Danny, Maikel en Remco Stam: ‘De broederband zal er altijd zijn’

Sinds de jaren ’90 is Stam een bekende naam in het peloton. Arnold Stam won in 1996 de Driedaagse van Ankeveen. Drie dagen na de Elfstedentocht van 1997 - waar hij als vijfde over de finish kwam - schreef Stam de Noorder Rondritten op zijn naam. Daarnaast was hij actief in het langebaanschaatsen en wielrennen.

Alle drie zijn zonen traden in zijn voetsporen en zijn actief in de marathon- en wielersport. De jongste broer Remco timmert eveneens aan de weg op de langebaan. Hij werd in februari wereldkampioen bij de junioren op de ploegenachtervolging en won op hetzelfde WK Junioren zilver op de 5000 meter. Zijn goede prestaties van het afgelopen seizoen leverde hem onlangs een profcontract op bij het marathonteam Jumbo-Visma. Hierover later meer. Eerst terug naar waar het allemaal begon in het Brabantse Sprang-Capelle.

De oudste, Danny, komt meteen met de figuurlijke deur in huis vallen, wanneer hem gevraagd wordt naar zijn jeugd. “Op driejarige leeftijd kreeg Maikel leukemie, ik was toen vijf. Dat was niet zo mooi”, klinkt het nuchter. “Het is een proces geweest van zo’n drie jaar. Ik werd vaak gedropt bij opa en oma, omdat mijn ouders, vooral in het eerste jaar, vaak met Maikel in het ziekenhuis waren. Dat was niet altijd even leuk, maar vergeleken met hem had ik het niet zwaar. De ziekte heeft ons als familie wel dichter bij elkaar gebracht.”

Intensieve behandelingen in het ziekenhuis volgden. Maikel vult aan: “Op mijn vijfde kreeg ik te horen dat alle kanker weg was. Drie jaar later werd ik volledig gezond verklaard. Fantastisch natuurlijk. De dokter vertelde mij dat het belangrijk was om te sporten. Het was niet tegen dovemans oren gezegd”, lacht de inmiddels 23-jarige Stam.

Gedurende het hersteltraject van Maikel kwam er meer goed nieuws uit huize Stam. De derde telg van de familie, Remco, werd geboren. Danny was de eerste van de drie die op zijn zevende begon met schaatsen. Twee jaar later kwam daar fietsen bij. Sporten is de jongens met de paplepel ingegoten. Maikel: “Danny keek het meest naar de beelden van onze vader. Remco en ik gingen altijd mee naar de trainingen van mijn broer op de ijsbaan in Breda. Van het één kwam het ander en zo rolden we allen in zowel het schaatsen als fietsen.”

Sport is de verbindende factor in de familie. Er wordt veelvuldig samen gefietst. Bovendien hebben de broers steun aan elkaar. “Je beleeft het echt samen, zowel de goede als de slechte momenten. Af en toe hebben we nog een fietswedstrijd die we samen rijden. Mijn vader doet ook nog weleens mee. Ik kan er zo van genieten dat we dit met elkaar mogen beleven", vertelt Remco. “Als er één bijvoorbeeld geen zin heeft om te trainen, dan is er altijd wel iemand die zegt: ‘Kom op, we gaan!’”, legt Maikel uit.

De drie mannen wonen nog thuis. “Binnenkort vertrekt er eentje”, vertelt Danny. “Remco gaat naar het verre noorden” (doelend op zijn transfer naar Jumbo-Visma, waarvoor hij verhuist naar Heerenveen). Danny heeft zelf een jaar op een neer gereden, toen hij bij het team van Jillert Anema trainde. “Die vele kilometers in de auto waren niet heel erg comfortabel. Dat ging me niet in de koude kleren zitten. Voor Remco vind ik het een heel gave stap en dik verdiend, nadat hij zo’n mooi seizoen bij de junioren heeft laten zien.”

Het telefoontje van de geel-zwarten kwam vrij onverwachts voor Remco. ‘In het begin van het seizoen liep het nog niet lekker. Mijn tijden waren wel oké, maar ik had op meer gehoopt. En ineens viel tijdens het NK Allround alles op z’n plek. De dag erna belden ze gelijk. Dat het zo snel kwam en ik uiteindelijk nog aanbiedingen kreeg van andere ploegen, had ik niet verwacht. Het belletje van Jumbo vond ik echt fantastisch. Ik heb vroeger altijd al gezegd dat het een droom was om bij zo'n marathonploeg te schaatsen. Ook krijg ik de ruimte om langebaanwedstrijden te blijven rijden,” aldus het talent dat afgelopen jaar de keuze maakte om zijn opleiding tot automonteur voor twee jaar stop te zetten.

Binnenkort verlaat Remco het vertrouwde nest. “Danny heeft dat al een keer gedaan. Hij geeft me veel tips mee. Dat is superfijn. Ik heb het gevoel dat ik er klaar voor ben. Het zal in het begin erg wennen zijn. Dan zit je daar zonder je familie; je hebt niemand om even op terug te vallen. Toch heb ik er alle vertrouwen in dat het goedkomt.”

Maikel gunt het zijn jongere broer eveneens van harte. “Hij verdient het. Remco heeft de afgelopen twee jaar in de langebaanselectie van het KNSB Talent Team Zuid gezeten. Daar heeft hij echt veel voor gedaan. Zelf heb ik ook nog steeds het vertrouwen dat ik een stap kan maken. Aan het begin van dit jaar heb ik zes maanden met een hersenschudding rondgereden, die ik een klein beetje onderschat had. In de tweede helft van het seizoen ging het een stuk beter. Ik hoop de komende jaren deze lijn door te kunnen trekken”, aldus de rijder van Team VGR-Sport/ De Mechangroep.

Danny is naast marathonschaatser trots medewerker van het familiebedrijf Stam Aanhangwagens BV, waar hij hoofdzakelijk aanhangwagens en staalwerk repareert en administratieve werkzaamheden verricht. Als atleet heeft hij de afgelopen jaren veel blessureleed gekend. “Hierdoor heb ik eigenlijk niks kunnen laten zien. Ik doe er alles aan om terug te komen op niveau en dan hoop ik op een mooie aanbieding. Sporten doe ik nog steeds iedere dag met veel plezier. Tegelijkertijd blijf ik realistisch. De leeftijd gaat meespelen. Met de jaren word je minder gewild voor de grotere ploegen.”

Komend seizoen zal een bijzonder jaar worden voor de familie Stam. Voor het eerst zullen de drie broers gezamenlijk in de topdivisie rijden. Remco in het pak van Jumbo-Visma, Maikel bij VGR-Sport/ De Mechangroep en Danny bij Team Vangnet, de ploeg van de KNSB voor mannen die geen ploeg hebben gevonden. Danny: “Ik wil nog één jaar proberen de top te halen. Mocht het niet lukken, dan blijf ik wel schaatsen. Daarvoor vind ik de sport veel te mooi.”

“Er was altijd één van ons die alleen reed, of bij de B's of bij de A's”, legt Maikel uit. “Gaaf dat we komende winter samen in de hoogste divisie in actie kunnen komen. Uiteraard zijn de ploegordes nog steeds bepalend. Dat maakt het juist leuk, maar op het moment dat we elkaar kunnen helpen in de wedstrijd, dan zullen we dat uiteraard niet nalaten. De broerderband zal er altijd zijn. Buiten dat is het heel gezellig en kunnen we carpoolen naar wedstrijden. Dat scheelt ook al veel.”

Pratend over elkaars kwaliteiten komen de overeenkomsten tussen de broers langs. Remco: “Danny en Maikel hebben beiden een enorm uithoudingsvermogen.” Maar dat heb jij toch ook? “Ja, dat is wel een beetje ‘familie Stam’. We zijn allemaal van de lange adem. Verder zijn we er altijd voor elkaar. Danny wil met wedstrijden er vol in vliegen. Maikel is wat rustiger, denkt iets meer na, herstelt snel en heeft een goed koersinzicht.”

Maikel denkt dat hij zijn doorzettingsvermogen mede te danken heeft aan de ziekte in zijn jeugd. “Ik denk zeker dat het eraan heeft bijgedragen. Die periode is bepalend geweest voor mijn karakter. Het is iets dat bij mij hoort. Als ik ergens voor ga, dan doe ik dat voor de volle honderd procent”, vertelt de bedrijfskundestudent, die half juni hoopt af te studeren.  

Ondertussen noemt hij nog een aantal kwaliteiten van zijn broers: “Danny is een technisch mooie rijder en kan een aantal rondes knetterhard rijden. Hij heeft het vermogen om zo ontzettend diep te gaan en kan zichzelf volledig binnenstebuiten keren in een wedstrijd. Daar heb ik veel respect voor. Remco wordt gezien als het grootste talent van de familie. Hij heeft een goede langebaanslag, een groot uithoudingsvermogen én de snelheid om snelle rondjes te rijden. Remco is de beste versie van ons tweeën en is de grootste killer”, klinken de lovende woorden van Maikel. 

Danny: “Ik kan nog wat leren van het gestructureerd trainen van Remco. Zelf probeer ik dat ook, maar hij heeft de afgelopen jaren al veel op schema's getraind. Op de momenten dat hij er moest staan, was hij supergoed. Dat vind ik heel bijzonder.”

Welke wijze lessen hebben de mannen van pa meegekregen? Danny lachend: “Niet zo dom rijden zoals hij heeft gedaan tijdens de Elfstedentocht van ‘97 en vooral plezier erin houden.” Maikel: “Op het gebied van tactisch inzicht, trainen en discipline heb ik ook veel van hem geleerd. En als je iets doet, moet je het goed doen; geen half werk leveren.”