Dhore ging afgelopen weekend naar Hamar waar hij vriendin Merel Conijn aanmoedigde in de jacht op eremetaal. Een speciale gebeurtenis met twee medailles als buit die hij niet wilde missen, maar nog liever had de 25-jarige sprinter in deze fase van het seizoen zelf in topvorm op het bevroren water gestaan. Dat is al enige tijd onmogelijk. Het relaas van Dhore is eentje van vallen en opstaan in het kwadraat, het vinden van balans tussen het doorzetten van zijn sportieve droom en kiezen voor gezondheid. Alleen dan kan hij op termijn weer topsport bedrijven en mooie dingen tonen op het ijs.
“Twee jaar geleden stond ik op het NK Afstanden en reed ik twee prima races”, vertelt Dhore. “Toen ik mijn races terugkeek, vond ik het helemaal niet zo denderend wat ik had laten zien. Het kan veel beter, er zit veel meer in, dacht ik. Het NK halen is elk jaar mijn doel, helaas heb ik dat niveau sindsdien niet meer gehaald.” Dhore werd tijdens zijn tienerjaren vaak geplaagd door hardnekkige verkoudheden. Het seizoen 2023-2024 was amper begonnen en toen kreeg Dhore weer last, deze keer met flinke gevolgen. “Ik was heel de dag moe, had geen energie. Elke inspanning, ik bleef aan een stuk door verkouden.”
Dhore kreeg een doorverwijzing naar een KNO-arts waar hij in de zomer van 2024 geopereerd werd aan zijn neus. Dat moest de bijholte- en slijmvliesontsteking een halt toeroepen en zou Dhore weer in staat stellen om topsport te bedrijven. Het tegendeel bleek waar. Na de operatie hield hij een tijd verplicht rust en toen hij weer met lichte trainingen begon, ging het best goed. “Tot het van de ene op de andere dag weer mis was. Mijn lichaam wilde niet meer. Dat is eigenlijk zo de hele winterperiode zo gebleven.” Dhore reed in het voorseizoen wel in Deventer, maar kon daar logischerwijs geen potten breken.
Hij vestigde zijn hoop op de Holland Cup in Hoorn, maar hij was fysiek niet in staat de wedstrijden daar te rijden. Plaatsing voor het NK was daarmee ook geen haalbare kaart. “Ik besloot mijn seizoen af te sluiten, er zat geen stijgende lijn in. Elke training begon ik met goede moed, maar telkens kreeg ik een teleurstelling te verwerken als er geen progressie was. Mijn lichaam kon het gewoon niet aan, reden om aan mijn rustperiode te beginnen.”
Niet alleen de bijholte- en slijmvliesontsteking waren aanleiding voor Dhore om op de rem te trappen. “Ik heb best wel wat gedoe gehad met mijn rug, mijn knie is al jaren een zorgenkind. Een raadsel, ik heb al zoveel specialisten gezien, maar we komen er niet uit wat het is.” Dhore trainde om de problemen heen, maar leverde daarmee in op kwaliteit. “Op een gegeven moment kon ik alleen nog fietsen en schaatsen, krachttraining zat er niet meer in en de sprongtraining ging ook niet. Alle dingen waarmee ik een beetje spanning op de benen kon zetten, moest ik uit mijn programma halen.”
