Hij is Italiaan en kan het niet helemaal verteren als hij een rol in de schaduw wordt toegedicht. “Ik ben het daar niet mee eens, nee. Ik word vaak tweede of derde, ja, ik kan niet altijd winnen. Als ik verlies, betekent het dat anderen zoals Guyader of Swings sterker waren. Maar ik kan er mee leven om van zulke sterke rijders te verliezen en het motiveert me voor de volgende wedstrijd.”
Bovendien versloeg hij alles en iedereen ook al met regelmaat. Driemaal maar liefst werd hij al wereldkampioen. Vorig jaar op de afvalkoers in Yeosu, Korea. Dit jaar schitterde hij op de EK, met drie gouden plakken. Dat hij uit de schaduw zou zijn gestapt, daar wil hij niets van weten, maar dat er iets veranderd is, beaamt hij. “Dit jaar voel ik me anders. Ik train echt ongelofelijk hard en ben de hele tijd goed in vorm.”
De 26-jarige lange-afstandspecialist is gemotiveerder dan ooit om twee redenen. “Ik rijd voor een nieuw team, EO Skates/MPC. Zij zijn zo bevlogen en geven zoveel tijd en geld aan onze sport, dat ik niet anders kan dan alles eruit halen wat er in zit en hun producten een goed imago te geven.”
De tweede reden mag er ook zijn. De WK worden gehouden in zijn thuisland. “En dat verandert alles voor mij. Ik wacht al vanaf 2004 (WK in Sulmona, red.) op een kampioenschap in mijn eigen land. Ik was toen eerstejaars senior en mocht niet meedoen. Sinds dat jaar train ik voor dit kampioenschap. Ik wil twee gouden medailles halen.”
Als Francolini die ambitie uitspreekt, moeten we dat serieus nemen.