Het was op dat moment schijnbaar het juiste woord voor de vreemde beslissing van de scheidsrechters bij het NK marathon in Utrecht. Anders weet ik het ook niet. Ik heb er nu een week over nagedacht en misschien zijn woorden in de trant van oneerlijk beter te gebruiken.
Niemand praat er meer over. En ik heb nog geen welgemeend excuusje gehoord van de scheidsrechter(s). Hoofdarbiter Koos Feike kan toch niet trots zijn op deze beslissing? Hij zal toch wel wakker hebben gelegen? Het zou de man sieren als hij zijn fout toegeeft. Wordt dit incident nou werkelijk waar in de doofpot gestopt?
Om even het geheugen op te frissen: Nederland heeft een Nederlands kampioene op de marathon die dat eigenlijk helemaal niet is. Soemanta kwam overduidelijk als eerste over de eindstreep, maar werd onterecht gedeclasseerd. Ze was gevallen en dat mag niet, volgens de regels. Maar er is een verschil tussen per ongeluk vallen en expres vallen. En dan heb je ook nog de kwestie: hinderlijk of niet? Het was wel overduidelijk dat er van schuld geen sprake was. En haar tegenstandsters werden ook niet gehinderd. De beelden (vanaf 17 minuut 42) bewijzen het.
Niet alleen voor Lisanne is dit pijnlijk. Ook haar teamgenootjes zijn de dupe. Het hele marathonschaatsen is de dupe. Het publiek, maar ook winnares Meijer. Haar is wijsgemaakt dat ze Nederlands kampioene is. Lachwekkend natuurlijk dat ze haar titel nog zo uitbundig vierde.
“Ik voel me belazerd als verslaggever”, laat ook NOS-verslaggever Herbert Dijkstra een week na het incident weten. “Ik doe vol enthousiasme en met alle professionaliteit verslag van deze mooie marathon en zo’n beslissing helpt deze live reportage helemaal op zeep. We krijgen al weinig zendtijd bij de NOS en dan zorgt deze arbitrale blunder voor een zure nasmaak. Echt ongelooflijk.”
Laat het even duidelijk zijn. Scheidsrechters zijn mensen en mensen maken fouten. Dat is het probleem ook niet. Het feit dat er niets wordt aangetrokken van het protest en er niet naar de beelden wordt gekeken maakt het incident zo pijnlijk.
Ook is het vreemd dat Bob de Vries een maand eerder wel de zege kreeg toegewezen, toen hij net als Soemanta pas na de finish onderuit ging. Het was een vergelijkbare situatie, maar in Dronten werd door de scheidsrechter wél een goede beslissing genomen. Er wordt dus met twee maten gemeten.
Direct na een wedstrijd reageert een sporter vaak anders dan na een week van bezinking. Bij Soemanta is dat anders. Ook na 170 uur nadenken blijft ze er verdrietig over. “Woedend ook. Ik hoor mensen nog steeds tegen me zeggen: ‘Voor mij ben je Nederlands kampioen.’ Maar dat maakt het alleen maar moeilijker. Ik ben het niet. Dit is het dan.”
“Volgend jaar zal er nog wel over worden gesproken, maar het jaar daarna is het vergeten. En over tien jaar al helemaal. Ik win niet zo vaak wat. En als jou dan een Nederlandse titel wordt afgenomen doet dat erg veel pijn”, vertelt ze mij woensdag, nadat ook een petitie was opgesteld.
Lisanne heeft gelijk. En ik ben niet de enige die dat vindt. Het verbaast me wel dat het nog vrij stil is gebleven na dit incident. Hier moet een oplossing voor komen. Geef haar die Nederlandse titel waar ze recht op heeft en zorg direct dat de regels op z’n minste verduidelijkt worden.
Dit verdient gerechtigheid.
Jitse Bos is verslaggever van schaatsen.nl. Actief op Twitter (www.twitter.com/JitseBos)