Het toernooi begint met een echte Le Mans start: de skeelers liggen aan de overkant van de baan en op het startschot mag je naar je skeelers rennen om deze zo snel mogelijk aan te trekken en aan de eerste ronde te beginnen.
Wij vormen met tien meiden een team en wisselen elkaar iedere ronde af, dit om het tempo lekker hoog te houden. Als we niet aan de beurt zijn zitten we in de pitbox, met nog veel meer deelnemers. De sfeer is goed, het is gezellig in de pits. Rond de klok van 11 splitsen wij onze groep in tweeën, de helft van het team mag lekker genieten van hun nachtrust tot 4.00 uur en dan wordt er gewisseld.
Ik kan ook wel slapen, als sporter ben ik gewend aan een bepaald ritme. Ik zorg er voor dat ik altijd voldoende nachtrust neem om de dag er na weer lekker fit aan mijn trainingen te beginnen. Vanavond negeer ik mijn biologische klok, nee ik moet wakker blijven.
Het gevecht is nu echt begonnen, het gevecht tegen mijn slaap. Ik ben blij als ik weer aan de beurt ben om mijn ronde over het parcours af te leggen. Zolang ik in beweging ben kan ik niet in slaap vallen.
Ik rij vol de klim op, om vervolgens heerlijk af te dalen. Ik geniet ervan. Het gaat echt hard naar beneden, dan de scherpe bocht door en tegen wind het laatste gedeelte van het parkoers opweg naar mijn ploegmaatje om deze weer aftelossen.
In de pits krijg ik het heel zwaar, mijn ogen vallen dicht mijn hoofd begint te knikken...ik wil zo graag slapen, maar ik moet wakker blijven tot 4.00 uur. Ik kan niet meer, ben kapot ik wil naar mijn bedje.
Ik kijk om me heen en zie de recreant gezellig babbelen, hij toont geen spoortje van vermoeidheid. Niet een keer betrap ik hem op een gaap. Hij kijkt me aan en lacht om mij, als mijn ogen weer dicht vallen. Hij is nog altijd vrolijk en onvermoeibaar. Hij is getraind denk ik, getraind om de nacht door te halen. Het is zijn ritme, normaal staat hij zaterdagavond in de discotheek aan een biertje. Het kost hem geen enkele moeite om wakker te blijven.
Hij baalt pas als hij weer moet, als het zijn beurt is om weer een ronde af te leggen op het parcours. Voor hem zijn het vier hele zware kilometers, zijn gevecht begint hier, er lijkt voor hem geen einde aan de klim te komen. In de afdaling concentreert hij zich op zijn voeten, recht blijven staan, niet gaan wiebelen...
Oh jee die bocht, en ik ga zo hard... Dan krijgt ook hij tegen wind. Hij is niet voorruit te branden, wat heeft hij het hier zwaar, hij kan niet meer. Als ik hem voorbij zoef kijk ik hem even aan en lag om hem, hij heeft een rood hoofd en hijgt. Ik hoor hem denken: 'zij is getraind, getraind om veel te skeeleren.' Hij is helemaal kapot als hij heel veel later de pits in komt rijden en is blij dat hij even kan rusten, want wat maakt hem het uit dat het midden in de nacht is.
Na 24 uur waren wij het winnende dames team en werden we op de brug gehuldigd. de fles champagne werd ontkurkt! Zesduizend mensen stonden voor ons te klappen. Wat een evenement, wat een feest!
Mariska Huisman is marathonschaatsster bij Beteropenhaardhout.nl en rijdt zomers inline-skate toernooien