Rubriek over een speciaal moment van een sporter, coach, trainer of een ander personage uit de schaats-, en skeelerwereld: een hilarische gebeurtenis, hoogte- of dieptepunt dat nog niet eerder is verteld.
‘HET MEEST MEMORABELE MOMENT UIT MIJN CARRIÈRE'
“Het was 6 april 1997 - vandaag exact 28 jaar geleden - en het meest memorabele moment uit mijn carrière. We waren in Seoul, waar het WK Teams werd verreden. Elk land stuurde zijn beste schaatsers. De opzet van het toernooi was simpel. Er waren vier individuele afstanden: de 500, 1000, 1500 en de 3000 meter. Elke race verzamelden we punten voor het team en daarmee ons land.
Hoewel ik de korte afstanden leuker vond, kreeg ik de taak om naast de 500 en 1000 meter ook de langste afstand te rijden, iets waar ik toen eerlijk gezegd niet zo naar uitkeek. Mijn coach Wilf O’Reilly stelde me gerust en zei dat ik me moest concentreren op ‘energie sparen’. “Blijf in de groep en wacht tot het einde van de race”, vertelde hij me. Op dat moment leek me dat een goede strategie. Ik had weinig vertrouwen in mijn kunnen op zo’n lange afstand. Maar zoals wel vaker in het leven liep het anders dan gepland.
Toen het startschot klonk, sprong er meteen een Oostenrijkse weg van de groep. Willy, zoals wij Wilf noemden, gebaarde vanaf de kant dat ik haar moest volgen en het gat moest dichtrijden. Dit deed ik en haalde haar in, maar in plaats van te vertragen en terug te vallen in de groep, hield ik mijn tempo aan. Ik vond het zonde om af te remmen vanwege de energie die ik erin had gestopt. Het voelde goed en - zonder het echt te beseffen - had ik een voorsprong op de rest. Ik was onverwacht in een flow terechtgekomen. De anderen bleven bij elkaar, terwijl ik verder reed. Willy moedigde me aan om door te gaan, en voor ik het wist, had ik een halve ronde voorsprong.
Op dat moment stonden er nog twintig ronden op het rondenbord; twintig ronden! Ik herinner me dat ik dacht: mijn benen zijn nu toch al verzuurd, stoppen heeft geen zin meer. Ik besloot door te rijden.
Ronde na ronde reed ik verder in hetzelfde tempo. Achter me nam mijn grootste concurrente in die race, Marinella Canclini uit Italië geen verantwoordelijkheid om het gat te dichten. Ik kon mijn geluk niet op. Terwijl het rondenbord tergend langzaam aftelde, kwam bij mij het besef dat ik iets speciaals aan het doen was. Willy en mijn teamgenotes Melanie en Maureen de Lange stonden langs de kant en juichten me toe. Hun enthousiasme gaf me net dat beetje extra motivatie om door te zetten.
Met ongeveer acht ronden te gaan sloot ik aan achter de groep met een ronde voorsprong. Toen een paar ronden later de versnelling werd ingezet en ik het tempo niet meer kon volgen, slonk mijn voorsprong en hoorde ik de spanning in Willy's stem toenemen. In de laatste twee ronden was ik er vrijwel zeker van dat ik het zou halen, als ik maar niet zou vallen. Niet simpel, mijn benen waren volledig verzuurd en ik deed mijn uiterste best om op de been te blijven.
Het moment dat ik de finish passeerde was surrealistisch. Ik had gewonnen! Maar toch twijfelde ik: had ik echt gewonnen? Het duurde even voordat ik het besef had dat ik daadwerkelijk als eerste over de streep was gekomen. Melanie en Maureen stonden me op te wachten bij de boarding en waren door het dolle heen. Het gaf me een gevoel van bevestiging: ik had écht gewonnen. Zelfs Nathalie Lambert, de drievoudig wereldkampioene en olympisch kampioene, kwam naar me toe om me te feliciteren. Aangezien zij mijn idool was, betekende dat veel voor me.
Wat deze race zo bijzonder maakte, was het onverwachte karakter ervan. Als Willy van tevoren had gezegd dat ik moest proberen alleen weg te rijden, zou ik nog veel nerveuzer zijn geweest. Aangezien ik me had voorbereid op een andere tactiek, kwam alles als een verrassing. Het liet me zien hoe belangrijk het is om in het moment te blijven, flexibel te zijn en je aan te passen aan wat er op dat moment gebeurt.
Naast de winst had ik ook een Nederlands record gereden. Het record stond al sinds 1988 op naam van Simone Velzeboer, ik had het met negen seconden verbeterd. Dat was een enorme prestatie. Ik had geen idee dat ik zo snel had gereden. Dit moment markeerde het begin van een periode waarin ik sterker werd.
Na de race gingen we terug naar het hotel. Willy had champagne geregeld, en samen met het team vierden we onze overwinning. We hadden Italië verslagen, wat betekende dat we als vijfde waren geëindigd in het landenklassement. We hadden ons doel bereikt. Als ik nu terugkijk op deze race, was dit een van de meest memorabele momenten uit mijn carrière. Het herinnert me eraan dat je meer kunt dan je denkt.”
