Rubriek over een speciaal moment van een sporter, coach, trainer of een ander personage uit de schaats-, en skeelerwereld: een hilarische gebeurtenis, hoogte- of dieptepunt dat nog niet eerder is verteld.
‘HET WAS MOOI OM IN EEN VOL THIALF DIE EERSTE WERELDTITEL TE PAKKEN’
“Eerlijk gezegd ben ik er niet het type naar die één specifiek moment als het hoogtepunt ziet. Hier ben ik veel te nuchter voor. Het was m’n werk, waar ik de beste in probeerde te zijn. Toch kan ik niet ontkennen dat ik met de titel 'eerste wereldkampioen mass start' in de schaatsgeschiedenisboeken terecht ben gekomen. Als ik echt moet kiezen, vind ik die overwinning wel noemenswaardig om bij stil te staan. Het was mooi om in een vol Thialf de wereldtitel te pakken, maar het kwam voor mij niet onverwacht. Het voelde als het resultaat van hard werk en toewijding.
De mass start was toen, in 2015, een nieuw onderdeel. Ik heb vanaf het begin alle testwedstrijden gereden. Ik voelde dat dit onderdeel mij op het lijf geschreven was. Vooral omdat het tactisch rijden vraagt en dat lag me goed. Samen met Jorrit Bergsma vormden we een sterk duo. We konden goed met elkaar opschieten, zowel op als naast het ijs, en wisten precies wat we aan elkaar hadden. Jorrit heeft een neusje voor het kiezen van het juiste moment voor een aanval en dat maakte ons een gevaarlijk koppel op het ijs.
Toen de mass start werd opgenomen in het wereldkampioenschap in 2015, was ik er natuurlijk op gebrand om die eerste titel te pakken. Ik had al World Cups gewonnen en was in goede vorm. Maar het ging niet alleen om mij. Met Jorrit hadden we een tactisch plan gemaakt. In een race als de mass start moet je samenwerken, soms je benen stilhouden om de ander in een goede positie te brengen. Je moet het elkaar echt gunnen om het beste resultaat te behalen. En dat hadden we. Als Jorrit won, voelde dat voor mij ook als een overwinning, en andersom was dat precies hetzelfde.
De eerste mass start op het WK in een vol Thialf was bijzonder, maar voor mij maakte het niet zoveel uit of er tienduizend mensen op de tribune zaten of slechts duizend. Natuurlijk is de sfeer van een volle arena geweldig, maar ik reed altijd met dezelfde motivatie. Een volgepakt of leeg stadion, dat is mij om het even. Ik heb in de coronatijd ook in een leeg Thialf gereden, en dat verandert voor mij niets aan mijn drive. Het gaat om de wedstrijd, om het maximale uit jezelf halen, en dat is voor mij niet afhankelijk van hoeveel publiek er is.
De race zelf kan ik me niet meer tot in detail herinneren. Ik heb zoveel wedstrijden gereden in mijn carrière, dat het lastig is om elk moment precies terug te halen. Maar ik weet nog wel dat ik voelde dat ik een goede kans maakte. Het is achteraf natuurlijk makkelijk praten, maar als je eenmaal in die positie bent, wil je er ook echt voor gaan. In de eindsprint zat ik achter Alexis Contin, die vroeg aanging, en toen wist ik dat ik een goede kans had om te winnen. Maar je rijdt altijd door tot over de streep, pas dan kun je zeker zijn van de overwinning.
Na de finish was er geen groot emotioneel moment voor mij. Dat zit nu eenmaal niet in mijn aard. Mijn vrouw en mijn zoontje Luca, die toen vijf jaar oud was, zaten op de tribune. Dat is voor mij wel mooi geweest, om deze overwinning met hen te delen. Als ik nu terugdenk aan die dag, moet ik toegeven dat de eerste wereldkampioen mass start worden in een vol Thialf iets speciaals is. Maar uiteindelijk maakt dit ene moment mij niet anders als persoon.
Wat voor mij veel belangrijker is, is de samenwerking met mijn teamgenoten, de jarenlange vriendschappen die ik heb opgebouwd met mensen als Jorrit Bergsma en Bob de Vries. We hebben zo lang samen gereden, zowel in de marathon als op de baan. Dat schept een bijzondere band. We kenden elkaars sterke en zwakke punten door en door, en dat zorgde ervoor dat we keer op keer met een goed plan aan de start verschenen. Het winnen van deze mass start titel was het resultaat van die gezamenlijke inspanning. Dat maakt het mooi.”
