Het tussenjaar van Silke Kabel bij Tonny de Jong: schaatsdroom wordt levensles

De bal ging rollen toen Marc Poulin, betrokken bij de Olympic Oval, Tonny de Jong vroeg of zij iemand kende die een jonge Nederlandse schaatsster kon opvangen. Tonny dacht meteen: “Wij hebben ruimte en ik weet hoe bijzonder zo’n buitenlandse ervaring is.” Na een videogesprek met Silke en haar ouders voelde het goed. “Ze was zó gemotiveerd en zelfstandig. Ik zei: als je niemand anders vindt, ben je welkom bij ons.” En zo vertrok Silke op 5 juli naar Calgary en trok de dag erna in bij Tonny’s gezin.

Silke was vroege leerling en had op de basisschool een klas overgeslagen. Ze was dus jong klaar. “Ik wist: als ik nog iets wil proberen in het buitenland, dan moet het nu.” Studeren kon later altijd nog. Maar reizen zonder doel was geen optie: “Schaatsen is mijn passie.” De keuze voor Calgary was logisch: topfaciliteiten, een prettig contact met de coaches en een Engelstalige omgeving. “In een land waar je de taal niet spreekt, voel je je sneller eenzaam. Dat wilde ik voorkomen.”

Voor Tonny en haar gezin – partner Mark, dochter Nico en zoon Jasper – was het spannend. Ze hadden wel eens schaatsers over de vloer gehad, maar niet voor langere tijd. Tonny: “Je weet niet hoe dat gaat lopen, ook met je gezin en de hond erbij…” Gelukkig voelde alles al snel vanzelfsprekend. “Silke is zelfstandig, dat maakt een groot verschil.”

Ook Silke voelde zich snel thuis, al was de hond aanvankelijk wat terughoudend. Jasper moest even wennen, maar uiteindelijk ontstond er een fijne dynamiek. “In de ijshockeywereld waarin hij zit, kan zoiets ook op zijn pad komen,” aldus Tonny.

Het leven in Calgary was intens. Silke stond vaak al om kwart over zes op het ijs. “Dat vroege opstaan was pittig, maar ik raakte eraan gewend.” Ze fietste – tegen de Canadese gewoonte in – dagelijks naar de Oval. “Ik had spikebanden nodig, want zelfs bij -30 graden fietste ik door de sneeuw.” Naast het ijs volgde ze krachttraining, iets wat in Nederland nog niet veel op haar programma stond. Ook combineerde ze het langebanen met het shorttracken. “Het is heel bijzonder dat deze groepen hier in Calgary zo nauw met elkaar samenwerken.” Eveneens deed ze mee aan een shorttrackwedstrijd in Montréal. “Dat was een superervaring!”

Haar tijd op de Oval was leerzaam. “De nationale teams trainen er. Dat motiveert. En de coaches nemen echt de tijd voor je.” Maar het ging niet alleen maar voor de wind. Ze werd ziek: een Pfeiffer-achtig virus gooide roet in het eten. Toch bleef ze betrokken bij de sport. Ze werd jurylid tijdens een World Cup langebaanwedstrijd in Calgary en kreeg zelfs de verantwoordelijkheid over de fotofinish. “Tijdens het wereldrecord van Davide Ghiotto zat ik boven in het juryhok. Zó spannend! Je beseft ineens hoe nauwkeurig alles is; een ervaring om nooit te vergeten.”

Daarnaast raakte ze betrokken bij een onderzoek naar de invloed van sport op hersenen van mensen tussen de vijftig en tachtig jaar. Ook werd ze meegenomen in het actieve leven van Tonny’s gezin. “Iedereen sportte. Het werkte aanstekelijk.” Daarbij leerde Silke een ouder echtpaar kennen dat ze al snel haar ‘bonus opa en oma’ noemde. “Met hen wandelde ik door de bergen.”

Haar mooiste herinneringen? Niet per se de uitjes, maar het dagelijks leven. “Er was rust en ruimte om te wennen. Ik voelde me welkom.” Tonny vult aan: “Ze had een doel en zat niet stil. Dat maakte het makkelijk voor ons allemaal.” Ook met Tonny’s dochter Nico – even oud als Silke – klikte het goed, al was Nico als Canadees juniorenkampioene op de gravelbike vaak op pad.

Na vijf maanden voelde Silke dat ze toe was aan een volgende stap. Ze trok in bij Kali, een oud-schaatsster en banketbakker in opleiding. “Ik was toe aan mijn eigen plekje. Deze stap heeft me voorbereid op straks op kamers gaan in Enschede.” Terug in Nederland wacht haar een studie technische informatica aan de Universiteit Twente. “Ik ben altijd technisch geweest. Informatica op school was het enige vak waar ik echt naar uitkeek. Het onderzoek in Canada heeft dat verder aangewakkerd.”

Buiten de sport heeft Silke volop genoten van de natuur. Ze wandelde in de Rocky Mountains, schaatste op natuurijs, zag hazen en coyotes in de achtertuin. “Ik heb vaak geprobeerd een beer te spotten, maar die heb ik helaas gemist,” lacht ze. Tijdens haar herstel raadde haar coach yoga aan. “Niet echt mijn ding, maar ik ging elke dag. Soms is het goed om iets nieuws te proberen.”

Wat begon als een sportief tussenjaar, werd een levensles. Ze is zelfstandiger geworden, bouwde een internationaal netwerk op, ontdekte nieuwe kanten van zichzelf. Niet door medailles, maar door ervaringen. “Ik heb geleerd om mijn grenzen te verleggen én aan te geven. Dat is misschien nog wel belangrijker.”

Haar advies aan andere jonge sporters? “Durf het avontuur aan te gaan. Je leert zoveel – over jezelf, over anderen, over hoe de wereld werkt. En als iets tegenzit, kijk dan naar wat wél kan. Dat is de grootste les die ik heb geleerd.”

Over enkele dagen keert Silke terug naar Nederland met een rugzak vol herinneringen, klaar voor haar studie en het volgende schaatsseizoen. “Ik heb technisch veel geleerd in Canada. Dat neem ik allemaal mee. Ik weet zeker dat er weer iets moois op mijn pad komt.” Tonny kijkt ook met voldoening terug: “Het was gezellig en inspirerend. Het voelde goed om Silke te helpen haar droom na te jagen. Zoiets gun je iedere jonge sporter.”

Van diploma-uitreiking tot ijskoude fietstochten, van juryhok tot yoga, van coyotes tot onderzoek doen bij ouderen – Silke’s tussenjaar in Calgary was geen pauze, maar een ervaring die haar als mens heeft gevormd. En dat begon allemaal met één e-mail en de eenvoudige woorden van Tonny: “Als je niets vindt, ben je bij ons welkom.”