Venijn, spanning, surprises van jewelste, een foutje en WOEDE. Heel veel WOEDE. Wat een 1500 meter voor de mannen als afsluiting van de eerste dag World Cup in Thialf. Kjeld Nuis zal er niet van slapen. Dat staat vast.
Het was zonde voor Peder Kongshaug dat de schoonheid van zijn razendknappe 1.44,01 – die winst betekende in een thrillerachtige reeks van schaatsmijlen – compleet werd weggevaagd door de turbulentie die kort na afloop van de strijd ontstond op het middenterrein. Niet voor het eerst, en evenmin voor het laatst, belandden alle schijnwerpers in het ijsstadion op de man die dacht dat hij door een utopisch slotakkoord in zijn adembenemende rit op twee oren zou kunnen gaan slapen. Zijn naam? Kjeld Nuis. Geroutineerd als de pest, maar ook in staat om als een handgranaat uit elkaar te ploffen, zodra er iets verkeerd gaat. Een fenomeen op schaatsen, een genot om naar te kijken, en onnavolgbaar als-ie z’n zinnen verliest. Door een weggetikt blokje of zo….
Want dat was er aan de hand. Nuis, altijd kiezend voor de kortste weg op het ijs, kroop in zijn race zo dicht naar de scheidslijn tussen binnen- en buitenbocht dat hij even de controle kwijtraakte over zijn glij-ijzers. Een schaats tikte een blokje aan, hij had het niet door. Een fractie van onoplettendheid kostte hem wereldbekerzilver, de tweede plaats, een prima tijd (1.44,13), en wie weet wat nog meer. Maar dat moest hij pas vernemen, toen hij - inwendig supertrots op zichzelf – zijn schaatsen uittrok en door een official werd aangesproken om te horen dat hij uit de uitslag zou worden geschrapt. Reglementair volkomen juist. Alleen, daar vond Nuis het zijne van.
“Iemand vindt het hier nodig om een DQ (diskwalificatie, red.) uit te delen. Prima! Volgens mij heeft het publiek het hier mooi naar z’n zin gehad. Ik rijd een van de betere 1500 meters, waarmee ik tweede van de wereld word, op een tiende van de winaar”, zo vatte hij zijn betoog aan, dat al heel snel veranderde in tirade van jewelste. “Het was zo’n mooie strijd…”
En die eindigde dus in mineur. Dat blokje? “Geen idee waar ik dat ding heb weggetrapt. Echt geen idee”, foeterde hij. “Keer op keer ben ik de beste Nederlander op deze afstand. Ik rijd een klassement bij elkaar, sta tweede van de wereld. Ik rijd overal, ik ga naar Polen en dan haal ik hier weer zilver. Dat hele klassement wordt nu weggegooid door een zo’n ding. Ik heb werkelijk geen idee. Ergens heb ik iets gedaan wat niet mag…”
Het werd meer en meer wartaal van een ontspoord iemand. Nuis had zich intussen bevrijd van zijn knellend schaatsschoeisel en dribbelde radeloos door de ruimte naast de rijders-pits. Plotseling haalde hij uit met zijn rechterbeen en vloog er een plastic stoel door de lucht. De woede moest er kennelijk uit. Waar hij niet direct erg in had: zijn rechtervoet begon rood te zien van het bloed. Plastic kan soms scherper zijn dan iemand denkt. De winkelhaak deed niet veel later zichtbaar veel pijn, want lopen werd strompelen. Nuis was er klaar mee. “Ik heb nog twee weken tot het WK in Hamar. Daar wil ik eerste worden van de wereld en geloof me: daar zal ik m’n uiterste best voor doen. Maar dit? Wat een kutzooi!”
De lichten konden uit. Nuis droop af, om zijn voet te laten hechten. Ontgoocheld. Boos. Maar op wie? Meer dan zeker toen nog op de officials, de schaatsbond, de scheidsrechters, de blokjes en de hele bende. Bij het terugzien van de beelden zal hij tot inkeer moeten komen. Een duidelijke overtreding werd bestraft. Daar was niets verkeerds aan. Zijn onbesuisde actie zou overigens nog meer consequenties krijgen. De opgelopen blessure dwong hem zich terug te trekken voor de 1000 meter van zaterdag; daarnaast kwam de uitbarsting hem te staan op een gele kaart wegens 'onsportief gedrag'.
Zonde van de zege voor Kongshaug, straks een heel gevaarlijke klant voor de wereldtitel. Nuis’ perikelen namen ook de aandacht weg van de ploeterende Jordan Stolz. Die moest het hoofd buigen voor Jenning de Boo op de 500 meter, en had helemaal niets in te brengen op de 1500 meter (vijfde in 1.44,72). Hij schreef de impasse toe aan ‘vermoeidheid’ en de medicatie die nodig was om de keelontsteking te verdrijven die hem in Polen dwars had gezeten.
Er viel zoveel te vertellen over dat laatste halfuurtje in Thialf. Tim Prins (heerlijke wederopstanding (1.44,41, vierde plaats) deed het boven verwachting. Achttien schaatsers zaten binnen 2,5 seconden van elkaar. Dat zei genoeg. Het was een waar spektakel. Hopelijk is er nog wat kruit over voor zaterdag en zondag.
De uitslag van de 1500 meter voor mannen staat hier
