Vroeg gestart in de A-groep van de laatste World Cup-confrontatie op de sprint (tweede paar) zag de rijder van Jumbo-Visma hoe de Japanner Yuma Murakami (34,69) en de Amerikaan Jordan Stolz (34,73) pas in de slotritten onder zijn knappe 34,79 doken. De Aziatische bliksemschicht dankte zijn zege – de derde wereldbekerwinst voor hem – vooral aan de fenomenale eerste 100 meter waarvoor hij 9,45 seconden nodig had. N’tab, die bepaald geen slechte start had, leverde op dat stuk bijna drietienden in (9,73). Het kon hem weinig deren, beseffend dat hij met zijn derde plaats eindelijk weer eens tussen de grote jongens een stek had gevonden. Eind januari 2021 lukte hem dat drie keer binnen zeven dagen in de World Cup, daarna werd het vooral tobben met zijn vorm en knokken tegen zichzelf.
Hij reageerde opgewekt, al was er van euforie geen sprake. Het resultaat van het onlangs verreden NK Afstanden had meer voor hem betekend omdat hij toen dankzij de tweede plek op een van de twee 500 meters de deur kon openen naar het belangrijkste toernooi van dit seizoen, het wereldkampioenschap in eigen huis (Heerenveen). “Sinds die uitslag merk ik dat ik elke week beter ben gaan schaatsen. Ik heb geen pijntjes meer, geen klachten en voel me fysiek goed. Op het NK schaatste ik niet geweldig, maar het resultaat had ik nodig om me te verbeteren”, zei de 28-jarige Amsterdammer na zijn race voor de camera van de NOS.
Anders dan de meeste schaatsers in Tomaszów Mazowiecki trok N’tab zich weinig aan van de allerminst perfecte omstandigheden. “Ik hoorde iedereen klagen over het ijs, terwijl ik in de gaten had dat ik mijn trucje goed kon doen: hard openen en twee keer linksaf. Zo makkelijk is het. Toch heb ik lang geen podiumplaatsen bij elkaar gereden. Blijkbaar hoort het bij mijn route naar de top. Ik ben blij dat ik weer heb kunnen meedoen om de prijzen. Daardoor heb ik hier prettige dagen beleefd. Hopelijk slaag ik erin deze vorm vast te houden tot we in Thialf rijden. Ik heb echt nog geen foutloze wedstrijd laten zien. Zeker de start kan sneller, dus ik moet nu alles op alles zetten zodat ik straks beter ben op het WK.”
Dat zal Antoinette Rijpma-de Jong ook denken. De Friezin uit dezelfde formatie als N’tab beleeft in Polen dagen waarop ze heen en weer wordt geslingerd tussen wanhoop en opluchting. Vrijdag moest ze haar optreden als een soort bergrit in de Tour de France hebben ervaren waarbij ze voor haar gevoel alleen maar omhoog moest fietsen. De drie kilometer die ze uit haar lijf perste, bracht haar in de bovenkamer enigszins uit balans; op de halve afstand van een dag later sprongen er alweer bijna tranen van opluchting uit haar ogen. Niet dat ze zo vlekkeloos presteerde, integendeel: het duel met Ragne Wiklund, ongetwijfeld over een kleine twee weken ook een pestkop van jewelste, ging verloren, maar in dit geval deed de tweede plek in de uitslag dat mentale tikje teniet.
Wat ze zichzelf – zoals zo vaak – bewees, was dat ze altijd kan terugvallen op haar geweldige wedstrijdinstelling. Ze kan alle voorschriften die bij een keurige, efficiënte manier van schaatsen horen compleet vergeten wanneer ze letterlijk de strijdbijl heeft opgegraven, de drang om er zwoegend als een dokwerker het beste van te maken, leidt geregeld tot een tijd die een lach op haar gezicht terugbrengt. “Vrijdag was het heel slecht. Toen ik vanmorgen wakker werd, nam ik me meteen voor: vandaag ga ik er vol voor. Vol gas! Ja, dan ben ik erg blij wanneer ik zie dat ik zo tweede kan worden. Technisch was het niet goed, op wilskracht ging het wel”, constateerde Rijma-de Jong. “Dit geeft weer vertrouwen.” En rust zal bij haar de overhand krijgen, in de wetenschap dat ze het mondiale gevecht mag voeren op de baan die haar meestal goed gezind is.
Behalve de podiumklanten van TeamNL gaven er nog enkele atleten opbeurende signalen af. Mocht Merijn Scheperkamp zijn explosiviteit op de eerste fase van de 500 meter nog wat kunnen aanscherpen, dan lonkt er in Thialf ook een medaille. Hij klokte op eenhonderdste na dezelfde opening als N’tab ((9,74); kan hij er een tiende vanaf halen, dan komt zijn wapen (een supersnelle ronde) nog beter uit de verf. Nu eindigde hij als vijfde.
Joy Beune miste op 0,03 seconde de tweede bronzen plak van het weekend. Miho Takagi, eindwinnares van de wereldbeker op de schaatsmijl, mocht met Wiklund en Rijpma-de Jong mee naar het podium. In de B-divisie klonken er na drie nummers Nederlands klinkende overwinningskreten. Elisa Dul was met voorsprong de rapste op de 1500 meter, voor Myrthe de Boer, Hein Otterspeer (500 meter) toonde aan dat hij helemaal niet thuishoort in de tweede league van de wereldbeker, en datzelfde kan worden gezegd van good-old Jorrit Bergsma. Zijn 6.19 op de vijf kilometer was de derde score van de dag, achter de Noor Sander Eitrem (6.15,06, baanrecord) en Beau Snellink (6.21,64), voor wie de dag een heel plezierig slot had. Met 'dank' aan Ghiotto...
Laatstgenoemde moest een hinderende actie in zijn duel op de vijf kilometer met Eitrem bekopen met diskwalificatie. Hij kon zo bovendien fluiten naar de hoofdprijs in het klassement van de langste afstanden (16.000 dollar) die daardoor in de schoot werd geworpen van de jonge Nederlander. De rijder van Jumbo-Visma kroop van drie naar stek twee, toen de jury de naam van Ghiotto schrapte, en zo passeerde hij in de eindafrekening Patrick Roest. De Lekkerkerker had gekozen de laatste World Cup te skippen. Zijn 288 punten bleken net te weinig, want Snellink kwam uit op 290...
"Heel mooi dat ik in mijn eerste jaar dat ik World Cups rijd zo'n prijs kan winnen. Het is een beetje op een rare manier totstandgekomen, door een DSQ, maar dat maakt het niet minder leuk. Ik vind overigens wel dat Ghiotto die overwinning had verdiend: hij was de beste dit seizoen. Ik ben er best blij. Dit was niet eens mijn beste race van het jaar. Vandaag kwam er niet uit wat in de tank zit. Ik ben nog jong (21 jaar, red.), ik kan met Jac Orie een mooi plan opstellen om nog beter te worden in de toekomst."
De vrouwenploeg die de eerste plaats op de teamsprint voor het grijpen had, beleefde een zwarte dag. Al kort na de start van het trio Michelle de Jong, Marrit Fledderus en Isabel Grevelt maakte Fledderus een misslag. Ze zette een punt van een schaats in het ijs en kwam hard ten val, wat het einde van de race voor de Nederlandse meiden betekende. In de algemene rangschikking zakte Oranje door de DNF (did not finish)van 1 naar 6.
De uitslagen van zaterdag staan hier.