Eerste inschrijvers Luleå en Weissensee: Aftellen tot de tocht

De afgelopen maanden zijn niet zonder slag of stoot verlopen voor Yvonne Mens (64), het verhaal is inmiddels bekend. Na een tweede operatie aan een hernia in haar rug is ze langzaam begonnen met de opbouw om op 23 februari de Sea Ice Classic in Luleå te kunnen schaatsen. Haar revalidatie werd niet geholpen door een terugslag in november en de griep die haar in december parten speelde. “Mijn conditie is verbeterd en ik ben echt sterker geworden”, zegt Yvonne, ruim een maand voor de Zweedse schaatstoertocht.

Lees hier ook de eerdere delen van deze reeks:

Met haar rugproblemen, zoals ze het zelf noemt ‘een gecompliceerde zaak’, is het in deze fase van haar revalidatie zaak om niet te forceren en gekke dingen te doen. “Ik heb een stepslee gekocht waarmee ik naar buiten kan, veiliger dan schaatsen en langlaufen. Verder zit ik veel binnen op de hometrainer, zo kan ik werken aan m’n conditie terwijl ik op televisie naar het schaatsen kijk. Ik doe een zwaarder trainingsprogramma en dat werkt redelijk goed. Het gaat met ups en downs, iets dat veel mensen met een kwaal zoals die van mij zullen herkennen. Het is altijd een stap vooruit en twee terug.” 

Het beoogde trainingsprogramma buiten de deur kwam in het geding door het winterweer in haar Zweedse woonplaats Arjeplog. Op enig moment was het maar liefst 52 graden onder nul. “Veel te koud om buiten te zijn, maar aan de andere kant was het hier een tijdje geleden ook 3 graden boven nul. De ijsbaan hier in het dorp? Niet meer geschikt om op te schaatsen, een leuk krabbelbaantje voor de jeugd. Verder niet.” Gelukkig zijn er genoeg mogelijkheden om toch te bewegen. “Ik ben aan het zwemmen en volg weer yogalessen, zowel online met mijn leraar in Nederland als hier.” 

Deelname in Luleå was kort na haar operatie een stip aan de horizon, maar inmiddels zijn de doelen verlegd. “Ik heb geleerd om in te schatten wat ik wel en niet kan met mijn lijf”, gaat Yvonne verder. Dat is ook haar instelling voor de tocht: “Ik wil daar gewoon kunnen schaatsen, ik wil het ijs op. En dan zien we wel: elke prestatie is een prestatie, het doet er niet toe wat precies. Op het ijs geraken is voor mij al heel wat. Als ik op maandag of dinsdag op het ijs kan staan in Luleå, dan zou het prachtig zijn om op vrijdag te rijden. Geen domme dingen doen, luisteren naar mijn lijf.” 

Yvonne grijpt in alle gevallen terug op haar ervaring eerder opgedaan in Luleå en op de Weissensee, iets dat ze ook Rein wil meegeven. Naast een helm en kniebeschermers geeft ze nog meer tips: “Blijf drinken, ook als je geen dorst hebt. Blijven eten, ook als je geen honger hebt. Als de hongerklop komt, ben je te laat. En nog iets: als het niet hoeft, niet te veel stoppen bij de bevoorrading. Je kunt beter af en toe een rondje rustiger rijden dan dat je stil gaat zitten. Dat is natuurlijk afhankelijk van de temperatuur en de omstandigheden, maar stilzitten is in de meeste gevallen niet goed.” 

“Stilzitten ben ik zeker niet van plan”, reageert Rein van Hasselaar op de wijze woorden van Yvonne. “Dat werkt echt niet goed en qua eten en drinken... Ik heb in het verleden eens een tocht van 130 kilometer geschaatst zonder eten en drinken. Ik ben geen groot fan van de McDonalds, maar toen heb ik me daar naar binnen gesleept om wat te eten. Ik kon amper nog autorijden...” De 53-jarige besturingstechnicus heeft wat dat betreft zijn les geleerd en weet ook voor de Weissensee al dat eten en drinken essentieel is: “We komen zoals het nu lijkt zestien keer langs een verzorgingspost, dus dat moet lukken. Ik wil niet te lang stilstaan, met 10 kilometer per uur kun je best eten en drinken.” 

Aan alles is te merken dat Rein klaar is voor de tocht der tochten op het Oostenrijkse bergmeer. “Het enige is dat ik al blij ben als we überhaupt kunnen rijden”, zegt Rein met betrekking tot de weersverwachting op het Oostenrijkse bergmeer. “We gaan de reis maken en hopelijk kunnen we het ijs op, maar met 10 graden in de plus kunnen we net zo goed thuisblijven en volgend jaar naar Luleå. Maar hopelijk komt het goed en kunnen we het ijs op...” 

“Gelukkig hebben we hier al even op natuurijs kunnen staan”, gaat Rein verder. Toen de temperatuur onder het vriespunt zakte en de mogelijkheid er was om te schaatsen, was het meteen alle hens aan dek voor de man uit Veenendaal: “Ik heb direct afspraken verzet naar het moment dat het weer zou gaan dooien, de schaatsen gepakt en ik stond vroeg in Nieuw-Vennep op het ijs. Rond de middag even naar huis voor wat eten en daarna weer schaatsen. Natuurijs in Nederland? Dan begint het altijd te kriebelen”

De nieuwe Salomons die Rein voor de Weissensee aangeschaft had, zijn nog niet helemaal ingereden. Op de kunstijsbaan van Utrecht was trainen op de nieuw aangeschafte schaatsen niet ideaal vanwege het feit dat je er amper bochten mee kunt rijden. Maar er was nog een reden: “Twee keer heb ik erop gereden en toen heb ik ze weer aan de kant gegooid, ze zaten te strak rond de bal van m’n voet.” Dick Nap – zijn naam is eerder gevallen in deze verhalenreeks met Rein – is wederom de man die het oplost. “Hij gaat ze iets ruimer maken en dan proberen we het op de Weissensee weer.” 

Verder loopt het trainingsprogramma gesmeerd en hebben de maatregelen om nog fitter te worden effect gehad. “Vorige week heb ik vier keer geschaatst, waaronder vijftig kilometer op de baan in Deventer. Ik voel echt dat ik veel sterker ben geworden, de verzuring zit minder snel in de benen. Het heeft me enorm geholpen. Ik was eerst niet zo’n liefhebber van de sportschool, maar inmiddels heb ik mijn flexibele abonnement omgezet in een jaarabonnement en ga ik er straks gewoon mee door.”