Pas in de laatste driehonderd meter ging het tempo omhoog bij de twee kemphanen. Zij aan zij kwamen ze uit de laatste bocht, en op het rechte stuk naar de finish sloeg Bob de Vries zijn slag.
Hij had daarom na afloop de lach op het gezicht, Jorrit Bergsma baalde behoorlijk. ''Ik was pas niet zo lang voor de finale rond, en zat daardoor nog half in de verzuring. Dat speelde me in die laatste rondjes parten’’, vertelde Bergsma.
Afspraken waren er niet gemaakt, bezwoer De Vries naderhand. ''Dat kan ook niet, want een finale als deze verzin je niet. Daar zijn geen afspraken voor te maken. In de finale waren we echt concurrenten van elkaar, hebben zelfs helemaal niet met elkaar gesproken. De insteek was simpel: de snelste wint.’’
Bergsma liet zich aanvankelijk nog even verrassen door De Vries, die meteen na het afsprinten van het peloton wegreed. ''Dat zag ik iets te laat’’, bekende Bergsma. ''Daardoor moest ik eerst nog het gat dichtrijden. Gelukkig ging Bob meteen staan toen ik bij hem was. Dat kwam me eigenlijk wel goed uit, want het gaf me even de tijd om wat te herstellen.’’ Nodig, want De Vries was sterk en zijn opzet was helder. ''Ik wilde winnen. Aan cadeautjes doen we niet.’’
De Vries noemde de actie van Jorrit Bergsma sowieso een tegenvaller. Hij ging zelf in zijn eentje rond, met assistentie van Willem Hut. ''Dan denk je dat de wedstrijd klaar is, en ga je al een beetje uit van de winst. Komt opeens toch Jorrit daar nog bij, en was mijn zege ineens een stuk minder zeker. Dat was toch een tegenvaller.’’ Ook Bergsma pakte een ronde voorsprong met assistentie van Hut, die zijn rol als meesterknecht dubbel en dwars waar maakte.
Zo boekte De Vries winst in zijn allereerste marathon van het seizoen. In Deventer ontbrak hij omdat zijn ploeg nog op trainingskamp in Erfurt verbleef, en Amsterdam moest hij laten schieten omdat hij nog niet helemaal fit was. In Heerenveen maakte hij zijn rentree.
Onder toeziend oog van dochtertje Maud, die in juni werd geboren. Een grote verandering in zijn leven, die echter nauwelijks van invloed is op de sport, vertelt De Vries. ''Ze is een rustig kind, laat me ’s nachts lekker slapen. En nee, ik hoef in de nacht geen fles te geven. Bovendien heeft het leven op de boerderij al veel regelmaat, daar past Maud goed bij.’’
Die finale was een waardig sluitstuk van een al even spectaculaire wedstrijd. Want er gebeurde van alles in Thialf, en het was allemaal de moeite van het aanzien waard. Sander Kingma gooide meteen de knuppel in het hoenderhok met een uiterst moedige poging, die strandde op het antwoord van de BAM-ploeg.
Kingma moest zijn aanval bekopen met acute misselijkheid, en dat betekende eind wedstrijd. Joost Juffermans probeerde het ook, had de staart van het peloton in zicht, maar ook hij sneuvelde uiteindelijk. Juffermans bekroonde een uitstekende wedstrijd uiteindelijk nog wel met een podiumplek. Hij was de slimste van het peloton en werd derde.
Spektakel was er ook aan de staart van het peloton. Karlo Timmerman ging hard onderuit, en zelfs twee ploeggenoten konden hem niet meer terugkrijgen. ''Mijn schaats is stuk’’, verklaarde de balende Timmerman. ''Ik heb waarschijnlijk ergens op gestaan, kon er helemaal niets meer mee.’’