Driedubbele hernia houdt Erin Jackson niet van het ijs

Het is dinsdagmiddag, twee dagen na de laatste World Cup in Thialf. Het Amerikaanse team verblijft een week extra in Nederland, om zich onder optimale omstandigheden voor te kunnen bereiden op het WK in Noorwegen. Erin Jackson verkent tussen de trainingen door Sneek en struint met haar mannelijke collega’s de winkels af in de Friese stad.

De Amerikaanse spreekt enkele woorden Nederlands - ze sluit het interview af met ‘dankjewel’ en ‘tot ziens’ - want ze is sinds 2010 regelmatig in ons land te vinden. Eerst voor skeelertrainingen en -wedstrijden, waar ze bevriend raakte met Manon Hekman - Kamminga en Bianca Roosenboom. Toen laatstgenoemde haar in 2016 op het ijs zette in Dronten, begon een heel nieuwe carrière en werden de skeelers ingewisseld voor schaatsen.

Haar opmars ging snel en het hoogtepunt volgde in 2022: olympisch kampioene op de 500 meter. Deze winter pakte Jackson al zeven wereldbekermedailles op de kortste afstand, ondanks de rugproblemen die haar al zes jaar parten spelen. “Elke dag is het de vraag hoe het gaat”, vertelt ze. “Ik moet heel voorzichtig met mijn rug zijn. Gelukkig heb ik nog maar een race dit seizoen. Als ik er de komende dagen slim mee om kan gaan, moet het goedkomen met het WK.”

Sinds 2019 heeft Jackson klachten aan haar rug. “Alle schaatsers hebben daar in meer of mindere mate last van. Ikzelf heb een driedubbele hernia, wat uitstraalt naar mijn benen. Ik heb verschillende ingrepen gehad om de zwelling van het weefsel rondom mijn zenuwen aan te pakken en zo de druk te verminderen”, legt de Amerikaanse uit.

De laatste ingreep was halverwege dit seizoen. In december verergerde de pijn en kon ze niet trainen. Vervolgens werd ze in januari geholpen, waarna ze twee weken niet kon schaatsen. Bij elkaar heeft ze ruim een maand aan de kant gestaan. “Het grootste verlies is de trainingstijd. Gelukkig rijd ik alleen de 500 meter, bij een 1500 zouden de problemen veel groter zijn geweest.” Dat blijkt ook uit de resultaten van Jackson, want na haar ingreep heeft ze alle zes de wereldbekerraces het podium gehaald.

Het is een lastige blessure die veel onzekerheid met zich meebrengt. Elke dag is het de vraag wat Jackson aankan. “Ik ben niet altijd met de pijn bezig. Het enige wat telt is of ik ermee kan schaatsen of niet. In december ging ik te ver door en was een ingreep noodzakelijk. De afgelopen weken gaat het op en neer. Zo was het een gok om tweemaal de 500 meter te schaatsen in Heerenveen. Maar ik zou daarna nog twee weken hebben tot het WK. Bovendien heb ik het prijzengeld van de wereldbeker nodig om rond te komen.”

Op de explosieve 500 meter kan Jackson niet inhouden om haar rug te ontlasten. Wel heeft ze haar start aangepast. In plaats van de zogenoemde down start, met een hand op het ijs, voert ze nu een staande start uit. “Het lukt mij niet om zo diep te reiken voor de start. Ik hoop voor het WK er wel weer mee te kunnen oefenen.”

De 32-jarige schaatsster kijkt nog niet verder dan de volgende Olympische Spelen en zegt dat haar houdbaarheidsdatum afhankelijk is van haar rug. Maar als het aan haar ligt, is van stoppen nog lang geen sprake. “Ik ben op latere leeftijd begonnen en kan nog zoveel leren. Ik kan geen afscheid nemen terwijl ik zoveel te verbeteren heb. Bovendien geloof ik dat er een oplossing komt voor mijn rugproblemen. Die moet ik zien te vinden tussen nu en de Spelen.” Als het seizoen klaar is, zal Jackson in gesprek gaan met het medisch team om te kijken of er een definitieve oplossing is.

Maar eerst wacht de 500 meter van het WK. “Ik hoef niet nerveus te zijn voor het treffen in Hamar, want ik heb me zo goed mogelijk voorbereid. Hopelijk win ik en anders komt die kans volgende winter.”