Een nieuw project beginnen met een wereldtopper op de lange afstanden aan boord: het kan slechter. Maar ook voor Ted-Jan Bloemen – in augustus wordt hij 39 – kan het een heilzame kwaliteitsinjectie zijn, die hereniging met Bart Schouten in Pro Team Calgary.
Wat een mooi laatste hoofdstuk van je schaatscarrière ga je tegemoet, Ted-Jan!
“Ja, wie zegt dat dit mijn laatste hoofdstuk is? Hahaha!”
Oké, ik vermoed dat je daarna verdergaat als schaatscoach. Van mij mag je tot je vijftigste blijven rijden hoor, maar er komt een keer een einde aan. Als jij volgende winter in Milaan een medaille wint, dan zul je toch wel tevreden zijn?
“Ik ga natuurlijk voor die gouden medaille.”
In dat streven past jouw manier van sportbeleving: steeds op zoek naar verbetering van je prestaties. Twee handen op de rug, een helm op, en dan nu weer terug naar Bart.
“Dit seizoen zijn er twee dingen geweest die heel erg zijn opgevallen: dat schaatsen met twee armen op de rug en de helm. Ik denk dat ik altijd zo met het schaatsen bezig ben geweest, alleen legde ik me meer toe op kleinere nuances, bijvoorbeeld de techniek. Daarin ben ik altijd heel vooruitstrevend geweest, speurend naar details om er een klein beetje tijd mee te winnen. Het is grappig dat, nu ik 38 ben, er zo in een seizoen twee dingen zijn die in het oog springen. Voor mij is het niet heel veel anders dan hoe ik altijd met mijn sport bezig ben geweest.”
Leg eens uit: de terugkeer naar Bart Schouten.
“Ik heb net een seizoen gehad zonder hem en daarvoor tien jaar lang met Bart iets heel moois opgebouwd, plus een heel goede relatie tussen coach en atleet opgebouwd. Ik denk dat hij mij als atleet door en door kent en weet wat ik nodig heb, zowel op persoonlijk vlak, technisch als op training-technisch gebied. Toen Bart een aantal weken of maanden geleden aangaf dat hij het zag zitten mij weer te kunnen coachen in een losstaand team, heb ik meteen gezegd: ik ben in. De Olympische Spelen van Milaan komen eraan, en met Bart te werken zie ik als de beste kans op weer een gouden medaille. Al besef ik dat ik een een groot risico neem. Voor de tweede keer in mijn carrière gooi ik alles wat bekend en comfortabel is overboord. Voor mij is het oké, dus let’s go."
Wat heeft Ted-Jan Bloemen, die al olympisch kampioen is geweest, die al wereldrecords heeft gereden, die al wereldkampioen is geweest, dan nog te verliezen?
“In zekere zin kan ik heel trots op mijn loopbaan terugkijken, maar als er niet nog een heel groot vuur in mij brandde, dan was ik al gestopt. Kijk je er objectief naar, dan heb je een punt. Gevoelsmatig voel ik dat niet zo. Wanneer je jezelf bepaalde doelen stelt, dan is het nog steeds elke keer winnen of verliezen.”
Ik pak de uitslag van de tien kilometer op het WK Afstanden van Hamar erbij. De top-3 (Ghiotto, Semirunnii en Jilek, red.) reed jou op respectievelijk twaalf, negen en zeven seconden. Schrok je van die verschillen?
“Nee. Het is de manier waarop ik ernaar kijk, wetend wat ik dit seizoen heb gemist. Het gat is te overbruggen, als ik de eerste acht tot tien rondjes van mijn race in beschouwing neem en de energie die ik nog had in de tweede helft van de race. De hoeksteen van mijn successen is altijd mijn techniek geweest. Halverwege het seizoen kwam ik erachter dat ik in de tweede helft van mijn race niet meer de kracht had om mijn techniek goed uit te voeren. Ik ben er heel erg mee bezig om lang op mijn afzet te blijven, oftewel de heup goed op de afzet te houden door de hele afzet heen.
“Dat vereist een bepaalde hoeveelheid kracht in elke afzet. Zodra echter na een deel van de race, van de inspanning, die kracht een beetje wegvloeit, stap ik te vroeg van mijn afzet af. Dan kan ik mijn energie er nog wel instoppen en net zo hard blijven werken als in het eerste deel van de wedstrijd, maar dan gaat het langzamer omdat mijn techniek minder efficiënt is. Daar moet ik aan werken. Daarom is Bart de uitgelezen persoon om dit soort dingen te fixen.”
