Column: Klagen is verboden

Ahhh… sorry. Maar deze zin - Spielplatz der Natur - is een van de reclame teksten welke vele malen per uur door de speaker wordt omgeroepen en daardoor in je hoofd blijft hangen. Of je het wilt of niet. Repeterend in het hoofd, elke ronde weer. Als een soort van mantra waarop je je rondjes rijdt.

Maar goed, bij gebrek aan ijs in Nederland reist het voltallige marathonpeloton elk jaar ruim een week af naar Oostenrijk voor diverse wedstrijden, funraces en uiteindelijk de enige echte Alternatieve Elfstedentocht over 200km. Deze vindt aanstaande zaterdag plaats.

Vandaag, woensdag 29 januari 2014, rijden alle dames en heren, inclusief uw columnist, eerst nog het Open Nederlands Kampioenschap over 100 kilometer. En ik kan zeggen, ik ben flink zenuwachtig. Met mijn langebaanachtergrond kan ik alleen maar hopen dat ze er flink wat mooie bochten inleggen, en dan graag tegen de klok in. Maar de praktijk leerde vandaag al anders. Ik heb een aantal ronden geschaatst om het parcours te verkennen, maar ook om te wennen aan het ijs.

En de zenuwen waar ik net over sprak, die komen vooral voort uit het feit dat ik vandaag vele A-rijders zag trainen op snelheden waarvan ik dacht: oei! En dan waren ze nu nog maar aan het trainen. Dan wordt het dus echt aanpoten wanneer het een wedstrijd is. Om enig idee te geven, afgelopen zaterdag was er ook een 100km wedstrijd. Deze werd in slechts 2 uur en 35 minuten gereden. Een gemiddelde van 38,7 km/h. En dat is echt hard!

De reden dat ik het ONK rijd is overigens een bijzaak. De echte reden waarom ik op de Weissensee ben is dat ik donderdag (een dag eerder dan gepland in verband met verwachte sneeuwval op vrijdag) voor de vierde maal van start ga voor Skate4AIR: schaatsen voor lucht. 200km schaatsen en daarmee geld inzamelen voor onderzoek naar de erfelijke en nu nog dodelijke ziekte Cystic Fibrosis (CF), ook wel Taaislijmziekte genoemd. Hier ben ik nu ruim vijf jaar ambassadeur voor, dit nadat bij mijn nichtje deze ziekte werd vastgesteld.

Hoe erg deze ziekte is, daar vermoei ik jullie niet mee. Dat er geld nodig is voor onderzoek, dat is ook bekend. Maar wat vooral mooi is om te melden, is dat door het schaatsen hier op het ijs in Oostenrijk inmiddels al ruim €1.000.000 is bijgedragen aan onderzoek. En dat er ook echt resultaten zijn waarvan mag worden gezegd: patiënten hebben hier baat bij. Sterker nog: ik denk dat wij het mee gaan maken dat CF te genezen is! En daar ga ik mij donderdag weer voor inzetten. Help jij mij mee? www.skate4air.nl/Jochem. Elke euro is er één.

Gisteren, dinsdag heb ik al even mogen proeven aan de sfeer op en rond het ijs. Tijdens de derde toertocht heb ik voor onder meer mijn zwager, de vader van mijn nichtje, de rol van verzorger op mij mogen nemen. En ik moet zeggen dat wanneer het lukte om het bidonnetje met een vast getaped gelletje af te geven, dit echt een kick gaf. Zo kon ik deze rijders helpen bij het behalen van hun snelle tijd. En vandaag, woensdag, staan zij weer langs het ijs tijdens de wedstrijd om mij van sportvoeding te voorzien.

Maar donderdag, dan gaat het er echt om. Om 7.00 uur starten wij voor de tocht over 200km. Tussen alle deelnemers staat één CF patiente die óók voor de volle 200km gaat. Iets wat nog niet eerder is gebeurd, dat wil zeggen, met eigen longen! Want er schaatsten al, net als dit jaar, een aantal CF-ers met getransplanteerde longen de 200km. Ik was erbij toen een van deze rijders over de streep kwam. Bij het zien van deze beelden krijg ik weer tranen in mijn ogen. Hoe speciaal was dat. En inmiddels kan ik uit ervaring zeggen dat CF-ers bijzondere mensen zijn. Wat een enorme sterke en positieve geest hebben zij. Zeuren staat niet in hun woordenboek.

Dus, wanneer ik het zwaar heb, vandaag of donderdag, dan klaag ik niet, dan denk ik aan Djuna, Martijn, Myrthe, Lotte, Hajon, Marica, Marieke, Niels, Rianne en alle andere CF-ers. Want klagen moet verboden zijn voor ons gezonde mensen.

Jochem Uytdehaage is de olympisch kampioen vijf en tien kilometer van 2002 en actief op Twitter.