‘DEZE DAG OP DE REEUWIJKSE PLASSEN MAAKTE ME TROTSER OP MIJN CARRIÈRE’
“Ik had al drie jaar geen schaats aangeraakt en was benieuwd hoe het zou voelen. Onverwachts ging het heel hard vriezen. Het was tijdens de coronawinter, een paar jaar nadat ik mijn professionele schaatscarrière had moeten beëindigen. Normaal gesproken zou deze strenge vorst het startsein zijn geweest voor wedstrijden, maar door de coronamaatregelen waren deze niet toegestaan. Ondanks dat voelde ik een sterke drang om weer het ijs op te gaan. Met Jordy Harink, een oude schaatsvriend, besloot ik naar de Reeuwijkse Plassen te gaan om daar te schaatsen.
Het was alsof ik de dag ervoor nog op het ijs had gestaan. Het voelde zo vertrouwd en natuurlijk, alsof ik nooit gestopt was. We begonnen te toeren en al snel kwamen we andere oude ploeggenoten tegen zoals Erik Jan Kooiman en Timo Verkaaik. Het was een spontane reünie van mijn schaatsvrienden en we genoten met volle teugen van het pikzwarte ijs en de prachtige vorstomstandigheden.
Wat dit moment zo bijzonder maakte, was de vrijheid die we voelden. Geen druk van wedstrijden of tijd. Gewoon genieten van het schaatsen met vrienden. Normaal gesproken waren we altijd bezig met prestaties en de volgende wedstrijd, maar deze keer was het puur genieten. We hebben urenlang rondjes gereden, zonder enige vorm van competitie. Het was een soort memory lane waarin we herinneringen ophaalden en genoten van het moment.
Tom den Heijer schaatste een tijdje achter me. Hij zei dat hij even wilde kijken hoe ik het deed en er misschien iets van kon leren. Dat vond ik een groot compliment en het gaf me een trots gevoel. Het was een bevestiging dat mijn vaardigheden en ervaring nog steeds waardevol waren.
Deze dag op de Reeuwijkse Plassen maakte me trotser op mijn carrière dan ik ooit was geweest. Toen ik nog actief schaatste, stond ik nauwelijks stil bij mijn prestaties. Het was altijd een kwestie van doorgaan naar de volgende uitdaging.
Jaren later en na een periode van ziekte en herstel, kon ik echt waarderen wat ik had gedaan. Het voelde goed om te weten dat ik nog steeds kon schaatsen, zelfs al was mijn conditie niet meer wat het geweest was. De oude techniek zat er nog steeds in en ik kon mijn vrienden bijhouden, wat een geweldig gevoel gaf.
Ook gingen m’n gedachten terug naar mijn Alternatieve Elfstedentocht-overwinning in 2016. Dit blijft een onuitwisbare herinnering en iets waar ik altijd trots op zal zijn. Maar dit vrije schaatsen, zonder druk en competitie, was op een andere manier even waardevol. We hebben zelfs onderweg nog een paar shotjes gedronken, ondanks de coronamaatregelen. Het was een herinnering aan de kameraadschap en het plezier die schaatsen altijd heeft gebracht.
Dit moment buiten mijn officiële schaatscarrière heeft me laten inzien hoe belangrijk het is om soms stil te staan en te genieten van wat je doet. Het heeft me geholpen om opnieuw te waarderen waarom ik ooit zo gepassioneerd was over schaatsen en gaf me de motivatie om die passie te blijven volgen, zowel op als naast het ijs.”
