Het deert Mossinkoff niet. Tom den Heijer, haar vriend die tijdens de finale aan de warming-up bezig, is dan al overtuigd van het nakende succes. “Een minuut 35 voorsprong? Oh, dan haalt ze dat wel”, zegt hij zelfverzekerd. Dat gebeurt ook. Mossinkoff tuft vrolijk haar rondjes weg, nauwelijks iets van de voorsprong verliezend. “Wanneer ik in een tempo kan blijven schaatsen gaat het lekker, dan kan ik niet veel harder maar ook niet veel trager. En ik heb meer aan de leiding gereden dan Judith, dus vanuit dat oogpunt was het ook niet erg.”
Een georganiseerde achtervolging is nooit op gang gekomen. Puur ICT-BTZ geeft geen thuis, Team Albert Heijn Zaanlander is slechts vertegenwoordigd door Bente Kerkhoff en Maaike Verweij en dus niet op volle oorlogssterkte, en wat mogelijk het belangrijkst is in deze openingsklassieker van het vierluik: de kracht van VGR-Vreugdenhil in de breedte. Storen en smoren luidt het devies vanaf het moment dat Mossinkoff de benen heeft genomen. Tessa Snoek (die als derde zal eindigen, achter Esther Kiel), Loesanne van der Geest en Brit Qualm schaatsen de concurrentie zoveel mogelijk in de weg, en als er al iemand een demarrage plaatst, schuift een van de drie onmiddellijk mee.
“Ik denk dat we niet veel vriendinnen hebben gemaakt”, merkt een uitbundige Snoek op. “We heus ons werk op kop van het peloton gedaan, maar wel heel traag om het gat zo groot mogelijk te houden, hahaha. Er zijn trouwens niet veel ploegen geweest die echt wat hebben willen proberen. Prachtig dat het zo afloopt, en geweldig dat uitgerekend Femke hier vandaag wint. Een aanvalster eerste klas. We weten hoe moeilijk ze het heeft gehad door die hersenschuddingen, hoe ze voortdurend keuzes heeft moeten maken van wel of niet meedoen aan de wedstrijd, trainingen, noem maar op. Ik ben ontzettend trots op haar.”
Niets te veel gezegd. Dat kan Femke zelf overigens ook zijn. Berentrots, na zo’n imponerende coup.
De uitslag van de Aart Koopmans Memorial staat hier.
