Hij wordt bestormd door de media. Journalisten en cameramannen willen allemaal zijn eerste woorden. Ik weet een blik van mijn broertje op te vangen, en hij die van mij. Ik geef hem een dikke knuffel en straal van oor tot oor. Wow, wat ben ik trots.
Het is een moment waar ik af en toe aan terug denk. Dat kan ook niet anders, want bij mijn ouders thuis hangt een hele grote foto van Sjoerd zijn finish. Jaloezie kan ik het denk ik niet noemen, of misschien wel. Maar ik wist zeker, op een dag wilde ik net als mijn broer de Nederlandse titel op natuurijs winnen.
Dit jaar was het weer zo ver, voor de vijfde maal op rij was er een NK op natuurijs. Ik voelde het, dit jaar moest het gebeuren. De ochtend van het NK scheen de zon, zie je wel: dit wordt mijn dag! Maar hoe dichter we bij het Veluwemeer kwamen, hoe mistiger het werd. Het hoort er blijkbaar bij.
Ik zit in de kopgroep en voel me sterk, vandaag kan het. Onderweg weet ik het, als ik goed oplet kan ik winnen. We worden bijgehaald door het peloton, nu moet ik scherp zijn. Het wordt een eindsprint. Ik sprint zo hard als ik kan, daar is de streep, ik ben er bijna. Jaaa! Nederlands kampioen op natuurijs! Net als mijn broer!
Twee dagen later zaten we alweer in de auto, opweg naar de Weissensee. De Weissensee is zwaar, heel zwaar. En als je aan het einde van de week ook nog eens tweehonderd kilometer moet schaatsen lijkt dat haast onmenselijk. Tweehonderd kilometer, dat is zo'n zes uur schaatsen. Voor een wedstrijdschaatser dan. Menig toerrijder doet er nog langer over.
Voor Irene Schouten klonk het allemaal te ver en te zwaar. "Ik ga niet mee naar de Weissensee, daar word ik niet beter van." Na heel wat overleg met de trainer en met onze ploegleigleiders was Irene om. Ze ging mee naar de Weissensee om ervaring op te doen, te genieten en lekker te trainen. Spijt heeft Irene hier zeker niet van. Ze heeft genoten van de gezelligheid, heerlijk getraind en haar broer een geweldige prestatie zien leveren.
Alleen reed hij vooruit, met zijn tong haast over het ijs, de laatste energie perste hij eruit. Daar liep Irene, zenuwachtig door de sneeuw. Zal Simon het halen, behoudt hij zijn voorsprong op de achtervolgers? Daar komt hij de laatste bocht door, alleen rijdt hij op de finish af. Hij wint de tweehonderd kilometer, Simon Schouten is de held van de Weissensee. Irene straalt van oor tot oor en ze geeft Simon een dikke knuffel, wat is ze trots! "Dat wil ik ook, de tweehonderd kilometer winnen, net als mijn broer!"
Een nieuwe winnares van de tweehonderd kilometer is geboren, het peloton is gewaarschuwd. Op een dag zal zij wakker worden en weet ze het, dan zal het haar dag zijn en is zij de heldin van de Weissensee. Dan wint zij, net als haar broer!