Twee nationale titels heeft Merel Conijn op haar naam. Na de zege op het allroundkampioenschap in 2022 pakte de Edamse zondag in Heerenveen de overwinning op de 5000 meter. Voor de 23-jarige schaatsster zit er een wereld van verschil tussen die twee titels. Stralend: “Nu mocht ik een ereronde rijden. Ik wist eigenlijk niet zo goed waar ik moest kijken.”
Destijds reed Conijn in haar eerste jaar bij de senioren. In het Team Worldstream van Jutta Leerdam en Koen Verweij ging er een wereld voor haar open, ondanks de beperkende maatregelen die er toen golden rond het coronavirus. Drie jaar later ziet de wereld van Conijn er heel anders uit. Twee jaren in het geel-zwart van Jumbo-Visma pakten niet zo uit als de Noord-Hollandse schaatsster had verwacht. Door een lactose-intolerantie paste ze haar dieet zo aan dat ze een calciumtekort opliep. Het wierp haar zo ver terug dat ze zelfs twijfelde aan haar bestaan als topsporter.
Stapje voor stapje vond Conijn de weg weer omhoog. Ze stapte afgelopen zomer over naar Team Albert Heijn Zaanlander. Op de schema’s van Arjan Samplonius en Jillert Anema bloeide ze weer op. Een goed en stabiel seizoen bekroonde ze zondag met de Nederlandse titel op de 5000 meter.
“Dat is heel bijzonder”, vertelt ze over haar voorgeschiedenis. “Met dit soort wedstrijden komt dat gevoel weer omhoog. Stiekem ben ik daardoor nog een tikje emotioneel. Ik besef dat ik weer op mijn lichaam kan vertrouwen. Dat is waar ik nog het meest zenuwachtig om ben elke keer. In drie jaar tijd ben ik van zo … “, ze maakt een golfbeweging met haar armen. “Anderhalf jaar geleden kon ik nog geen marathon uitrijden.”
Nadat Conijn haar winnende rit had geschaatst, moesten Marijke Groenewoud en Sanne in ’t Hof nog hun poging wagen. Beide vrouwen wisten stiekem dat de tijd van Conijn buiten hun bereik lag en maakten er onderling een mooie race van om het zilver. Die strijd werd gewonnen door In ’t Hof, Groenewoud pakte het brons. “Door de drie van gisteren had ik veel vertrouwen gekregen”, verklaarde In ‘t Hof. “Ik voelde me goed en dacht vanochtend: nu is het klaar, ik wíl hem gewoon hebben.”
Waar ze eerder in het seizoen nog geen grote uitschieter had, kon ze zondag in Thialf wel haar gewenste niveau halen. De 3000 meter ligt haar minder goed, waardoor ze ook in het wereldbekercircuit niet helemaal haar draai kon vinden. Bij de enige gelegenheid om in internationaal verband op die langste afstand te wedijveren, vergooide ze haar kans. “In Calgary voelde ik me ook goed en liet ik me helemaal gek maken. Afgelopen week ben ik met mijn sportpsycholoog aan de slag gegaan en nu was ik in een goede focus hierheen gegaan. Nu kon ik wel vrij rondrijden.”
Het resultaat van zondag stemde de 27-jarige stayer dan ook tevreden. Ze kon bij zichzelf blijven, ook al wist Groenewoud kortstondig een gaatje te bemachtigen. “Ik wist dat ik zelf moest aanvoelen of ik gas kon geven of niet. Dat heb ik gedaan en daar ben ik trots op. Maar als ik wereldkampioene wil worden, moet het harder. Toch is het een overwinning op mezelf dat ik deze horde heb genomen.”
Bij elke wedstrijd die ze rijdt beseft Conijn weer hoe kwetsbaar het menselijk lichaam is. Dat zo’n kleine verandering in het leefpatroon zoveel impact kan hebben. Het maakt haar dankbaar dat ze er weer staat. “Ook al is het al een tijdje terug en denk ik regelmatig dat het nu wel eens klaar moet zijn. Ik ben alweer ruim een jaar voluit aan het trainen.”
“Het heeft allemaal een flinke impact gehad op mijn fysiek. Ik rij nu weer goed, maar in het dagelijks leven merk ik nog steeds dat mijn energieniveau anders is dan ervoor.” Ze merkt dat ze meer tijd nodig heeft dan anderen om de alledaagse prikkels te verwerken. “Het heeft nog meer tijd nodig om ook dat stukje weer helemaal terug te krijgen. Het voelt alsof er vertraging in zit en dat mijn hersenen nog niet helemaal doorhebben dat het weer goed zit.”
Als ze het fysieke en het mentale aspect weer aan elkaar kan koppelen, denkt ze dat het nog harder kan. “Ik heb nog niet het idee dat ik op mijn max zit. Zeker niet na afgelopen zomer. Je had me moeten zien skeeleren…” Met dat idee kan ze ook beginnen dromen van goud op het WK. “Tuurlijk”, zegt ze wel heel snel op het moment dat die vraag haar gesteld wordt. Geconfronteerd met het feit dat Joy Beune er niet bij is en dat ook Irene Schouten niet van de partij zal zijn, zegt ze terwijl dat gegeven langzaam indaalt: “Dat is ook zo, dat was nog niet tot me doorgedrongen.” Oftewel: Merel Conijn weet zelf ook nog niet wat ze kan.
Haar gemoedstoestand vatte ze na de vijf kilometer voor vrouwen samen in een drieletterig woord met een k en een t, al kwam er direct berusting achteraan. “Ik had graag mijn titel willen prolongeren, maar het zat er niet in”, reageerde Joy Beune gelaten op de uitslag van het kampioenschap en het feit dat ze ook niet in Hamar zal acteren op het langste nummer voor vrouwen.
Ze had na haar rit het gevecht tussen de concurrentes Marijke Groenewoud en Sanne in ’t Hof vanaf het middenterrein zitten volgen. “Op een gegeven moment dacht ik oh, hun rondetijden lopen op, het zou nog kunnen. Maar hun race liep mooi en beiden wisten tegen het einde toch te versnellen, wat me het podium en het WK-ticket kost. Dat was een bittere pil, zuur dat het me niet is gelukt op een moment dat het moest”, aldus de Twentse kopvrouw van Team IKO-X2O, die haar teleurstelling even ging delen met familie op de tribune.
Beune, samen met Miho Takagi dé blikvanger van deze winter bij de vrouwen, staat volgende maand drie keer op de WK-startlijn: voor de 1500 meter, de drie kilometer en de ploegenachtervolging. “Dat wordt dan drie in plaats van vier keer voor goud gaan”, stelde ze vast. “De planning voor de wereldtitelstrijd is nu wat overzichtelijker”, zo probeerde coach Erik Bouwman een positieve draai te vinden voor de tegenvaller. Beune: “Ja, ik hoef niet op zaterdag te schaatsen. Dat is jammer, want ik had graag alle dagen in actie willen komen.”
