Net als twee uur eerder bij de mannen eindigde de kortste natuurijswedstrijd van de vrouwen op de Botnische Golf in een massasprint. De winnares Tessa Snoek kende afgelopen week veel twijfels, maar met dank aan de mentale steun van haar ploeg (en de pijnstilling) was ze de rapste vrouw op de laatste meters.
Bij afwezigheid van Esther Kiel – na twee gele kaarten moest ze een schorsing uitzitten – waren alle ogen gericht op de vrouwen van Team VGR Sport / Vreugdenhil. Met Tessa Snoek had het team de ideale rijdster voor de korte koers op natuurijs, getuige haar sprintzege vorige maand op de Weissensee, maar ook de zege in de Alternatieve Elfstedentocht vorig jaar.
Toch spookten er veel twijfels door het hoofd van Snoek. Vorige week kreeg ze na de training last van haar linkervoet. Zo erg dat ze nauwelijks meer op haar been kon staan. Het was zelfs de vraag of de leidster in het Grand Prix-klassement kon rijden in Zweden. Een bezoek aan de podoloog wees op vrijdag uit dat haar ligament, een bandje in haar voet, waarschijnlijk overbelast was. “Hij zei dat het heel dom zou zijn zaterdag mee te doen aan de marathon in Utrecht, dus die koers heb ik overgeslagen. Ik kon niet normaal lopen en mijn knie buigen”, vertelt Snoek nog geen week later, op een bankje na de wedstrijd.
“Tijdens de wedstrijd van gisteren had ik er veel last van. Ik baalde dat ik er niet helemaal in zat. Het enige wat ik dacht was: Jeetje, ik moet tachtig kilometer schaatsen. Uiteindelijk was ik heel blij dat ik ondanks de problemen aan mijn voet derde werd. Vandaag ging het gelukkig een stuk beter. Hoe dat kan? Geen idee. De pijnstilling heeft in ieder geval zijn werk gedaan”, lacht Snoek.
Ze vertelt over de tactiek van de ploeg: “We hebben de koers gecontroleerd. Elke keer als er een gat dichtgereden moest worden, wisselden we elkaar af. Alle credits daarom naar mijn teamgenoten. Zij waren hartstikke sterk vandaag. Op het einde probeerde ik niet te veel te doen, want ik moest me sparen voor een eventuele sprint.”
Ondanks de problemen aan haar voet zou de kaart Snoek getrokken worden bij een sprint. “Mijn teamgenoten zeiden dat ik een van de beste sprintsters zou zijn, zelfs als ik niet honderd procent was. Ik geloofde daar niet helemaal in, maar na deze zege mag ik dat zeker doen. De andere meiden, mijn ploegleider en de verzorging hebben me heel erg geholpen. Mijn ouders zijn zelfs naar Zweden gekomen en dat is heel fijn.”
De support van haar ploeg gaf Snoek de steun die ze nodig had. Op de meet versloeg ze Elsemieke van Maaren en Janne Berkhout. “Omdat ik vorige week niet kon lopen, is deze zege uniek.”
Snoeks ploegleider Leander van der Geest leefde mee met zijn rijdster. “Toen ik haar vorige week sprak over haar voet, was ik bezorgd. Daarom hebben we haar zaterdag in Utrecht niet laten starten. In een week tijd heeft Tessa veel vooruitgang geboekt. Alleen toen ze maandag haar eerste rondjes hier schaatste, was het een deceptie. Ze moest mentaal zien om te gaan met haar blessure.”
“Ze heeft heel veel getraind voor deze races en is sterk zat. Dan is die voet bepalend hoe het gaat. Maar wanneer dat in je hoofd gaat zitten, ben je sowieso verloren. Daarom hebben we met haar gepraat. Die gesprekken waren niet heel ingewikkeld, maar kunnen al veel uithalen voor een sportster om het positief in te zien.”
Was het toch geen risico volledig te vertrouwen op Snoek? “Nee, gisteren heeft ze zitten slapen in de sprint. Ze was niet scherp. Vandaag ging ze vroeg aan, misschien wel iets te vroeg, maar je ziet dat ze sterk is.”
De ploegleider is trots op zijn team. “Het is heel bijzonder hoe ze elkaar versterken. Heel het seizoen was het mwah. Femke (Mossinkoff) kwam terug na haar hersenschudding, bij Britt (Qualm) ging het de ene keer wel met haar rug en de andere keer niet en Loesanne (van der Geest) had in het begin moeite op de baan. Op de Weissensee is het echt een team geworden. Nu zie je hoe ze het met elkaar oppakken.”
Na tachtig kilometer op woensdag en veertig op donderdag mag Snoek deze week nog een keer haar voeten in de schaatsen schuiven voor een barre tocht: zaterdag wacht een koers over 200 kilometer. En laat Snoek nu net degene zijn die voor het laatst zo’n afstand op haar naam geschreven heeft. Het wordt een bijzondere koers, want het is de laatste (buitenlandse) natuurijswedstrijd met Brit Qualm en Loesanne van der Geest, die na deze winter stoppen. “Het doel is het seizoen goed af te sluiten met elkaar. Ik hoop dat het ook nog een keer hun kant opvalt.”
Bij de nummer drie van de koers was de glimlach minstens zo groot als bij de winnares. Janne Berkhout werd voor het eerst naar het podium geroepen omdat ze als derde gefinisht was. “Heel mooi om die eerste podiumplek op natuurijs te pakken. Als team hebben we deze winter nog niet bij de eerste drie gezeten, dan is dit een mooie opsteker.”
“Op het laatste rechte stuk was ik goed gepositioneerd”, vervolgt de twintigjarige West-Friese. “Omdat we wind mee hadden, reden we heel hard. Door het skeeleren ben ik gewend met de weersomstandigheden om te gaan. In West-Friesland hebben we ook altijd wind tijdens het fietsen. Bij volle tegenwind, als we bijna stilstaan, zeggen mijn broertje (Chris Berkhout) en ik tegen elkaar: op natuurijs is het ook altijd wat.”
Heel lang kan er niet gefeest worden door Berkhout en haar ouders, die speciaal naar Zweden waren afgereisd voor hun dochter, want komende dinsdag zal Berkhout een toelatingstoets voor de studie Geneeskunde maken. Die stond eerst op zaterdag gepland, maar dan heeft ze nog andere plannen…
