Column: Een nieuw ultiem moment
"Of ik in vorm ben voor deze winter? Man, ik ben nog nooit zo goed geweest als op dit moment!" Ik lieg. Al wekenlang.
Over 25 dagen begint het nieuwe seizoen. Maar niet voor mij. Ik kan me er nog weinig bij voorstellen dat ik dit jaar geen marathon zal schaatsen. Te vaak heb ik al geroepen 'dit is mijn laatste jaar!' Zou het afgelopen jaar dan echt mijn laatste zijn geweest?
Of het nu over is of niet, ik kan in elk geval terug kijken op twaalf geweldige jaren. Twaalf jaar met veel ups-and-downs. Want sport is voor mij emotie. Die ik van alle kanten mee heb mogen maken.
Schaatsen is voor mij verdriet, onzekerheid en pijn. De pijn van blessures, het verdriet om het verlies van een trainer die mij de liefde voor de sport wist terug te geven. Schaatsen is ook frustratie als het niet gaat zoals ik wil of in tijden dat ik vaak maar tweede of vierde werd en vrijwel nooit de hoogste trede mocht beklimmen.
Schaatsen is ook mijn liefde. En zonder liefde is er voor mij geen schaatsen. Schaatsen is genieten van pure sport en snelheid.
Schaatsen is voor mij plezier en euforie. Ik kende een euforie van weken, bijna maanden. En nog steeds voel ik de winst van Hollands Venetië door mijn aderen stromen. Zo lang heb ik gewacht en gedroomd van zo'n ultiem moment. Toen wist ik waarvoor al die emoties goed waren geweest. Ik wist waarvoor ik jarenlang alles aan de kant zette.
Schaatsen is vrijheid, concurrentie, maar ook vriendschap en nostalgie. Schaatsen is cool, gezelligheid en trots.
Trots ben ik op alle mooie momenten. Trots op alle lieve mensen die altijd achter mij hebben gestaan. Trots op alles wat ik van deze fantastische sport heb geleerd.
Dit seizoen zal ik niet in actie komen. Ik kijk vooruit en kijk uit naar maart 2014. Dan moet het gebeuren. Daar moet gepiekt worden voor een nieuw ultiem moment. Want dan verwachten wij ons eerste kindje. Ik kijk uit naar een heel nieuw leven met nieuwe emoties.
Het zoeken naar de juiste vorm is begonnen!
Jolanda Langeland is marathonschaatsster.