‘HET GEBEURDE TOEN IK DIT HET MINST VERWACHTTE’
“Het wereldrecord op de 1500 meter in Salt Lake City in 2015, dat is waar ik het eerst aan moet denken. Ik herinner me dat seizoen nog goed. Calgary en Salt Lake City waren de eerste twee wereldbekers, en ik weet hoe onzeker ik me voelde in Calgary. Dat heb je altijd bij de eerste wereldbeker van het seizoen; je weet nooit precies waar je staat. Mijn weekend in Calgary was goed, maar niet perfect. Ik was niet tevreden met mijn 1500 meter, terwijl ik het wereldrecord op de 1000 meter wel had verbroken. Dit gaf me goede moed richting Salt Lake City de week erop.
Het voelde fijn om terug te zijn in Salt Lake, na er zeven jaar gewoond te hebben. Het voelde nog steeds als thuis. Mijn moeder was bij me, en we verbleven in het huis waar ik vroeger woonde. Ook mijn huisgenoten uit die tijd verbleven er. Ik voelde me helemaal op mijn gemak, hoewel ik nog steeds last had van een flinke jetlag. Ik was vlak daarvoor vanuit Nederland nog naar Salt Lake gevlogen voor onze wereldbekerselecties, toen weer terug naar Amsterdam voor twee weken, en vervolgens weer terug naar de Verenigde Staten voor de wereldbekers. Ik voelde me zo slaperig, waardoor ik de dag voor de wedstrijd om vier uur 's middags al in slaap viel. Ik kreeg daardoor wel een goede nachtrust.
Toen ik die ochtend wakker werd van de World Cup in Salt Lake City, voelde ik me nog steeds niet geweldig. Mijn benen voelden zwaar en ik had zelfs even de gedachte om me af te melden voor de 1500 meter. Het was niet mijn favoriete afstand. Toch besloot ik te rijden.
Ik weet nog dat mijn coach Jillert Anema tegen me zei dat een wereldrecord er deze dag niet in zat. De omstandigheden waren niet goed. Hij wist dat het beter was om een race in te gaan zonder je zorgen te maken over de uitkomst, dus ik besloot de race in te gaan zonder enige verwachtingen. Ik startte in de buitenbaan; dat was mijn geluk. Dit vind ik een voordeel op de 1500 meter, omdat je dan kunt eindigen in de binnenbaan. Ik was in die rit gekoppeld aan Brittany Bowe. Wij waren zo aan elkaar gewaagd en haalden het beste in elkaar naar boven. Het was altijd een uitdaging en een eer om tegen haar te rijden. We hielpen elkaar, maar die rivaliteit hield ons scherp.
Aan de start voelde ik me nog steeds slaperig. Het was een vreemde ervaring. Het stadion in Salt Lake was luidruchtig, en ik zat volledig in een flow. Ik had een simpel plan: hard openen. Een ronde voor het einde voelde ik Brittany dichterbij komen. Ik wist dat ik nog één keer moest versnellen om het laatste stuk goed te kunnen finishen.
Achteraf gezien was die slaperigheid wellicht een voordeel, omdat ik daardoor voorafgaand aan de race geen overbodige energie had verspild. Ik voelde me ontspannen. Ik herinnerde mezelf eraan dat ik in de zomer de Italiaanse berg de Stelvio had beklommen op de fiets. Als ik dat kon, moest ik drie ronden op het ijs ook vol kunnen houden.
Ik leefde echt in het moment tijdens die race. Brittany en ik pushten elkaar altijd naar een hoger niveau, en dat maakte het extra speciaal. Toen ik over de finish kwam, wist ik het al. Het voelde goed en ik noteerde een tijd van 1.50,85 minuten. Het was een nieuw wereldrecord! In Salt Lake hebben ze zo’n bord waarop de wereldrecords worden getoond en ik zag het daar opflitsen. Het was een enorme opluchting en een moment van trots.
Na de race was alles even een waas. Ik zag Jillert, mijn moeder, en mijn man Jorrit Bergsma, die er ook bij was. Het was tevens het eerste seizoen dat ik officieel "Bergsma" heette; wat een grappig detail was.
Al met al blijft dit moment me bij omdat het onverwachts kwam. Ik had nooit gedacht dat ik een wereldrecord zou rijden die dag, maar het gebeurde. En dat is het mooie van sport: soms gebeuren de meest bijzondere dingen op momenten dat je ze het minst verwacht.”
