De transferperiode in het schaatsen: tussen kansen en onzekerheid

Melissa Wijfje (29) kreeg onlangs te horen dat haar contract bij Albert Heijn Zaanlander niet werd verlengd. Het nieuws kwam hard aan, vooral omdat haar afgelopen seizoen niet het succes bracht waar ze op gehoopt had. Ondanks deelname aan zes wereldbekerwedstrijden bleven de gewenste resultaten uit. “Dat was frustrerend, zowel voor mezelf als voor de coaches,” vertelt ze.

Wijfje is teleurgesteld, maar ziet ook nieuwe kansen. Ze verwijst naar Jutta Leerdam, die sinds het verlaten van Team Essent (voorheen Jumbo-Visma) haar eigen koers vaart en daarmee successen boekt. “Aan de ene kant val je even in een zwart gat, maar het biedt je ook vrijheid. Je kunt alles opbouwen zoals jij dat wilt.” Ze voegt enigszins lachend eraan toe: “Arjan (Samplonius, haar coach, red.) zegt altijd dat ze ons als rijders onafhankelijk willen maken... Dat is bij mij nu een pre."

Wijfje wordt gesteund door trouwe sponsoren zoals AW-groep en Vinu die haar financiële stabiliteit geven in deze onzekere tijd. “Het is geweldig dat mijn sponsoren enthousiast blijven en me supporten. Dat geeft me de ruimte rustig na te denken over mijn vervolgstappen.”

Hoewel stoppen voor haar geen optie is, neemt Wijfje de regie over haar eigen carrière. Haar ultieme doel is de Olympische Spelen van Milaan in 2026. Ze heeft er alle vertrouwen in dat ze sterker uit deze situatie zal komen. “Ik heb de Spelen van Beijing op slechts twee honderdsten van een seconde gemist. De drang is des te groter om me voor Milaan te plaatsen. Schaatsen is mijn passie. Als sporter wil je blijven groeien, niet alleen fysiek, ook als mens. Sport leert je omgaan met verschillende situaties van tegenslagen tot succes en dat neemt niemand je meer af.”

Voor de Nederlands allroundkampioene van 2017, Marije Joling (37), verliep het einde van haar carrière heel anders. Na een teleurstellende poging om zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen van 2018 ging Joling in januari naar Lapland om alles even los te laten. Maar het schaatsen liet haar niet los. In april besloot ze weer te beginnen, maar ze wist dat haar toenmalige omgeving niet de juiste was om zich verder te ontwikkelen. Ze nam afscheid van Schaatsteam IKO en zocht naar een nieuw team.

Die zoektocht liep echter op niets uit, hetgeen Joling als heel vervelend heeft ervaren. “Ik heb veel mensen gebeld, maar het lukte niet om een nieuwe plek te vinden.” Zonder team en zonder financiële ondersteuning – haar A-status was vervallen – werd het steeds moeilijker door te gaan. Uiteindelijk besloot ze in juni 2018 cold turkey te stoppen.

De overgang naar het normale leven was niet eenvoudig. “Het was ontzettend zoeken. Ineens is datgene waar je jaren voor hebt geleefd weg, en dan vraag je jezelf af: wat nu?” Inmiddels heeft Joling haar draai gevonden buiten de sportwereld. Ze geniet van haar nieuwe uitdagingen en kijkt zonder spijt terug op haar topsportleven. “Misschien heeft het zo moeten zijn,” concludeert ze.

Aan de andere kant van het spectrum bevindt zich schaatstalent Jasper Krommenhoek (21), die met trots terugkijkt op zijn prestaties van het afgelopen seizoen. Deelname aan de World Cup in Polen was voor hem de kers op de taart van een sterke winter. Toch voelt hij enige weemoed. “Ik vind het bijna jammer dat het seizoen voorbij is, want nu moet je weer van voren af aan beginnen.”

Voor Krommenhoek biedt de transferperiode kansen. Na een succesvol seizoen bij Team Frysk heeft hij gesprekken gevoerd over mogelijk zijn eerste profcontract. “Er is nog niets definitief,” vertelt hij, maar de mogelijkheden zijn veelbelovend. Hoewel de 21-jarige veel te danken heeft aan zijn coach Siep Hoekstra, is het de vraag of hij bij zijn huidige team blijft of een nieuwe kans grijpt. Krommenhoek benadrukt dat bij zijn keuze een goede sfeer en allround trainen essentieel zijn.

Door zijn prestaties zit Krommenhoek in een heel andere situatie dan een jaar geleden. “Toen mijn contract bij TalentNED afliep, lukte het maar niet om een commercieel team te vinden. Uiteindelijk kwam Team Frysk op mijn pad, en dat bleek een gouden zet.”

Voor de rijder is het tekenen van een profcontract geen doel op zich, maar een middel om zijn carrière voort te zetten. “Je tekent misschien een papiertje, maar uiteindelijk doe je nog steeds hetzelfde: schaatsen.” Krommenhoek heeft geen manager. Toch staat hij er niet alleen voor in deze spannende tijd. Zijn ouders zijn z’n belangrijkste adviseurs. “Ze hebben geen ervaring met schaatsen, maar wel met het zakelijk leven. Dat helpt me enorm.” Daarnaast denkt coach Hoekstra ook mee over zijn toekomst. “Siep wil dat ik de beste plek voor mijzelf vind, of dat nou bij hem is of ergens anders.”