De damesachtervolgingsploeg tijdens de WK afstanden
Na een paar dagen trainen werden we opgeschrikt door de val en het overlijden van Wouter Weylandt in de Giro. Deze tragedie kwam extra dichtbij toen bleek dat zijn ploeg Leopard-Trek na de indrukwekkende vierde etappe in ons hotel overnachtte. De volgende dag zouden ze namelijk in Piombino van start gaan, zo'n 35 kilometer verderop. Al bleek later dat ze uit de Giro stapten en dus niet meer van start gingen.
Ook al kenden we deze renner niet persoonlijk, de sfeer in de ploeg was uiteraard bedrukt. Mijn verjaardag, op 10 mei, hebben we dan ook ingetogen gevierd. We vonden het niet gepast feest te vieren, wanneer de ouders, vriendin en ploeggenoten van deze overleden renner in hetzelfde hotel verbleven. 's Avonds bij het diner bleek dat we allemaal wel iemand kennen die wel eens ernstig is gevallen tijdens een afdaling. We spreken dan ook af vanaf dat moment nog voorzichtiger te zijn. Een ongeluk zit in een klein hoekje.
Het volgende nieuws dat ons bezig houdt, is van een compleet andere orde. De KNSB en KPN lanceren een nieuw plan om de ploegenachtervolging een stap verder te brengen met het oog op de Olympische Spelen van 2014. Er kan een coach aangesteld worden en er komt een premiepot beschikbaar.
Ik denk echter dat het probleem wat Nederland heeft met de ploegenachtervolging voor een groot deel te maken heeft met de regels van de ISU; je mag nu alleen meedoen aan de ploegenachtervolging als je ook een individuele afstand rijdt. Voor veel landen is dit geen probleem, ze hebben veel minder schaatsers, dus logischerwijs rijden die zowel de ploegenachtervolging als de individuele afstanden.
In Nederland is het echter lang niet zeker dat je ieder jaar weer meedoet aan de internationale wedstrijden. Dus hoe kunnen wij een team worden als niet eens zeker is of je op de belangrijke momenten in het team zit? Hoe kunnen we ons richten op olympisch goud op de ploegenachtervolging als het belangrijker is eerst de individuele afstanden te halen? Het probleem is dat we allemaal eerst kijken of de teamtrainingen in het individuele schema passen en niet andersom, en dat is logisch als de ISU de teampursuit afhankelijk maakt van de individuele afstanden.
Begrijp me goed, we zijn heel blij dat de KNSB en KPN veel aandacht willen besteden aan de teampursuit, maar er zal meer moeten gebeuren voor we echt een beter team worden.
We gaan nu drie weken in Nederland trainen en dan schrijf ik de volgende column wéér vanuit Italië, waar we voor het eerst een kamp op hoogte gaan doen!