Erwin en Martin Ten Hove: ‘We varen blind op elkaar’

Martin vertelt hoe het is om met z'n broer een schaatsteam te runnen. “Hoe leuk is het om dit samen te kunnen doen? Het mooist is misschien wel het vormen en opbouwen van een ploeg. Zoals we nu de begeleidingsstaf hebben staan, is volledig naar ons idee. Het gaat met ups en downs. We hebben vorig jaar meegemaakt dat het niet zo goed liep. Nu hebben we een aantal goede resultaten neergezet en hopen dit door te zetten.”

Erwin is ook positief over de samenwerking met zijn twee jaar jongere broer, maar ze zijn dit traject heel voorzichtig ingegaan, zo legt hij uit. “Omdat er zo’n persoonlijke band ligt, kan het soms ook ingewikkeld zijn. In het begin heb ik me zeker afgevraagd of we er wel goed aan deden samen een ploeg te beginnen. We hebben hier uitvoerig over gesproken met elkaar. Martin kwam op den duur terug als coach uit China en sloot zich aan bij iSkate, waar ik al werkzaam was als coach. Het was prettig dat we hier ieder ons eigen ding hadden. We groeiden steeds meer naar elkaar toe en kwamen op een punt dat we er beiden klaar voor waren om samen een ploeg te starten. Dit is een heel zorgvuldig proces geweest. Ik denk dat dit voor ons ook de enige manier was. Momenteel versterken we elkaar enorm. Ik zie het vooral als een voordeel dat we broers zijn. Je hebt geen last van je echo en je vaart blind op elkaar.”

Onlangs overleed vader Bert ten Hove, een schaatssupporter in hart en nieren, voormalig directeur van het verzekeringsconcern VPZ en oprichter van het gelijknamige schaatsteam. Het maakte veel los. Erwin: “Je moet dit soort dingen ook als gezin en familie verwerken. Je wordt dan weer even gewogen. Mijn ouders zijn met het bedrijf failliet gegaan, wat ons als gezin heel dichtbij elkaar heeft gebracht. Dat is nu wederom het geval. Het zijn van die stressmomenten die tot veel ellende kunnen leiden, maar ons brengt het juist dichterbij elkaar. Dat Martin en ik collega’s zijn in hetzelfde team is in zo’n situatie extra fijn. Je hebt iemand die hetzelfde doormaakt.”

Martin: “In aanloop naar het seizoen hebben we er wel mee gezeten en vroegen we ons af: In hoeverre delen we ons privéleven met het team? We hebben uiteindelijk besloten om de rijders geregeld te updaten over hoe het met ons ging en hoe wij het beleefden. Tegelijkertijd wilden we niet dat het schaatsen eronder zou lijden. Ik denk dat dit gelukt is. Ik kijk hier vooral heel positief op terug, omdat je beseft wat voor mooi team we hebben. De begeleidingsstaf is ook zo hecht. De momenten dat wij er niet waren, konden we volledig vertrouwen op de rest van de staf zoals Erik Bouwman en hebben de atleten hun ding kunnen doen. Dat blijkt ook wel uit de prestaties. Dat maakt me heel trots en hier ben ik heel dankbaar voor.”

Openhartig gaat Martin verder: “Momenteel komt het verlies en verdriet een beetje met vlagen. Het heeft ook z’n tijd nodig. We worden erg geleefd. Vanaf het moment van overlijden, dan de uitvaart en vervolgens meteen door naar het World Cup Kwalificatietoernooi (WCKT). Daarna kwamen al snel de World Cups. Het was een doel van mijn vader om daar nog bij te zijn, maar het werd al snel duidelijk dat dit niet meer mogelijk was. Het gaf ons kracht om extra goed te presteren.”

“Vooral de support die we hebben gekregen, was heel fijn”, vult Erwin aan. “De gehele begeleidingsstaf was op zijn begrafenis. De sporters reden tijdens het WCKT met rouwbanden en wisten wat er speelde. Hierdoor kun je het verdriet met elkaar delen. Joy Beune reed bijvoorbeeld tijdens het World Cup Kwalificatietoernooi een slechte 1500 meter omdat ze vlak daarvoor was gevallen tijdens het inrijden. Dit gebeurde in het donker, waardoor ze op een blokje ging staan. Uiteindelijk plaatste ze zich toch voor de World Cups. Na die race zei ze: ‘Ik had het gevoel dat jullie vader mij een beetje duwde.’ Toen stonden wij natuurlijk meteen te janken met elkaar. Het feit dat ze dit zo kon zeggen en met ons deelde, betekende veel voor mij. Daarnaast proef je de betrokkenheid van collega’s, zowel nationaal als internationaal.”

Het past in het straatje van de sfeer die er binnen Team IKO heerst. Erwin: “We proberen een ploeg te draaien, waar iedereen zichzelf kan zijn. Daarnaast willen we een veilige omgeving creëren. Met een brede staf proberen wij iedereen een route te bieden die voor hen past. Echt maatwerk dus.” Martin: “Als team hebben we onze blik op 2026. We hebben veel nieuw talent aangetrokken. Sporters die minstens voor de komende vier jaar meekunnen. Op het WCKT werd er door de jonge honden al heel goed gepresteerd en dat Joy Beune zich op drie afstanden plaatste voor de World Cups was te gek. Ook heeft Marten Liiv historie geschreven door als eerste schaatser uit Estland een medaille te winnen tijdens een World Cup.”