Zoevende wielen over het spiegelgladde beton, het geluid streelde onze oren, net zoals de voorjaarszon onze gezichten. Onze blikken waren niet alleen op de zoevende wielen gericht, af en toe zag je onze gezichtjes naar de zon draaien. En terwijl we ons lieten verwennen, verbroederden we. We waren één grote familie. Iedereen hield van iedereen.
Iedereen sprak ook met iedereen. Of het nu een olympisch kampioen was, een meervoudig skeeler- wereldkampioen, de vader die de auto’s naar de juiste parkeerplaats verwees of de moeder die leiding gaf aan de broodjesservice. Colombiaan, Ecuadoriaan, Fransman of Italiaan. Iedereen sprak met iedereen, niemand voelde zich verheven, we waren allemaal gelijk. En het was goed. Ik zou bijna zeggen: God zag dat het goed was. Het was een stukje hemel op aarde.
De enkele rebellerende en ruziënde ouders of criticasters, of dat nu hardop of stil in het hart gebeurde, moeten gevoeld hebben dat het ongepast was. In deze skatehemel, in dit weekend, hoorde niet het traditionele gekonkel. Het Algemeen Dagblad schreef dat ‘het skeeleren langzaam wegkwijnt’. Dat is misschien wel zo, maar het moment om erover te schrijven was verkeerd gekozen. Heerde werd misbruikt voor een matig verhaal, want als er één plek is waar het skeeleren recht gedaan wordt, dan is het wel Heerde.
En terwijl we ons door het geluid van de zoevende wielen en de voortreffelijke voorjaarszon lieten verwennen (stel je voor dat Kleintje Pils deze sereniteit om zeep had getoeterd) werden we ook nog getrakteerd op topsport. Op wedstrijden van wereldniveau. Op uitblinkende atleten getraind als olympiërs. En de wereldkampioenen strikten hun skates op de tribune, stonden aan de boarding met belangstelling te kijken naar de kampioentjes van de toekomst, terwijl de kampioentjes van de toekomst met hun helden hetzelfde wc-keetje deelden voor een plas.
Geen toernooidirecteur kan zo fijn met de borst vooruit lopen als Bertus Dokter. Tevreden, trots, tikkeltje eigenwijs, maar gewoon plat praten. De skeelersport an sich heeft wel een soort van prettige regionaliteit. We dromen van grote events, maar klein is ook best fijn. Je parkeert je auto gratis om de hoek, je loopt gratis naar binnen. Ik kreeg mijn persaccreditatie van een goede bekende om mijn pols geknoopt, ook al was ik deze vergeten aan te vragen.
Er gebeurde iets bijzonders in Heerde afgelopen weekend. De matadoren bestookten elkaar op de baan, maar ondanks het hoge adrenalineniveau van de koers, viel er geen onvertogen woord. Bart Swings, Alexis Contin, Fabio Francolini, Darren De Souza, kampioenen en testosteronbommen tegelijk, ze streden in vrede. Ze vochten hun duels uit op klasse. En ze genoten, de spelvreugde spatte er vanaf.
De skeelersport kwijnt langzaam weg, concludeerde het AD. Ja, maar moeten we het daar nu over hebben? Laat ons nog even nagenieten. Van de zoevende wielen, de vriendelijke gezichten, de verbroedering. Voor een sport zijn we klein, maar als familie zijn we groot.