Column: De eerste zege
Hoe is het mogelijk dat hersenen pas in actie komen op het moment dat je tien meter voorbij het punt bent waarvan je denkt: Huh? Nee, hier klopt toch iets niet?
Het is eind juli. Ik heb zaterdag een MTB wedstrijd gereden in Steenwijk. Een uur lang door de bagger tot het zuur ver boven je oortjes komt te zitten en gaan tot the limit. De limiet levert dit keer een paar gekneusde ribben op, doordat ik een situatie totaal verkeerd ingeschat. Een smerige kuil, waar mijn voorwiel precies in blijft steken en ik voorover over mijn stuur wordt gelanceerd. Ineens begrijp je dan waarom juist dáár de meeste mensen staan te kijken.
Zondag krabbel ik op de fiets om uit te fietsen. De gewone fiets rijdt een stuk comfortabeler dan de racefiets, dus de keus is snel gemaakt. Net iets boven Groningen groet ik een wat oudere man “Hoi”. Waarna ik hem ineens niet meer zie. Huh, waar is ie? Klopt het wat ik heb gezien? Wat doet die man daar? Ik draai mijn Gazelle om, rij tien meter terug en kom oog in oog te staan met een monster. Hij staat in een vieze, stink sloot. Wat ooit een witte blouse was is nu donder gekeurd. Zijn bril op het puntje van zijn neus, het linkerglas mist. Hij heeft zijn armen wijd, alsof hij weg wil vliegen. Helaas, hij kan geen kant op.
“Ik gleed van mijn trapper”, komt er uit zijn mond en ik weet nu dat mijn hersens mij niet in de steek hebben gelaten. Het is een mens. Hij moest een beste smak gemaakt hebben, modder overal en toch zeker twee meter naar beneden gekukeld om de duik te kunnen maken. Precies in het midden van zijn voorhoofd een bult. Het bloedt. Ineens heb ik geen last meer van mijn ribben en daal af richting sloot. Geef het monster een hand en probeer hem uit de sloot te trekken. Onmogelijk. Na een paar minuten worstelen zijn wij een bezienswaardigheid geworden, een attractie, Tarzan en Jane, maar dan net iets anders.
Uiteindelijk krijgen we de man terug op de weg, dan blijkt zijn fiets ook nog ergens in de sloot te liggen. Met een menselijke-ketting komt ook deze boven water. “Zo” zegt de man “Bedankt allemaal, volgens mij heb ik alles”. Hij stapt op zijn electische fiets, die het wonder boven wonder nog blijkt te doen en vertrekt.
Zo, de eerste grote zege van het jaar is binnen.
Jolanda Langeland is marathonschaatsster en won afgelopen winter de Hollands Venetië Tocht.