De vrouwen maakten van de honderd kilometer lange wedstrijd geen spektakelstuk dat bol stond van doldrieste avonturiers, of compromisloze waaghalzen Er werd bij tijd en wijle stevig doorgereden, maar net zo makkelijk viel het tempo een rondje later weer genadeloos stil, zodat de betere achterblijvers op hun laatste restje energie in de tank nog iets langer illusies mochten koesteren.
Dat beeld veranderde diep in de finale, toen de kilometers bij veel meiden de benen in het slot gooiden. De spreekwoordelijke achterdeur van het voortdurend slinkende peloton waaide voorgoed open, wat uiteindelijk resulteerde in een groep van achttien rijdsters vooraan die binnen een seconde of acht van Kiel, Tessa Snoek (2e) en Elsemieke van Maaren (3e) de streep passeerde.
De Noord-Hollandse (28) incasseerde de beloning voor een attent gereden koers, in feite een tegenpool van de Aart Koopmans Memorial waarin het trio van Puur ICT-BTZ weinig initiatief aan de dag had gelegd en zo werd afgestraft door de solerende Femke Mossinkoff. “We wilden niet dat we hetzelfde scenario zouden krijgen als donderdag, waarbij er een paar zou wegrijden. De nabespreking van die race duurde dan ook niet lang, omdat we wisten dat het anders moest”, vertelde de vrouw die deze winter in álle Nederlandse kunstijsmarathons naar een plek in de top-10 reed, behalve op haar thuisbaan Haarlem (35e).
Het trio van Puur ICT-BTZ etaleerde ook wat de intentie was. Er werd gesprongen, gaten gedicht, en andere gevaarlijke klanten kregen weinig speelruimte. “Het hielp me dat Gioya (Lancee, red.) en Veerle (van Koppen, red.) veel hebben kunnen doen in het begin. Daardoor had ik voldoende over voor de finale, waarin ik veel op kop werd gedwongen door de rest. Dat had weer tot voordeel dat ik aanvalsters van achteruit steeds zag aankomen en door even aan te zetten kon counteren. Het heeft me gelukkig niet opgebroken!” Aan haar eindgalop mankeerde niets: ze rekende kordaat af met de aandringende Snoek en haar oude ploeggenote Van Maaren.
Kiel bleef, nadat de ergste vermoeidheid uit het lijf was verdwenen, glunderen. “Ik voelde me echt heel sterk. Als je dat dan kunt bekronen met een titel, is dat mooi.” Ze bewees eens temeer dat haar keuze voor de marathon boven het langebaanschaatsen de beste was. “Nou, op dit moment was het een heel eenvoudige keuze, voor datgene wat ik eigenlijk het leukst vind.”
De uitslag van het ONK staat hier
