeten. Toch staat zij in negen van de tien gevallen op plaats twee. Uitzonderingen daargelaten.
Ik wilde zoveel zoveel tijd met mijn vader doorbrengen als ik kon en hem nog een prachtig jaar geven om naar uit te kijken. Mijn grootste schaatsfan geven waar hij naar verlangt: glorie, medailles en succes. Seizoen 2012/2013. Het is een bijzonder jaar geworden voor mij en mijn vader. Een jaar om nooit te vergeten.
Samen het NK Allround beleven, is een van de mooiste momenten in mijn leven. Dat ik dit samen met hem heb mogen meemaken maakt mij trots en superblij. Hij genoot altijd volop van het langebaanschaatsen op tv. Ook al was ik shorttracker, langebaan bleef een grote passie. Het winnen van de Nederlandse titel allround gaf hem energie, trots, bekendheid en genot. Mooi om te zien dat je iemand iets extra’s kan geven om voor te vechten.
Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om hem het EK te laten beleven. Hij was er erg trots op dat hij erbij was en het bleek het laatste toernooi te zijn dat hij in real life mee heeft mogen maken. Helaas heb ik hem de Europese titel niet kunnen geven, zoals ik graag had gewild. Hij heeft het hoogst haalbare gekregen en daar vol trots van genoten.
Het WK was een bijzondere afsluiting van een emotioneel en slopend seizoen. Op de allerlaatste dag wist ik het waar te maken. Zilver op de 1000 meter. Frustratie van het hele jaar net niet – het mislopen van de medailles op wereldbekers – en nu wel. Ik was opgelucht vanbinnen. Ik kan het wel, het is goed nu, het jaar is compleet en goed afgesloten. Last but not least.
Mijn vader is op 11 mei overleden. Komend jaar zal ik mijn succes opdragen aan mijn vader. Pap, bedankt voor deze mooie jaren en geweldige herinneringen. Je zal er altijd bij zijn op de ijsbaan.
Volgen jullie ook het succes?
Jorien ter Mors is lid van de Nationale Trainingsselectie Shorttrack en won vorig jaar onder meer WK-zilver op de 1000 meter