Hij was na afloop eerlijk, Thom van Beek. De rijder van Groenehartsport.nl had vooraf gedacht aan die mooie reeks van drie zeges op rij. "Maar ja, hoe groot is die kans", bedacht hij zich ook. "Twee keer op rij is het me gelukt, maar voor hetzelfde geld word ik in Eindhoven gewoon tiende. Het blijven onvoorspelbare wedstrijden. Maar dat het me nu is gelukt, is echt prachtig."
De race in Eindhoven was er weer zo eentje die typisch is voor de Eerste Divisie. Zonder al te veel tactische beperkingen – en ook zonder de zieke Evert Hoolwerf – werd er weer voluit gekoerst in de lichtstad. Tom Schuit meldde zich regelmatig van voren, Sjors Spaargaren ook, en klassementsleider Van Beek verstopte zich evenmin. Zij waren niet de enigen, waardoor het een levendige koers vol aanvallen werd. Maar geen van de ontsnappingen leidde tot een definitieve breuk.
Thom van Beek zag het gebeuren. "Zoveel aanvallen en toch niemand die kon wegkomen. Stiekem hoopte ik er op dat het zou uitdraaien op een massasprint. Ik voelde me goed en durfde de strijd wel aan. Dat scenario kwam nog uit ook en gelukkig wist ik het af te maken."
Met zijn derde zege op rij – eerder won hij al in Haarlem en Dronten – schrijft Thom van Beek geschiedenis voor zijn ploeg Groenehartsport.nl. Nooit eerder won dat team zo vaak. Maar met zijn succesreeks markeert Van Beek ook zijn mogelijkheden. De Top Divisie lonkt.
Dat wil Van Beek zelf alleen maar hopen. "Ik zal niet zeggen dat ik in de Top Divisie ga rijden. Ik zou het graag willen, dat wel. Maar je bent nu eenmaal afhankelijk van ploegen die je vragen voor hen te rijden. En ik ben er natuurlijk nooit zeker van dat er straks een ploeg van de Top Divisie voor me op de stoep staat."
De tweede plaats in Eindhoven was er ook eentje met een verhaal en zeker ook met emotionele lading. Die tweede stek was voor Wim Dillen. De schaatser uit Genemuiden verloor onlangs zijn opa en naamgenoot Wim Dillen. Speciaal voor hem wilde de rijder van Breman Installatie alles op alles zetten om het podium te halen. "Ik ga geen ontsnapping missen", kondigde hij aan. "Ook al moet ik er voortijdig uit, ik wil het proberen."
Dillen zat na een stroef begin inderdaad steeds van voren en koos in de finale de rug van Van Beek. Dat leek succes op te leveren, tot Van Beek anderhalve ronde voor het einde nog net langs een valpartijtje glipte. "Hij was meteen een paar meter weg, waarna ik alles probeerde om het gat weer dicht te rijden. Dat lukte, maar niet genoeg."
Niettemin stond Dillen dik tevreden op het podium. "Deze tweede plaats draag ik op aan mijn opa. Dat vind ik zelf een prachtig eerbetoon. Het heeft zo moeten zijn dat ik dit vandaag kan doen."