Rubriek over een speciaal moment van een sporter, coach, trainer of een ander personage uit de schaats-, en skeelerwereld: een hilarische gebeurtenis, hoogte- of dieptepunt dat nog niet eerder is verteld.
‘HET WAS PURE ROMANTIEK, ALLES VIEL OP ZIJN PLEK’
“Als ik terugdenk aan dat ene moment, op 6 maart 2005, kan ik amper geloven dat het vandaag twintig jaar geleden is, want de herinnering is nog springlevend. Het is de dag waarop ik wereldkampioene op de 1000 meter werd.
Als topsporter beleef je alles intens. Elke training, iedere wedstrijd, je bent er zo bewust mee bezig. De emoties van dat moment zitten diep in mijn systeem. Zodra ik beelden van die race terugzie, voel ik alles opnieuw, alsof ik daar weer op het ijs sta. Het was de dag waarop alles samenkwam. Eindelijk rekende ik af met die vervloekte vierde plaatsen, die me zo lang achtervolgden.
In de dagen voor de wedstrijd was het al een onderwerp van discussie: moesten schaatstoernooien wel buiten worden gehouden? Want ja, het sneeuwde in Inzell, waar het wereldkampioenschap afstanden werd verreden. Maar ik liet me er niet door afleiden. Voor mij was het perfect. Ik had er twee jaar getraind met Anni Friesinger en het voelde als mijn tweede thuis, ondanks de eenzaamheid die ik ervoer.
Op de vrijdag reed ik de 1500 meter. Ik was in bloedvorm, maar daar werd ik wéér vierde, terwijl ik het juist van deze afstand moest hebben. Als je dat interview terugziet van vlak na deze race, zie je aan mijn kop en in mijn ogen dat ik genoeg had van die vierde plekken. Volgens mij sprak ik het ook uit: ‘ik ben echt zo bloedpissig en er helemaal klaar mee!’
En toen gebeurde het, twee dagen later, op de zondag. Die dag voelde alles goed. Het sneeuwde, we reden buiten, en dat bracht me terug naar mijn jeugd op het natuurijs. Het was pure romantiek, alles viel op zijn plek.
Tijdens de 1000 meter moest ik vroeg aan de bak. Anni had al gereden en ik mocht kort daarna. Ik noteerde een snellere tijd en dat voelde fantastisch. Bij de finish was ik dolblij, alsof ik al wereldkampioene was geworden. Ik reed tegen de Chinese Wang en het laatste rondje voelde alsof ik vloog. Dat was het moment waarop ik wist dat het goed zat. Anni zag het ook en was oprecht blij voor me. Het was een zware race in de sneeuw, maar dat deed me niets. Ik merkte niet eens dat er sneeuwvlokken naar beneden kwamen.
Toen begon het wachten. Ik kon nauwelijks geloven dat het echt zou gebeuren, maar naarmate de ene na de andere schaatsster niet in de buurt kwam van mijn tijd, werd ik steeds zenuwachtiger. Er moesten nog sterke tegenstandsters in de baan komen, onder wie favoriete Marianne Timmer. Iedereen beet zich stuk op dat laatste rondje en het begon tot mij door te dringen dat dit weleens mijn moment zou kunnen zijn.
Wat er door me heen ging? Het gevoel dat het eindelijk goed zou komen. Tegelijkertijd kon ik na al die vierde plekken niet geloven dat het nu echt zover was. Het ongeloof en de euforie wisselden elkaar af. Iedereen gunde het me. Zelfs mijn concurrentes hadden zoiets van: ‘als we dan toch van iemand moeten verliezen, dan graag van jou.’ Anni was ook heel lief en zei dat ze blij voor me was. Dat was een bijzonder moment tussen ons, na twee jaar zo intens samen doorgebracht te hebben.
Op het podium staan met Marianne (derde) en Anni (tweede) maakte het extra speciaal. Het zonnetje was ondertussen zelfs doorgebroken. De Nederlandse fans waren in groten getale aanwezig die dag. De toeschouwers voelden heel dichtbij en konden ons bij wijze van spreken aanraken. De sfeer was uniek. Ik weet nog dat ik werd onthaald in een Nederlandse feesttent met kleintje Pils. Alsof ik iedereen in die feestende mensenmassa persoonlijk een handje had gegeven. Het was een dag vol blijdschap op dat sneeuwende buitenijs. De omstandigheden tijdens de races waren zwaar, maar dat maakte het voor mij alleen maar mooier. Ik had altijd al een liefde voor het buiten schaatsen, en die dag kwam dat volledig tot zijn recht.
Elke keer als ik eraan terugdenk, voel ik dezelfde emotie als toen. De voldoening van het bereiken van je doel, van het overwinnen van tegenslagen en van het moment waarop je eindelijk kunt zeggen: ik ben de beste van de wereld. Ik was al dertig en zat aan het einde van mijn carrière. Om je carrière dan zo af te kunnen sluiten, is een sprookje. Eind goed, al goed.”
