Het rood-wit-blauwe pak zit sinds jaar en dag in de ploeg bij Jillert Anema, maar tot dit jaar was het altijd Irene Schouten die het peloton in een ijzeren greep hield. Door het stoppen van de Noord-Hollandse was het op nieuwjaarsdag eindelijk de beurt aan Marijke Groenewoud om de NK-titel te grijpen, een volgend vinkje kan gezet op de erelijst van de Friezin. “Vandaag moest het gebeuren, dat wist ik toen ik hierheen reed.”
“Ik was echt gretig om deze titel te pakken”, verklaarde Groenewoud na afloop in de catacomben van Thialf. Samen met haar ploeggenotes van Albert Heijn Zaanlander had ze het peloton honderd ronden lang in bedwang gehouden, waarbij het hoge tempo op het snelle Heerenveense ijs in het voordeel was van de langebaanrijdsters die gewend zijn aan de hoge snelheid. Groenewoud pakte dit seizoen al negen overwinningen in de Daikin Marathon Cup en winst in de Vierdaagse van Noord-Holland.
Groenewoud wint waar en wanneer ze wil. Maar die gedroomde NK-titel had ze nog niet. “Zo’n wedstrijd als topfavoriete afmaken is nog best moeilijk”, vertelde ze. “Er waren net al mensen die mij vroegen of ik deze titel nu drie of vier keer had gewonnen, maar dat is nog maar mijn eerste. Ik was wat dat betreft wel echt gretig om deze titel te pakken, het voelde alsof ik alleen maar kon verliezen.”
Een minder langebaanweekend voor de jaarwisseling werd door sommigen vertaald als een barst in het harnas van Groenewoud, maar het nieuwe jaar was amper een dag oud toen die twijfel alweer overboord kon. “Die vijf kilometer van het NK Allround was ik alweer in orde en een marathon kun je met een mindere dag ook winnen. Op een slechte dag verstop ik me iets meer en dan kan ik de sprint alsnog winnen.”
Bij de neo-senioren vrouwen ging de winst en het rood-wit-blauw naar Tijn Borst. De dochter van oud-marathonschaatsers Ruud Borst en Henny Bok maakte in de sprint korte metten met medevluchtsters Vera van Ditshuizen en Kaat van Steekelenburg nadat het drietal zich in de finale losreed uit de bestaande kopgroep. Pogingen van onder meer Wokke Vastgoed om de gevluchte rijdsters terug te halen, leverden weinig op. Mayke Vriesinga, de klassementsleidster in de Daikin Marathon Cup bij de beloften, eindigde op de vierde plek.
Het winnen van het Nederlands kampioenschap voelt voor Groenewoud als een volgende stap in de groei die ze als schaatsster meegemaakt heeft. Moest ze de afgelopen jaren Schouten voor zich dulden, nu is ze de gewaardeerde kopvrouw in een jongere Albert Heijn Zaanlander-ploeg. “Ik wilde die trui, ik deed het niet om altijd achter Irene te eindigen”, vervolgde Groenewoud. “Ik ben blij dat ik die heb, maar dat komt ook omdat ik daar de laatste jaren in gegroeid ben. Dan komen die kansen je toe.”
Toch is er met de afwezigheid van Schouten wel wat veranderd voor Groenewoud. Hoewel de ploeg de koersen hard wil maken, is het vaak afwachten tot de sprint om dan de trekker over te halen. “Samen met Irene konden we echt wat forceren, een ronde pakken en aanvallen. Nu ontbreekt de power om dat te doen en moeten we meer controleren. Als we springen, kunnen er altijd meiden mee. Voorheen reden we de concurrentie dan los, pakten we samen rondjes. Dat lukt nu nog niet met deze ploeg, iets waar we aan werken.”
Het pak met de driekleur dat op de verlanglijst stond van Groenewoud kan eindelijk gemaakt worden. “Het is voor mensen zo vanzelfsprekend dat ik hier ga winnen, maar dat is het helemaal niet. Ik ben heel blij dat het gelukt is, eindelijk mag ik dat nieuwe rood-wit-blauwe pak.”
Waar het grootste deel van het peloton zich door Albert Heijn Zaanlander naar de slachtbank liet rijden, deed Tessa Snoek in de slotfase nog een dappere aanval om een greep te doen naar de nationale titel. “We wisten dat het in de massasprint heel lastig zou worden tegen het blok van Groenewoud, dus we hadden met het team afgesproken dat ik het zou proberen als we nog met een grote groep zouden zitten”, vertelde Snoek na afloop. “Op een gegeven moment gaf mijn ploegleider het seintje en dacht ik: Let’s go!”
Snoek heeft zich in korte tijd gespecialiseerd in dergelijke aanvallen, al is het vaak met de moed der wanhoop. “Ik moet zeggen dat het wel frustrerend koersen is, maar het is ook logisch. Zij zijn heel sterk en trainen ontzettend hard, het is logisch dat het niveauverschil met de rest van het peloton groot is.” Wel vindt Snoek het haar verantwoordelijkheid om dergelijke acties uit te halen. “Het geluk valt een keer onze kant op, door het aanvallen word ik sterker en kan dat mooi gebruiken in andere wedstrijden. Ik hoop dat het een keer gaat lukken, we moeten het ze gewoon moeilijk maken.”
De winnares van de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee kijkt reikhalzend uit naar de periode die komen gaat. “Ik heb veel uren gemaakt, heb hard getraind. Op het natuurijs ga ik over het algemeen iets makkelijker dan op kunstijs, wat dat betreft kan ik met vertrouwen naar de Weissensee.”
Uitslagen van het Daikin NK Marathon staan hier.
