Druk? Daar leek Joy Beune deze week geen enkele last van te hebben. In de belangrijkste week van het seizoen maakte ze haar eigen plannen waar en werd ze driemaal wereldkampioene. Al was haar 1500 meter van zondag ‘echt niet goed’.
Na haar eerste zege, op de drie kilometer, vertelde Joy Beune donderdagavond dat ze weinig zenuwen had gekend. Zo weinig zelfs, dat Beune had gehoopt dat ze op de wedstrijddag alsnog zouden opborrelen. “Bij het NK Afstanden had ik het idee dat ik eraan onderdoor ging. In dat opzicht was het fijn dat ze nu achterwege bleven.”
Ga er maar aanstaan: pas sinds deze winter een vaste waarde op het podium, waardoor iedereen verwachtte dat ze meerdere gouden medailles zou oprapen in Hamar. Wie die verwachting had aangewakkerd? Beune zelf. Al voor het NK Afstanden sprak ze de wens uit viermaal wereldkampioene te worden in Noorwegen. De vijf kilometer kon ze snel van het wensenlijstje schrappen, omdat ze zich niet kwalificeerde op het onderdeel waar ze vorig jaar in Calgary nog WK-goud pakte.
Maar een drievoud aan titels wilde ze graag verzamelen in het Vikingskipet. De 25-jarige schaatsster benadrukte die missie door haar nagels goud te lakken, op aanraden van haar ploeggenotes. Waar veel collega’s de favorietenrol van zich af proberen te praten, bracht het Beune niet van haar stuk. “Ze straalde op zoveel zelfvertrouwen uit. Maar de stopwatch loog ook niet. Ze reed snelle tempo’s. Aan alles was te zien dat ze zich goed voelde”, vertelt haar coach Erik Bouwman. “We wisten dat ze op alle afstanden voor goud kon gaan als ze haar taken zou uitvoeren.”
In het hele team was de rust aanwezig. Ook aan de vooravond van het WK, toen Beune de pers te woord stond, zat ze rustig in haar sweater haar verhaal te doen. Geen moment leek de stress deze week de overhand te krijgen. Beune was volledig gefocust. “Als ik eenmaal aan de baan sta, doe ik het echt voor mezelf. Dan vergeet ik alles om me heen. Ik wil de beste zijn.”
Donderdag kon het eerste goud toegevoegd worden aan haar grote medailleverzameling van deze winter. De 3000 meter won ze, gestuwd door haar vechtlucht, met sterke slotrondes. Een dag later voerde ze de ploegenachtervolging aan, waar de Nederlandse formatie superieur was. Op zondag kon ze de trilogie voltooien op de afstand waar ze deze winter de meeste internationale zeges op had gepakt: de 1500 meter.
Maar hoewel alle voortekenen erop wezen dat ze de koningin van Hamar zou worden, zoals Neederlands beste olympiër Ireen Wüst haar noemde, dacht Beune vlak na de finish dat ze al haar kansen vergooid had. Voorafgaand aan de race had ze toch de spanning in haar hoofd toegelaten. “Na een valse start moest ik de focus hervinden. De tweede keer viel ik voorover. Ik was er echt niet blij mee. Wat was ik aan het doen?”
Op het bankje langs de baan maalden allerlei negatieve gedachten door haar hoofd, op het moment dat Miho Takagi aan de slotrit begonnen was. Bij het horen van de bel was de voorsprong van de Japanse een seconde op Beune. Kans verkeken. Geen drie keer goud. Of…
Takagi, zaterdag winnares van de 1000 meter, zakte door haar hoeven in de laatste ronde. Op het scorebord zag Beune dat de voorsprong van de Japanse hard terugliep. Ineens veerde de Nederlandse op. Maakte ze toch nog kans op goud? “Ze stortte helemaal in”, zag Beune. “Ik zou toch winnen. Een bizar moment.” Want waar Beune aan het eind van haar rit ‘alles, alles, alles’ kon geven om die opening goed te maken, kukelde Takagi zelfs nog van het podium af.
Slotconclusie van een ongekende winter: 28 races gereden, 27 keer podium en 3 wereldtitels. Een ongelooflijke oogst. Maar in haar eerste olympisch seizoen als favoriete begint ze weer op nul. “Er zijn geen garanties. Ik ga er deze zomer weer alles uithalen zodat ik beter ben dan nu.”
