EK-momenten van onbetaalbaar geluk

Een minuut of tien eerder. Het spettert al, wanneer de prijzen worden uitgedeeld, en het Italiaans volkslied net als voorgaande dagen iets te vaak voor het leuke klinkt. “’t Is toch wat, hè”, zegt een forse man met West-Friese tongval tegen de moeder van Lataesha Narain, de sprintster uit de A-jeugd van Oranje. Die is zojuist als derde geëindigd op de kortste afstand die het inlineskaten kent, de 100 meter. “Er zijn miljoenen mensen in Europa, en slechts twee van hen zijn net wat sneller dan jouw meisje. En ik weet wel dat er meer kleuren zijn, maar brons is toch ook prachtig”, vindt de vader van Sofia Schilder, bij wie eerder deze week de tranen opwelden in de ooghoeken, toen zijn eigen kind werd gehuldigd als Europa’s beste op de relay.

Er zijn donderdagavond meer dan genoeg van dit soort complimenten, welgemeende felicitaties, omhelzingen met en zonder tranen, en vooral eindeloos veel momenten van hemels geluk. De reden? Natuurlijk, er kan mooi sportief succes worden genoteerd voor de Nederlandse delegatie in L’Aquila, bijeen gereden op de sprint. Het zijn twee bronzen plakken op het Aeroporto dei Parchi Giuliana Tamburro die misschien niet helemaal uit de lucht komen vallen, maar ook niet in de categorie zekerheidjes thuishoren. Iemand kansen toedichten is namelijk iets anders dan een belofte waarmaken. Daar is zowel Lataesha Narain, de 18-jarige rijdster uit Broek in Waterland als Jelmar Hempenius, een vier jaar oudere ‘boom’ van bijna twee meter uit Burgum in geslaagd.

Achter beide prestaties gaat een heftig verhaal schuil, dat juist bij deze gelegenheid best verteld mag worden. Beiden hebben het skeeleren al jaren geleden tot belangrijkste sportbehoefte gebombardeerd, en leven inmiddels het bestaan dat op een topatleet van toepassing is. Narain, dochter van een Surinamer en een half Nederlands-half Surinaamse moeder, staat bekend als een skatester die bloedsnel uit de startblokken kan schieten. Dat doet ze ook in de kwalificatiereeks waaruit de negen rapsten doorgaan naar de halve finale. Ze klokt de beste tijd van het complete veld (11,31 seconden), een score waarvan ze naderhand bekent dat ze niet begrijpt waar ze die vandaan heeft getoverd. “Het voelde helemaal niet als een lekkere rit. Huh, dat kan toch niet, was mijn reactie toen ik de tijd hoorde.”

Exact dezelfde uitslag laat ze noteren in de reeks die de winnares toegang verschaft tot de finale, en daarmee een podiumplaats. in het gezelschap van twee Italiaansen. “Ik wilde te graag, en dan lukt het meestal niet zo goed”, zo becommentarieert ze de race waarin ze wel weer zegeviert. En toen de finale…” Ze verontschuldigt zich. “Die ging effe niet meer. Ik was zenuwachtiger voor de halve finale dan voor die laatste wedstrijd.” Haar moeder veegt de tranen van haar gezicht, niet voor de eerste keer deze avond. “Joh, wat geeft het, Lataesh, ga lekker genieten van deze medaille.” Narain glimlacht. “Maak je maar geen zorgen, dat zal wel lukken. Van een medaille op het EK heb ik altijd gedroomd.”

Iris Blufpand zucht eens flink. De emoties gaan al enkele uren stevig op de loop met haar. “Het is ook zo lastig geweest de voorbije twee, anderhalf jaar.” Het liefst laat ze er niet te veel over los. “Houd het er maar op dat het iets in de familie is. Lataesha heeft het er heel moeilijk mee gehad. Die ballast is te veel als je goed wilt sporten, zeker wanneer er nog tegenslagen als blessures bijkomen. Vorig jaar was er bovendien een enorme teleurstelling, omdat ze niet mee mocht naar het EK. Ze had best aardig gereden, maar in de wedstrijd die belangrijk zou zijn voor de selectie was ze geblesseerd. De fysio raadde haar af niet te rijden, en de coaches werden beperkt in de keuze van de mensen die ze mee konden nemen naar Portugal. Die klap was heel hard. Ik zie gelukkig nu eindelijk wat rust bij haar, en dat levert dan dit resultaat op. Ik kan alleen maar zeggen: chapeau, chapeau, chapeau.”

Daar sluit het coachduo Valentina Berga-Belloni en Frank Fiers zich graag aan. Onwaarschijnlijk knap vinden de twee het onverstoorbare rijden van hun pupillen. “Doe het ze maar eens na: zonder veel ervaring op dit toneel de zaak afmaken tot aan een medaille toe. Het maakt ons trots, en daar is geen woord van gelogen”, benadrukt Berga. Haar Belgische collega raakt niet uitgesproken over de halve finale van Hempenius. “Daarin had hij een reactiesnelheid bij de start die ongekend was. Wat het extra bijzonder maakt is dat Jelmar in de eerste ronde te langzaam vertrok. Het verschil met de jongen die hij in de halve finale opnieuw trof (Tomas Bohumsky, red.) was nihil, in zijn nadeel. Kortom, hij moest beter weg zijn. Formidabel hoe hij dat voor elkaar kreeg, Op zijn eerste grote, internationale toernooi, hè. Heel bijzonder.”

De man om wie het draait, waant zich in een paradijs. Na de ceremonie protocollaire is-ie zijn ouders, Trea en Sybren, om de nek gevlogen. Snotterend met elkaar hebben ze de dag-om-nooit-weer-te-vergeten gevierd. “We waren zo blij dat Jelmar na het NK mee kon naar Italië. Hij heeft niet eerder een kans gekregen. Door onmiddellijk een bronzen plak te winnen, bewijst hij wat hij in zijn mars heeft. Die jongen heeft er veel voor over. Hij skipt soms zijn hele sociale leven voor het skeeleren”, verklaart moeder Trea. Pa Sybren: “Ja, Jelmar heeft er veel voor over. Mooi dat het zich uitbetaalt. Hij is nu 22. Als hij een beetje goed doortraint tot aan zijn 26e is hij op zijn top. Tegen die tijd kan hij die Guzman (de onbetwiste kampioen van Europa, red.) misschien wel kloppen. Dat hoeven we overigens hem niet te zeggen hoor, dat heeft hij zelf in zijn hoofd.”

Met name Jelmar is bij het onderonsje met zijn ouders tot tranen toe geroerd, die hij nu wel wil verklaren. “Twee jaar geleden is mijn vader heel erg ziek geweest. Dat was best ingewikkeld. Het had ook veel impact op ons gezin, op mij als sporter en als mens in het algemeen. Ik heb in dat jaar momenten gehad van ‘als ik volgend jaar weer ergens aan de start sta, weet ik niet of mijn vader er dan nog bij is’. Zo ernstig was het wel. Goddank is hij er nu weer goed aan toe. Wanneer je dit soort dingen meemaakt en het perspectief hebt van een gezonde man van middelbare leeftijd die plotseling niet meer gezond kan zijn – en dat hij je eigen vader is, die ontzettend meeleeft met mij en voor mijn sport - dan is het geweldig dat ik hem nu langs de baan kan zien en kan met een medaille…” Het is opnieuw tijd om wat waterparels van geluk weg te wrijven.

Een beetje afleiding door over zijn toernooi verder te praten, brengt hem direct tot lachen. Zijn ouders hebben eerder verklapt dat hun zoon twee weken geleden is langsgegaan bij Ronald Mulder, de oud-topper op wielen. De voornaamste reden was het overnemen van overbodige wielensets. “Mijn bezoek duurde uiteindelijk anderhalf uur. Ik heb zeer veel verhalen over zijn carrière gehoord. Ronald heeft zo ontiegelijk veel ervaring en ook met de setting hier: in 2004 reed hij het WK op de baan in L’Aquila en toen was het wegtoernooi in Sulmona, waar we normaal gesproken ook zouden hebben gereden.”

“Man, het was zo’n mooi gesprek. Hij is een van de beste Nederlandse sprinters geweest, ook daarom was ik erg geïnteresseerd in wat hij mij kon vertellen. Dat was super om te horen, maar het deed me minstens zo goed dat hij vertrouwen in me uitsprak. Ik zag zojuist een berichtje met een felicitatie op mijn telefoon. Ik zal hem zo even bedanken, ook omdat ik met zijn wielen dit voor elkaar heb gekregen. Daar kan Ronald ook blij mee zijn.”

De uitslagen van de 100 meter sprint staan hier.

Vrijdag wordt het EK-programma vervolgd met de (door het noodweer) uitgestelde puntenkoers. De Nederlanders die op de landingsbaan in actie komen:

Puntenkoers
Junioren-B, mannen: Chris Berkhout, Jarno Haitjema
Junioren-B, vrouwen: Sofia Schilder, Amber van der Meijden, Angel Daleman
Junioren-A, mannen: Tom Mulder. Bret Groot, Timo Lamme (onzeker)
Junioren-A, vrouwen: Patricia Koot, Sanne Oosterwijk, Janne Berkhout
Senioren, mannen: Ruurd Dijkstra, Jorian ten Cate
Senioren, vrouwen, Lianne van Loon, Fleur Veen

One lap
Junioren-B, mannen: Chris de Velde
Junioren-B, vrouwen: Angel Daleman, Amber van der Meijden
Junioren-A, mannen: Timo Lamme (onzeker)
Junioren-A, vrouwen: Lataesha Narain, Marieke de Vries
Senioren, mannen: Jelmar Hempenius, Glenn Nijenhuis, Rémon Kwant
Senioren, vrouwen: Fleur Huls, Lianne van Loon (onzeker)

Afvalkoers
Junioren-B, mannen: Chris de Velde, Chris Berkhout, Jarno Haitjema
Junioren-B, vrouwen: Sofia Schilder, Amber van der Meijden
Junioren-A, mannen: Tom Mulder, Bret Groot, Timo Lamme
Junioren-A, vrouwen: Patricia Koot, Sanne Oosterwijk, Janne Berkhout
Senioren, mannen: Ruurd Dijkstra, Jorian ten Cate
Senioren, vrouwen: Lianne van Loon, Fleur Veen