'Het is zo'n zwaar jaar geweest, elke kleur medaille had als goud gevoeld'

Halverwege de 1500 meter-finale van de vijfde World Tour pakte Courtney Sarault de kop van de race. Pas twee rondes voor het einde moest ze die afgeven aan Hanne Desmet. “Het was niet mijn bedoeling zo lang vooraan te rijden”, blikt Sarault terug. “Shit, ik zit nog steeds op kop”, schoot door haar hoofd. "Mijn benen waren heel, heel erg vermoeid. Omdat mijn shorttrackpak iets te klein was, knelde het mijn benen af. Nog nooit hebben ze zoveel pijn gedaan als tijdens deze finale. Ik wilde heel graag een beloning, een medaille, voor al dat afzien. Het werd een geweldige beloning.”

Want waar de Canadese in eerste instantie dacht het zilver gegrepen te hebben achter Desmet, kreeg ze enkele minuten na de race te horen dat ze de winnares was. De Belgische had eerder in de wedstrijd een overtreding gemaakt op Arianna Fontana en werd daarvoor bestraft. “Het ontvangen van die gouden plak was heel emotioneel”, vertelt Sarault. “Ik had niet verwacht te huilen, maar ik dacht terug aan al die moeilijke momenten van het afgelopen jaar. Ik raakte overweldigd. Het waren tranen van vreugde nadat ik door een hel was gegaan.”

De ellende begon anderhalf jaar geleden, rond het Canadees kampioenschap. Sarault kreeg problemen met haar hormoonhuishouding. Door een hoog cortisolniveau zat er te veel stress in haar lichaam. “Ik sliep niet en stond altijd aan. Het resultaat daarvan was dat ik niet goed herstelde. Toch ging ik door met trainen.”

De 24-jarige dochter van een voormalig ijshockeyer belandde in een vicieuze cirkel. Door de stress kon ze slecht slapen, herstelde ze niet en bleven haar resultaten achter, wat haar nog meer stress bezorgde. “Bovendien staken door de hormonen en het slaapgebrek andere problemen de kop op. Mijn gewicht nam toe en ik had last van een moon face (een gezwollen gezicht door een te hoog cortisolniveau, red.). Wat is het fijn vrouw te zijn…

“Mentaal was een heel zware tijd voor mij. Ik wilde blijven doorgaan; zo zit ik in elkaar. Altijd vechten, terwijl stoppen de betere optie was. Ondanks alle problemen wilde ik naar het WK. Fysiek was ik in Ahoy aanwezig, mentaal was ik er niet bij.”

Ook na het WK van afgelopen maart verdwenen de klachten niet. Sarault deed verschillende pogingen haar hormoonhuishouding weer in balans te krijgen, maar slaagde daar niet in. “Ik was zo uit vorm. Hoewel ik twee keer op een dag trainde, was ik al uitgeput wanneer ik een sprintje trok. Mijn lichaam wilde stoppen, maar ik bleef doorgaan. Het nieuwe seizoen stond immers voor de deur.”

Enkele weken voor de eerste belangrijke wedstrijd, het Canadees kampioenschap, kwam een hersenschudding als een geschenk uit de hemel vallen. Ineens moest Sarault rust nemen. Ze was gedwongen haar dagen in bed door te brengen en een maand niet te trainen. “Door die hersenschudding lukte het mij volledige rust te nemen zonder me schuldig te voelen. Ik was te streng voor mezelf geweest.”

Na een paar maanden afwezigheid sloot ze zich in december weer aan bij het World Tour-peloton. “De oude Courtney komt weer terug. Nu moet ik nog zelfvertrouwen krijgen en alles verwerken. Ik geloof dat alles met een reden gebeurt. Zelfs op de donkerste dagen komt een moment dat het weer goed valt. Daar heb ik me aan vastgehouden. En dat moment kwam vandaag.”