Fietsen naar Australië: Marco van der Tuin en zijn Tessa zijn een jaar onderweg

Van der Tuin was te fanatiek om als pelotonvulling rond te rijden in de Topdivisie. Hij borg zijn schaatsen na tien jaar op het hoogste niveau op na de finale in Leeuwarden en ging op avontuur met vriendin Tessa, die hij een jaar eerder tijdens de Fietselfstedentocht had leren kennen. Zij was van plan om naar Australië te fietsen. Hoewel de twee elkaar nog maar ‘twee blauwe maandagen’ kenden, zette Van der Tuin een streep onder zijn carrière in de wetenschap dat hij met Tessa – die haar baan in de integrale veiligheid had opgezegd – zou meegaan. “Die keuze was snel gemaakt, anders had het ook niet zoveel zin om met elkaar door te gaan”, aldus Van der Tuin. Hij deed afstand van zijn huis in Sneek, nam afscheid van zijn baan als leefstijlcoach en fitnesstrainer en maakte zich na de laatste marathon snel klaar voor het avontuur van zijn leven.

In ruim honderd dagen fietsten de twee via het regenachtige Duitsland naar Venetië om een vriend te bezoeken. Daarna gingen ze door de Balkan richting Turkije en de Kaukasus. “Het eerste deel van de reis hadden we ontzettend pech met het weer; in Duitsland regende het zo erg dat we niet konden kamperen. Overnachten in een hotel was uit financieel oogpunt ook geen doen, dus we hebben via Warm Showers – een online community voor fietsreizigers – heel vaak bij mensen thuis geslapen, gewoon fantastisch.” Vanuit de Georgische hoofdstad Tbilisi moesten ze noodgedwongen over Azerbeidzjan (dat gesloten gebied is) vliegen om aan te komen in ‘de stan-landen’, zoals de ex-marathoncrack ze noemt: Kazachstan, Oezbekistan en Tadzjikistan.

Eenmaal over de Kaspische Zee maakten Van der Tuin en Molenaar vrienden voor het leven met de lokale bevolking. Vaak waren het mensen die weinig te makken hadden, maar het koppel met open armen ontvingen. “Ik denk dat we wel honderd keer bij iemand thuis geslapen hebben die we totaal niet kenden, dat was geweldig”, zegt Van der Tuin. “Bij sommige mensen zijn we wel vijf of zes nachten gebleven terwijl dat helemaal niet het plan was. Die kwamen we gewoon op straat tegen en begonnen een klein gesprekje, dan werd er iemand bijgetrokken die Engels sprak en het volgende moment hadden we een slaapplek. Soms in een huis, kerk, moskee of boeddhistische tempel.”

Het hoogtepunt van de tocht tot nu toe was de Pamir Highway, de een-na-hoogste snelweg ter wereld in Tadzjikistan en Kirgizië, berucht vanwege de extreme weersomstandigheden, slechte wegen en de ijle lucht. Het afleggen van de 1300 kilometer lange route werd een haastklus omdat de winter zich halverwege oktober al aandiende. “Dat is het zwaarste wat we tot nu toe gedaan hebben, we zaten steeds rond de 4000 meter hoogte. Een enorme snelweg langs rivieren en steile rotswanden, we reden alleen maar tussen enorme trucks met opleggers. We fietsten urenland door stofwolken op een zandweg, die ze daar een snelweg noemen.” De uitgestrekte landschappen in combinatie met de hoogte maakte het extreem koud. Het stel moest gedwongen een alternatieve route kiezen omdat de omstandigheden richting zeeniveau nog steeds koud, maar een stuk beter waren. “Wij kozen voor de Bartang Valley, de zwaarste route over smalle bergpaden. Begin oktober waren we daar en vroor het ’s nachts al vijftien graden. Overdag reden we door de sneeuw. Het was heel extreem, maar echt schitterend om mee te maken.”

Hun belevenissen daar legden ze vast in beeld:

Met zijn achtergrond als marathonschaatser was Van der Tuin in buitengewone conditie en ook zijn vriendin Tessa had ervaring als (ultra)marathonloopster. Op fietsdagen reden de twee tot nu toe zo’n 60 kilometer gemiddeld. Soms eenvoudige, korte ritjes als de volgende overnachting dichtbij was, maar soms ook extreem lange ritten. “We hebben ritten gehad dat we 100 kilometer geen dorpje zagen. Een keer 165 kilometer hebben we moeten rijden door de woestijn. Stoppen was geen optie, dan waren we doodgegaan. Het was een vlakke rit, maar wel met pittige tegenwind. Ik had die dag 12 liter water bij me, dat gebruikte ik volledig op.”

De kunst van het loslaten beheerst Van der Tuin inmiddels tot in de puntjes. “Als topsporter ben je continu bezig om controle te hebben over alles waarmee je bezig bent. Tijdens zo’n fietsreis heb je dat niet. Je kunt dingen plannen, ideeën maken of zeggen: zo doen we het. Maar het loopt altijd anders. Het enige wat je kunt doen is loslaten en het ondergaan. Niet iedereen is daar geschikt voor, maar ik vind wel dat iedereen een keer zoiets moet ondergaan. Puur om uit je comfortzone te komen, te begrijpen hoe dat is. Het is maar net hoe je als persoon bent, Tessa en ik helpen elkaar daar heel goed in.” Het afzien maakt het in combinatie met de prachtige vergezichten en belevenissen met de locals tot een onvergetelijke trip.

Onvergetelijk dus, niet in de laatste plaats vanwege de spannende momenten in China. “We kwamen China binnen via de provincie Xinjiang, een regio waar de politie nadrukkelijk aanwezig is”, vertelt Van der Tuin. “Het was lastig daar een beetje vrij rond te fietsen. Kamperen is sowieso verboden in China. Dat moet je eigenlijk niet doen, maar wij wilden het wel. Soms moet je echt als een spion zoeken naar een slaapplek.” Vaak viel de keuze op een beschutte plek, soms op een paar honderd meter van de weg. Daar werd de tent opgezet en werden ze – over het algemeen – niet gestoord door ijverige overheidsfunctionarissen. “De hotels in China zijn goedkoop, dat was een goede back-up. Alleen zaten we soms zo ver van de bewoonde wereld dat het geen optie was.”

De laatste weken is het stel door Japan gereisd. Het contrast met China en de andere landen waar ze doorheen gefietst zijn, is groot. “Hier is het makkelijk, overal zitten supermarkten en zijn plekken waar we de was kunnen doen. Daar had je dat niet.” Toch is het elke dag weer een verrassing waar het stel terechtkomt. “We worden wakker op een bepaalde plek, maken een route voor die dag of een paar dagen zodat we weten waar we ongeveer heen fietsen. Maar waar en hoe je ’s avonds gaat slapen, geen idee. Ik weet niet waar we vanavond terechtkomen.”

De fietsen werden dit weekend gedemonteerd voor de vliegreis naar Vietnam. Hoofdstad Hanoi is de eerstvolgende bestemming. “Onze plannen zijn veranderd, we zouden eerst terugkeren naar China en Zuid-Korea. Daar ligt echter geen uitdaging meer voor ons”, motiveert Van der Tuin de keuze. Vanaf Vietnam gaat de reis de komende maanden naar Laos, Thailand, Maleisië, Singapore en Indonesië. Vanaf daar brengt een korte vlucht de twee naar Australië. “Wat we in Australië gaan doen is nog de vraag. We hebben een werk- en toeristenvisum. We gaan daar in ieder geval een periode werken, het is een duur land. Verder zien we wel wat we gaan doen, er komt zeker iets moois op ons pad.”

Volg de reis van Marco en Tessa via Instagram of YouTube.