Frank Hermans (21) stond er na afloop wat beduusd bij. Bloemen in de handen, een lege blik in de ogen. Hij was kapot, verklaarde de schaatser uit Schipluiden. "Dat was ik eigenlijk tien rondjes voor het einde al, maar omdat het peloton weinig aanstalten maakte om het gat dicht te rijden, bleef ik doorgaan. Ik voelde mjn armen niet meer, mijn benen deden zeer, maar het heeft geloond. Als je zo kapot gaat en je wordt laatste, dan is het vreselijk balen. Nu ben ik blij."
Het was voor Hermans zijn eerste marathon van dit seizoen, de derde in zijn loopbaan. De allrounder van Project 2018 had eigenlijk weinig zin om helemaal naar Assen af te reizen. "Ik zag er als een berg tegenop, eerlijk waar. Het is zo lang en zó zwaar. Toen ik vorig jaar die eerste marathon reed, leek het me allemaal nog heel leuk. Maar dat viel in de praktijk flink tegen."
Op de vraag waarom hij dan toch in Assen aan de start verscheen, was het antwoord even eenvoudig als eerlijk. "Omdat het moest van de trainer, het stond op mijn trainingsschema." Die trainer is Johan de Wit van Project 2018. Hij kon ook vertellen of Hermans vaker in de marathon te zien zal zijn. "Zeker weten", stelde De Wit. "Als het kan, zal hij rijden. Vorig jaar hebben we met een aantal rijders ook marathons meegepakt, en dat doen we nu weer. En het is meteen te zien dat we sterker zijn geworden."
Hermans, van origine allrounder, ging mee met het dichtrijden van een gat, en belandde zo iets meer dan tien ronden voor het einde alleen aan de leiding. "Ik wilde me laten terugzakken, hield zelfs al een beetje in. Maar ik merkte dat het peloton ging staan en het gat zo’n vijftig meter bleef. Daarop heb ik weer aangezet, waarna mijn voorsprong groeide. In de laatste vijf rondjes ben ik vol doorgegaan."
Hij leek niettemin te sneuvelen, maar de hulp van een ploeggenoot bleek nuttig. "Die hulp leek wat laat te komen, maar was voor mij op tijd. Ik zag hem komen en ben ernaar toe gereden. Na de laatste bocht dook ik onderdoor, rechtstreeks naar de finish."
Ruim achter hem won Arnt Jalvingh de sprint van het peloton. De rijder uit Ruinen boekte zo weliswaar geen zege op zijn thuisbaan, maar het juichende gebaar maakte duidelijk dat hij blij was met het podium. Roy Mulder eindigde als derde.