Rap pratend, in afgemeten antwoorden en niet al te spannende teksten: dat is de 24-jarige Engelsman die lastige kwesties net zo gemakkelijk ontwijkt als voor hem vallende tegenstanders op het shorttrackijs. Het is misschien wel een manier van overleven in een sportsamenleving aan de andere kant van de Noordzee, waar de trots pas opleeft zodra er resultaten zijn. Het is niet voor niets dat Niall Treacy met nadruk zegt dat zijn land zich graag profileert als een sportnatie die veel op heeft met de zomersporten (lees: Zomerspelen). Een bescheiden succes als zilver op een EK Shorttrack, of vorige maand in China een bronzen plak in de World Tour? Van dergelijke bijzondere prestaties in een winterse discipline wordt de doorsnee Brit niet warm, laat staan dat ze iemand faam bezorgen.
Ja, hijzelf werd er blij van, en logisch. Er is geen atleet ter wereld die niet zo nu en dan naar een tastbare bevestiging hunkert voor zijn inspanningen en investeringen in tijd en dikwijls (eigen) geld. Tweede worden op de 1000 meter in Gdansk was een soort van doorbraak bij de senioren, en daarom in zijn ogen voornamer dan het World Tour-brons in Beijing (begin december 2024) op dezelfde discipline. Misschien een wat merkwaardige keuze, maar Treacy verklaart zich meteen nader.
“Het was specialer, die eerste prijs. Ik joeg al even op een plak. Zat er een paar keer dichtbij, met een plek in de A-finale van de World Cup. Na de zilveren medaille van Gdansk kwam die bronzen in China. Daar had ik zoiets van Wauw, op dit niveau!, me realiserend dat de wereldbeker intussen als World Tour nog meer betekenis heeft gekregen”, vertelt de student economie die ooit, op achtjarige leeftijd, het shorttrackvirus van zijn broers Ethan en Farrell oppikte. “Het verraste me iets te winnen in een wedstrijd van dat formaat.”
