Net zo stralend als Manon Kamminga was ook weer het weer. De baan in Heerde baadde in het zonlicht, en de temperatuur liep nog hoger op dan op de voorgaande twee dagen. In principe niet de beste omstandigheden om in te presteren, maar daar trokken de rijders zich niets van aan.
De strijd op de 500 meter van de vrouwen was alweer net zo zinderend als de races in de eerste twee dagen. Met een leuke surprise. Want de naam van Marieke van Hoek als winnares van het brons achter Kamminga en de zilveren Bianca Roosenboom was verrassend te noemen. Het was uiteraard niet de eerste keer dat Van Hoek in haar loopbaan op het podium stond tijdens een NK, maar dat ze nu de hegemonie van de ploeg van CadoMotus wist te doorbreken, baarde opzien.
Van Hoek plaatste zich in dezelfde halve finale als Kamminga, en zag ook Roosenboom en Elma de Vries doorstromen naar de eindstrijd. "Haar plan was simpel’’, wist Kamminga. "Ze wilde gewoon achter ons rijden, en hopen op een fout van een van ons.’’
Die fout kwam er, en wel van de ervaren Elma de Vries, die in de laatste bocht bijna in de boarding vloog. Van Hoek profiteerde direct en legde zo beslag op het brons. Op de winst van Kamminga was niets af te dingen. Zij was, zoals al eerder bleek, domweg de snelste van het stel.
Toch was er ogenschijnlijk meer vreugde om de winst dan bij haar voorgaande zeges. Maar toen, vertelde ze, stond haar vader niet langs de kant. "Hij was de afgelopen twee dagen ziek, en vond dat heel erg. Ik presteerde zo goed, en hij kon het niet zien. Maar vandaag was hij weer een beetje opgeknapt en dus kwam hij naar de baan. Ik vond het mooi dat ik ook nu goud kon pakken en hem een mooie dag bezorgen.’’