Het kleine lichaam had geleden in het Capitol stadion, waar de Chinese fans minstens zo gek waren met de hoogblonde ster uit Nederland als de volkshelden op de schaats, de broers Shaolin en Shaoang Liu. De zichtbaar afgepeigerde Xandra Velzeboer kon het hebben: dat is meestal zo bij haar wanneer de arbeid op het ijs heeft geloond. “Alle A-finales gehaald. Op de 1000 was ik super-zelfverzekerd, op de 1500 word ik elke keer beter. Dat is, denk ik, heel goed”, zo vatte ze de resultaten samen van de twee races die qua oogst met een ruime voldoende konden worden afgevinkt. Tja, die 500 dan, de derde op een rij in de World Tour die van goud werd voorzien. Was ze weer oppermachtig geweest? Eigenlijk wel, al leek het eindresultaat in de verste verte niet op wat de shorttrackwereld onderhand gewend is van de Culemborgse: finishfoto’s waarop zij in niemandsland verkeert.
“Dat is dit seizoen in de World Tour niet waar”, vond ze zelf. “Ik voel me ook niet onoverwinnelijk, al is het intussen al drie keer raak op deze afstand. Het is meer dat ik vertrouw op mezelf en probeer te focussen op de dingen die ik goed doe, en volgens mij lukte dat vandaag ook weer.” Geen woord van gelogen; het aardige was dat er zich deze keer een concurrente aandiende die lef toonde, die snelheid in de benen had en die zowaar Velzeboer in de voorlaatste ronde wist te passeren. Niet dat Florence Brunelle, een 21-jarige Canadese uit een voorstad van Montréal, haar scoop kon promoveren tot een zege; ze maakte er wel een duel van. Velzeboer, geen tel van de leg door Brunelles manoeuvre, herstelde een halve ronde verder de hiërarchie weer en reed onbedreigd naar de streep. Maar wat zeker was: de menigte in de hal had even naar adem moeten happen.
