Allebei hadden ze hun bedenkingen toen ze onderweg meekregen dat besloten was de wedstrijd met vijftig kilometer in te korten tot 150 kilometer. Maar daar kwamen de twee van terug op het moment dat ze de ellende achter de finish zagen. "We hadden eigenlijk niet in de gaten dat het zo erg was. Maar als je dit allemaal ziet, dan is inkorten de enig juiste beslissing geweest", stelde Last-Kijk in de Vegte.
Elma de Vries had zelf ook in de laatste ronden al fysieke problemen. "Ik zag alleen maar zwart voor mijn ogen in de laatste ronde, was helemaal aan het einde van mijn krachten. Ik moet er niet aan denken dat ik op dat moment nog vijf ronden had moeten rijden. Dan had ik de finish niet gehaald."
Het inkorten van de koers was voor de twee rijdsters wel meteen aanleiding tot een andere aanpak. "We waren op dat moment nog met 22 meiden bij elkaar, maar wij hebben meteen gas gegeven", aldus De Vries. De twee kregen Mariska Huisman, Carla Zielman en Carien Kleibeuker mee.
Zielman viel al snel weg. De titelverdedigster werd geknipt en geschoren door sneeuw en ijs. Volkomen murw gebeukt zwalkte Zielman in slentertempo over het ijs, op zoek naar een uitweg uit de witte hel. Kleibeuker verging het evenmin goed. "Ze reed op een gegeven moment huilend rond", vertelde De Vries. "Ze had last van haar ogen, zag niks meer door de sneeuw."
Zo bleven de twee vrouwen uit dezelfde organisatie – waarin de ploegen van MK Basics en Palet zijn ondergebracht – over met Huisman. En ze hadden maar één doel: de Nederlands kampioene op natuurijs kwijtspelen. "Want met Mariska Huisman wil je op dit moment natuurlijk niet naar de finish rijden", verklaarde Last-Kijk in de Vegte. Zij en De Vries hadden op dat moment veel steun aan elkaar. "Het is super als je met een maatje bent. Elma en ik pepten elkaar steeds weer op. We wilden eerst vooral dat Huisman kwam, daarna zouden we wel verder zien."
Dat lukte. De Vries: "Het voordeel van de lussen op het meer was dat we goed konden zien dat onze voorsprong groeide. Daarna wisten we dat we het met z’n tweeën moesten uitvechten." In die strijd heerste Last-Kijk in de Vegte. De Vries: "Zij was echt de sterkste vandaag, zo simpel is het."
Hoe het komt dat de schaatsster uit Genemuiden in haar afscheidsjaar zo enorm hard rijdt, weet ze zelf eigenlijk ook niet precies. Het heeft volgens haar wel te maken met de aanpak van trainer Jack de Rijke. "We werken nu drie jaar met elkaar en in het eerste jaar was het helemaal niets. Ik pakte niet eens een podiumplaats. Maar vorig seizoen ging het al een stuk beter. En nu, in het derde jaar, ben ik weer sterker geworden en blijk ik ineens wedstrijden als deze te kunnen winnen." En in het vierde jaar? Last-Kijk in de Vegte, lachend: "Nee, nee, dat komt er echt niet. Mooier afscheid nemen dan op deze manier is toch onmogelijk."
Maar dat afscheid, stelt ze nadrukkelijk, komt er pas in maart. "Ik ga gewoon door, maak het seizoen helemaal af en zal alle wedstrijden volle bak blijven gaan."