Rubriek over een speciaal moment van een sporter, coach, trainer of een ander personage uit de schaats-, en skeelerwereld: een hilarische gebeurtenis, hoogte- of dieptepunt dat nog niet eerder is verteld.
‘HET BLEEK EEN GOUDEN ZET’
“Het moment dat mijn leven veranderde was het wereldkampioenschap inlineskaten in het Australische Perth, in 1995. Ik was nog maar zeventien jaar en reed als juniore mee met de senioren. Alleen al de reis naar Australië voelde voor mij als een overwinning. Ik had nooit verwacht om zo’n ervaring mee te maken, laat staan dat ik met twee gouden en een bronzen medaille huiswaarts zou keren.
Het begon voor mij met de 300 meter tijdrit op de baan. De baan had een kortere afstand dan ik gewend was. Ik had altijd een iets langer frame onder mijn inlineskates voor de 200 meter, maar hier was de baan 175 meter. Dat zorgde ervoor dat ik moeite had om de bochten te houden. Gelukkig had mijn sponsor, Luigino Verducci, een extra korter frame bij zich. Ik was de enige van het Italiaanse team met zo'n frame. Het gaf me net dat beetje extra snelheid.
Een ander opvallende keuze was mijn start tijdens die 300 meter. De meeste deelnemers begonnen beneden op de baan, terwijl ik met mijn trainer had geoefend om bovenaan te starten. In eerste instantie twijfelde ik toen ik iedereen beneden zag starten, maar ik hield vast aan ons plan en begon bovenaan. Het bleek een gouden zet.
Als Italiaanse was ik gewend om als een van de laatsten te starten. Het publiek begon zelfs weg te lopen, omdat de favorieten hun ritten al hadden gereden. Zij dachten dat er niets spectaculairs meer zou komen. Maar op tweehonderdsten van een seconde won ik de tijdrit. Vanaf dat moment hoorde ik overal mijn naam. Het was een bizar moment.
Ik had niet verwacht dat ik zo succesvol zou zijn, zeker niet als juniore. In Italië was ik een van de besten, maar we hadden geen idee hoe we ons zouden verhouden tot de rest van de wereld. We konden immers niet iedereen volgen via sociale media of tijden vergelijken via internet. Alles was onbekend.
Vlak na mijn overwinning kwam er meteen iemand van het merk ‘Hyper’ naar me toe, die mijn benen volplakte met stickers. Binnen de kortste keren had ik een sponsordeal met het bedrijf en kreeg ik elk jaar dertig tot veertig sets wielen gratis. Alles ging in een razend tempo. Het voelde alsof ik in een droom leefde.
Het ontvangen van mijn medaille op het podium was zo overweldigend. Een Australische man zette een grote cowboyhoed op mijn hoofd. Ik wist niet goed hoe ik moest reageren, maar het was geweldig. Ook de ereronde na de race met de Italiaanse vlag in mijn handen was een magische ervaring. Het publiek juichte, terwijl We are the champions door de luidsprekers schalde.
Mijn familie was helaas niet in Australië, dus ik moest hen bellen om het nieuws te vertellen. Ik weet nog dat ik met muntjes in een telefooncel stond, zenuwachtig wachtend tot ze zouden opnemen. Toen ik hen vertelde dat ik had gewonnen, barstten ze in tranen uit van vreugde. Ze konden het net zomin geloven als ik.
Ik voelde niet alleen de steun van mijn coach, waar ik uiteindelijk voor de rest van mijn carrière onder getraind heb, maar ook van de senioren van de ploeg. In die tijd was ik goed bevriend met Ippolito Sanfratello, die later in 2006 olympisch kampioen zou worden op de ploegenachtervolging met Enrico Fabris en Matteo Anesi. Hij was een paar jaar ouder en zorgde goed voor me tijdens dat WK. Hij hielp mij zelfs met het wisselen van mijn frame en gaf me advies. Het was fijn om iemand naast me te hebben die zoveel ervaring had.
Later in die week won ik op de weg nogmaals goud en een bronzen medaille. Dat WK in Australië in 1995 blijft voor mij het moment van mijn carrière, vol euforie en verwondering. Het was de start van alles. Dat ik daar als juniore stond en met medailles naar huis ging, blijft een herinnering die ik voor altijd koester.”
