De ene terugkeer is de andere niet.....

Maar eerst Jens van ’t Wout, die knetterhard door de JOYNEXT Arena scheurt en zijn hoogstandjes als evenwichtskunstenaar twee keer beloond ziet met goud. Alle lof voor hem, hij krijgt wat hem toekomt, en is oprecht blij met de medailles. Misschien dat er zondag een derde, ja zelfs een vierde en vijfde volgen: de eerste dag van de Europese finales heeft in elk geval geleerd dat hij alles en iedereen de baas is. “Maar vergeet niet: dit is wel shorttrack, hè. Ik kan ook net zo goed in de eerste ronde op het ijs liggen en dan is alles voorbij”, zegt de winnaar van de 1500 en 500 meter, die geen traan heeft hoeven laten om de behaalde prijzen.

Sven wel. Keer op keer. Hij pinkte vorige week al waterlanders weg in de Elfstedenhal, toen hij twee keer zilver won op het Daikin NK. Daar, voor eigen volk, heeft hij een forse barricade geslecht, want die hebben definitief zijn terugkeer gemarkeerd aan de nationale shorttracktop. Logisch dat er in de Dresder hal, waar opvallend weinig publiek op het toernooi is afgekomen, wederom waterlanders over de wangen rollen van puur geluk. Ze zijn niet te stoppen, zodra hij tussen de mensen op de tribunes zijn ouders ontdekt.

“Tja, wat wil je, wanneer je twee jaar aan het strugglen bent geweest en dan zo wordt beloond? Ik heb voor mezelf willen bewijzen dat ik dit nog zou kunnen. Echt hoor, ik ben geen opgever, maar er is een periode geweest dat ik klaar was. Dan zat ik in Thialf bij de fysio oefeningetjes te doen en dacht ik wil ik dit echt nog wel?”, vertelt hij met het enthousiasme van een uitbundige kleuter die alle attracties in de Efteling tig keer is in geweest.

Nu er ergens in een TeamNL-sporttas een zilverkleurige schijf ligt tussen het bezwete shorttrackgoed, beseft Roes (25) heel goed wat hij wil. Doorgaan tot het gaatje, precies zoals hij gewend was te sporten voordat er zich allerlei fysieke ellende heeft aangediend. Over iets meer dan een jaar melden de betere winteratleten zich voor de Spelen van Milaan. Daar moet hij toch ook bij zijn?

Houd er maar over op, Roes snijdt het onderwerp liever niet aan. In de wetenschap dat zijn lichaam voortdurend signaaltjes stuurt die zeggen dat zijn grenzen bij lange na niet zijn aangetikt, moet hij verder. Vooruit. Doorbouwen. Groeien. Verbeteren. “Want ik ben nog geen honderd procent. Daar ben ik niet continu mee bezig, omdat die gedachte me afleidt. Dat wil ik niet. Net zomin als met de Winterspelen geconfronteerd worden. Eerst de oude Sven worden. Ik ben aardig op weg, denk ik.”

Dat zijn er gelukkig meer binnen TeamNL Shorttrack, al gaat dat met letterlijk vallen en opstaan. Zoë Deltrap geeft op dit EK blijk van haar grote mogelijkheden, getuige de finaleplaats op de 1000 meter (waar Michelle Velzeboer eerder werd verwacht). De nog geen twintigjarige rijdster doet onderweg naar de top ook domme dingen, moet zo onnodige penalty’s incasseren, maar zo dicteert de bondscoach Niels Kerstholt: “Daar leert ze van.”

Zij grijpt naast een medaille op het individuele nummer. Dat kan gebeuren. Zuurder is de afloop van de vrouwenrelay in een niet al te sterk deelnemersveld. Nederland rijdt vanaf de start nogal achter de feiten aan, en komt schaakmat te staan wanneer Selma Poutsma wat bibberig op haar achterwerk stuitert na een wissel met Xandra Velzeboer. Ja, ze is erbij in de eindstrijd, al heeft ze een superberoerde en gemankeerde voorbereiding op dit EK gehad. Een waardeloze blessure aan het bovenbeen heeft haar maanden gekost; goed beschouwd schaatst ze nu pas een week of drie rondjes. En die zijn, zo hebben de trainingen voorafgaand aan dit kampioenschap aangetoond, lang niet allemaal van harte gegaan. Op zich niets vreemds: wie moet terugvechten, heeft tijd nodig. Daarom zou Poutsma oorspronkelijk niet eens zijn meegereisd naar Dresden, zo heeft ze voor het NK verklaard. Om de simpele reden dat ze zelf vond er niet klaar voor te zijn.

Selma’s uitglijder is geen zaak om je druk over te maken. “Het is klote, wanneer je op de terugweg bent. Maar liever hier dan op de Spelen”, vindt Kerstholt, die bestrijdt dat het een verkeerde keuze is geweest om haar op te stellen. “Iedereen valt weleens in shorttrack, en vaker dan een keer. Als dan nu zo’n valpartij je hele wezen en wat voor sporter je bent nog zal bepalen, dan zit er in de basis iets niet goed. Selma is erbij omdat het goed is voor de groepsvorming. Waarom zou het te vroeg zijn? Stel dat ze weer voor het eerst zou meedoen in de World Tour in Tilburg en dat zou te inspannend zijn, zeg je weer: ‘Dat is te vroeg’. Welnee. We hebben een plan met haar en dat loopt goed. Alleen, het kan een keer gebeuren dat er iemand valt.” Wat de technische baas betreft, is deze discussie gesloten.

Op naar morgen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen op eremetaal. Op een toernooi waar de Nederlandse shorttrackers de jongste edities héél succesvol zijn geweest. Met name de vrouwen. Die moeten deze keer de nul nog wegpoetsen. Dat is een schone taak.

De uitslagen van het EK staan hier