Voor Femke Kok begon deze schaatswinter dramatisch, door het CMV-virus kon ze vijf weken niet trainen. In december startte ze voor het eerst weer en sindsdien is ze ongeslagen op de 500 meter. Over dit seizoen vol uitersten legde Schaatsen.nl haar verschillende vragen en stellingen voor.
Ik zou de Femke van oktober willen meegeven…
Femke Kok: “Dat ze geduld moet hebben. Ik was helemaal down, omdat ik het verschrikkelijk vond dat ik niet kon schaatsen en niet mocht trainen. Het leverde me veel stress op, ik was bang dat het mijn hele seizoen zou kosten. Dan lag ik ’s nachts wakker met de gedachte ik schaats nu al vijf weken niet, straks heb ik zo’n achterstand. Ik maakte mezelf gek. Overdag kon ik positief zijn, maar dat malen in de nacht had niet gehoeven.”
Ik ben mentaal sterker dan een paar jaar geleden, waardoor ik zo goed ben opgekrabbeld.
“Ja, dat denk ik wel. Ik praat mezelf liever de grond in dan dat ik veel vertrouwen uitspreek naar mezelf. Eerder was dat nog wel een tikkeltje erger. Ik had nog geen wereldtitels gewonnen en vroeg me vaak af of ik het wel in me had. Toen had ik waarschijnlijk gedacht dat het seizoen erop zou zitten door zo’n virus en had ik helemaal niet positief kunnen blijven. Nu probeer ik echt trots te zijn op mezelf en niet gelijk naar de verbeterpunten te kijken. Dat heeft me geholpen in mijn herstel, omdat ik het negatieve los kon laten.”
Ik ben nu zo goed, omdat…
“… ik gelijk aan de bel heb getrokken en goed naar mijn lichaam heb geluisterd. Als ik door was blijven gaan, had ik dit deze prestaties nooit behaald.”
Als je me half december had gezegd dat ik topfavoriet voor het WK zou zijn, had ik je voor gek verklaard.
“Ja, eigenlijk wel. In december reed ik pas mijn eerste wedstrijd. Dat ging heel goed, maar ik wist niet hoe lang ik die vorm vast zou kunnen houden. Als ik er nu op terugkijk, is het pas een paar maanden geleden dat ik niet eens kon schaatsen. Bizar hoe snel dat gegaan is.”
Mijn mindset is belangrijker dan mijn trainingsarbeid dit seizoen.
“Ja, dat is wel een goeie. De eerste keer dat ik aan de start stond, had ik geen idee wat ik kon verwachten. Dan kun je erover inzitten dat je zo’n grote trainingsachterstand hebt, maar je moet mentaal sterk zijn en je bij je taken houden. Ik heb onderschat hoe belangrijk mijn mindset is.”
En ondanks die gemiste trainingsarbeid ben je zo stabiel, je hebt de afgelopen weken alles tussen de 36,9 en 37,1 geschaatst.
“Ja, ik vraag me soms ook af hoe ik dat doe. Technisch loopt alles goed. Daar richt ik me vooral op, want die trainingsachterstand kan ik toch niet meer inhalen. De wedstrijden volgden elkaar in rap tempo op. Dat was elke keer een klap voor het lichaam, waar ik van moest herstellen. Ik heb geen tijd gehad om echt weer te trainen, tot de laatste weken. Maar ik kan niet alles inhalen, hier moeten we het mee doen.”
Hoe verklaar je dat je die trainingsweken niet mist?
“Ik denk toch door de goede basis die in de zomer gelegd is. Daar teer ik nu op. Soms ben ik wel onzeker of ik zo constant blijf. Gedurende de winter word je altijd wat vermoeider.”
De race die mij deze winter het meest geraakt heeft is...
“Het baanrecord in Thialf. De eerste keer (37,00) tijdens het NK dat ik het verbeterde, maar ook de tweede (36,97). Ik had meteen na de finish zoveel kippenvel. Dat was een heel mooi moment. Al meerdere jaren was ik ermee bezig. Bijzonder dat het dan juist dit seizoen lukte.
Ik had niet verwacht dat het deze winter een realistisch doel zou zijn. Eerst moest ik op mijn oude niveau terugkeren. De dag van de wedstrijd dacht ik dat het misschien toch zou kunnen. Ook Gerard en Dennis (haar coaches Van Velde en Van der Gun, red.) geloofden er in. Als het dan ook nog eens lukt… Van een baanrecord in Thialf heb ik altijd gedroomd.”
Al mijn zeges van deze winter zijn ook een vloek.
“Ik vind het belachelijk dat iedereen ervanuit gaat dat ik op het WK even goud pak. Ik ben heel blij dat het zo goed gaat en dat ik die World Cups allemaal gewonnen heb, maar dat hoeft niet te betekenen dat ik tijdens het WK ook de snelste ben. Mensen vergeten weleens dat de 500 de moeilijkste afstand is. Als je een misser hebt of een fout maakt, ben je gezien. Natuurlijk sta ik met vertrouwen aan de start, maar het is geen eenvoudige opgave. Het is niet zo dat ik elke 500 even uit de mouw schud. Ik ben gespannen en kan ook foutjes maken.”
Mijn grootste valkuil in Hamar is…
“Vallen. Of een misser. En ik moet me niet gek laten maken door de druk. Ik moet me daar niks van aantrekken en bij mezelf blijven. In het coronaseizoen, dat was mijn eerste jaar bij de senioren, won ik de World Cups en moest ik het laten zien op het WK. Ik trok me heel erg aan wat anderen zeiden, nu heb ik daar schijt aan. Ik wil het nu voor mezelf laten zien dat ik het in me heb, niet voor een ander.”
Hoewel ik pas vier keer een 1000 meter heb gereden dit seizoen, kan ik tijdens het WK op het podium eindigen.
“Ja, wie weet. Als ik een goede zeshonderd meter rijd, is veel mogelijk. Het ligt echt aan mijn slotronde, dat wordt zwaar. Dat is het fysieke stukje dat ik mis door mijn achterstand. Maar ik heb niks te verliezen.”
Meer informatie over het WK Afstanden staat hier.
