Tja. En dan was er nog dat troosteloze slotakkoord van het schaatsfestijn waarvoor 10.000 toeschouwers zich rond de vrijstaande kerktoren Oldehove in Leeuwarden hadden verzameld, in afwachting van de snelste helden. Ze hoopten zo op een meesterlijk en beklijvend duel tussen de vijf mannen die zich eerder in de wedstrijd wisten los te rijden en na Franeker kop over kop richting finish spoedden. Wat de meesten betreurden: tot de kopgroep behoorde slechts een kanjer uit eigen, Friese gelederen, de 30-jarige veehouder Jeen Nauta uit Wartena. Hij zou het niet gemakkelijk krijgen met de concurrentie: de Brabantse landbouwer Anton Verhoeven (36, Dussen), die twee jaar voordien tot op het laatst mee knokte om de zege maar uiteindelijk als vijfde werd afgevlagd. Uit Haarlemmermeer kwam Maus Wijnhout, een landarbeider van 24 en vijftiende in de tocht van 1954; dan was er de 28-jarige stucadoor Aad de Koning uit Beemster en de tuinder Jan van der Hoorn uit Ter Aar, ook pas 24 jaar, moest wel een gedegen tegenstander zijn. Hij was de neef van de gelijknamige Jan van der Hoorn, de winnaar van een eveneens tumultueus verlopen wedstrijd.
De vijf tenoren lieten hun fans op beschamende wijze in de steek. Geen van hen zong het hoogste lied, omdat ze het in de witte, wijde wereld, ergens tussen Franeker en wie zal het zeggen, op een akkoordje gooiden. Samen uit, dan ook maar samen thuis, was de deal. ‘We hebben elkaar steeds geholpen door om beurten op kop te gaan’, zo verklaarden Verhoeven en Wijnhout, in koor uiteraard. ‘Tussen Franeker en Dokkum maakten we de afspraak samen over de finish te glijden. Als het Elfstedenbestuur dan tot een loting zou beslissen om te bepalen wie de winnaar moest worden, zouden we dat geweigerd hebben. We hebben geweten welke de consequenties zouden zijn, maar het was voor ons alles of niets. Niettemin hadden wij na deze zware tocht wel graag een prijsje willen hebben. We nemen het echter sportief op’.
