Bijna een jaar geleden glipte Lindsay van Zundert door ‘een achterdeurtje’ weg uit het kunstschaatsen. Reden waarom de KNSB haar uitnodigde om tijdens de Challenge Cup op een feestelijke manier afscheid te nemen van fans en de mensen die haar tijdens haar altijd gesteund hebben. “Heel lief dat ze dat wilden doen.”
De knoop had ze voor zichzelf al doorgehakt in december 2023. “De Olympische Spelen halen was mijn grote doel. Nadat ik daar had geschaatst, werd het zwaar. Te zwaar”, zegt Lindsay van Zundert (toen achttien, nu twintig) over dat moment. Enkele maanden later pas liet ze ook de buitenwereld weten dat haar carrière voorbij was. Want “als je geen progressie meer ziet, is het mentaal niet meer op te brengen om elke dag alles te geven op de training.”
Zo werd het een afscheid in stilte. “Een beetje via de achterdeur”, beseft ze nu. Inmiddels is de Etten-Leurse een druk bazinnetje op diverse terreinen. Ze werkt in de horeca, volgt een coachcursus en geeft training aan kinderen, die mede door haar gevallen zijn voor de sport waarinVan Zundert het schopte tot de olympische finale in Peking en de eindstrijd op drie opeenvolgende WK’s.
“Iedereen begint er over dat ik pas twintig ben”, zegt ze lachend als ze op de derde dag van Challenge Cup tientallen bekenden tegenkomt in Tilburg. “Maar vergeet niet dat ik er mijn achttiende al drie WK’s en nog veel meer jaren van topsport op had zitten.” De meiden met wie ze jarenlang lief en leed deelde op en rond de ijsbaan zijn er. Maar ook Julian Carroll, de Australische echtgenoot van Lindsay’s vorig jaar overleden steun en toeverlaat Joan Haanappel. Ook Katja, de dochter van haar andere schaatsoma Sjoukje Dijkstra wil het afscheid niet missen.
De vraag in Tilburg is eveneens, of ze het competitieschaatsen al mist. Lachend knikt ze van niet. “Eigenlijk is er niks dat ik mis. De stress, de wekker, het vele trainen, ik ben blij dat ik daar vanaf ben.” Het laat volgens Van Zundert onverlet dat ze terugkijkt ‘op een heel mooie carrière.’ Haar ogen glinsteren wanneer ze vertelt over de jaren dat ze opklom tot de eerste Nederlandse kunstrijdster die na 46 jaar Nederland weer vertegenwoordige op de Olympische Spelen. ,,De Spelen, met alles erop en eraan was de beste ervaring die ik ooit heb gehad. Het is iets dat ze me niet meer kunnen afpakken. Ik heb ervan genoten. Net als van die WK’s en EK’s. Ook al ben je op de eerste plaats met presteren bezig. Nu is het de periode van het nagenieten.”
In Tilburg ziet Lindsay de vrouw aan het werk die ze destijds opvolgde als nationaal kampioene: Niki Wories. Die ging met ‘pensioen’ toen de Brabantse zich had geplaatst voor Beijing. Inmiddels heeft ze haar carrìere hervat. Van Zundert laat weten dat ze voor zichzelf zo’n terugkeer niet ziet zitten. “Nee, nee. Ik vind het heel leuk om te kijken naar kunstschaatsen, maar niet meer om opnieuw te beginnen.”
De sport zelf laat haar echter niet meer los. “Ik ben niet voor niets met coachopleiding bij de KNSB begonnen. Mijn doel is nu om mijn coachlicentie te halen.” Of ze ook als coach en trainer de top wil halen? “Als je goed kunt schaatsen betekent dat niet automatisch dat je goed les kunt geven. Afwachten dus wat dat wordt. De wedstrijdsport blijft wel trekken. Ik vind het leuk om topsporters te begeleiden. Maar ik vind het ook leuk om ‘normale’ rijders te trainen. Allemaal hebben ze een ander doel.”
Veel van haar klantjes zijn door haar ook begonnen met schaatsen. Het Lindsay van Zundert-effect wordt het genoemd. “Ik hoor het ook overal. Ik voel me er trots bij.”
Het is ook wat Remy de Wit, technisch directeur bij de KNSB, aanstipt wanneer hij zaterdagmiddag in de ijshal formeel afscheid neemt van zijn olympiër en vlaggendraagster. Hij overhandigt haar een fotobord met daarop de woorden ‘Bedankt voor alle gouden momenten.’ En wat hij Lindsay daarnaast meegeeft is: “Je hebt veel betekend voor het kunstschaatsen.”
Na een ererondje op de schaats en met de foto in de hand, zegt Lindsay dat die woorden haar deze middag nog het meest getroffen hebben. “Daarna heb ik tijdens mijn rondje op het ijs iedereen nog gedag kunnen zwaaien en bedanken. Ik heb het mooi gevonden.”
