Zoals ze naar het goud scheerde in de sterk bezette finale, met drie Italiaanse heethoofden, een Poolse, een Hongaarse en haar eigen zus Michelle: dat verdiende al het predicaat kunstwerk. Ongewoon kalm afwachtend in the pack, de Engelse benaming voor het minipeloton bij shorttrack, loerde de kleine Velzeboer op gaten in de blauwe muur van de vooraan rijdende Italiaanse Ioriatti en Confortola. Zonder zich te vergalopperen en via de energieverslindende weg buitenom te passeren, ontdekte ze op tijd de ruimte voorin. Zwenkend naar links vloog ze langs de binnenkant iedereen voorbij, het volgende moment genietend van het vrije uitzicht en de vrije uitgeleide naar de winst. GOUD! Haar tweede op een Europees kampioenschap.
Ze hijgde een kwartiertje na de huldiging nog als een postpaardje dat overuren had gedraaid. Die vermoeidheid vertelde wel hoe zwaar de twee ritten op de langste afstand waren geweest. Tussen de twee races zat amper twintig minuten, waarin ze moest herstellen en weer opladen voor de volgende klus. Wat erbij kwam, zo vertelde ze, was niet zozeer het gemis van de trainingsuren; wel van de intensiteit die een normale dag op een toernooi met zich meebrengt. Dan is het van ’s morgens vroeg jakkeren tot laat in de middag. “Je went op zo’n dag aan het ritme dat ik nu niet had. Ik voelde me deze keer erg uitgerust en de gewenning aan de vermoeidheid kwam door het geringe aantal races minder makkelijk. Uiteindelijk hakte dat er harder in”, meende Velzeboer.
