In Ammerstol moesten ze 'effe improviseren' om Femke Mossinkoff een werelduurrecord te laten rijden

"Sjonge, waarom hebben wij daar niet aan gedacht", was de gedachte die bij ploegleider Martin van de Pol vanochtend tijdens het ontbijt door het hoofd schoot. Hij keek naar de geslaagde werelduurrecordpoging op natuurijs van Bart Vreugdenhil in Winterswijk, raakte direct geïnspireerd en zag kansen. Hoe mooi is dat? Eigenlijk zouden we dat met Femke ook moeten doen, want als iemand het kan is zij het wel, meende hij. Een belletje met Vreugdenhils ploegleider Casper Helling, leerde hem vertelde dat dit plan er al sinds de zomer lag. Een volgend telefoontje ging naar de organisatie in Winterswijk. "Die zeiden wat er allemaal bij komt kijken. Toen dacht ik: oh, shit, dat gaat wel lastig worden."

Een eerste vereiste was natuurijk een baan die zich voor zo'n poging leent én over een solide ijsvloer beschikt. Verenigingen uit de buurt konden geen soelaas bieden, het ijs was nog onvoldoende. Maar toen hij Bert Timmerman in Ammerstol belde, bleek het een schot in de roos. Een baan waarop gereden kon worden en hij kreeg er met Bert ook nog eens iemand bij die goed thuis is in de regels. Timmerman is al jaren internationaal scheidsrechter bij grote langebaantoernooien en kent het klappen van de zweep. Daarnaast is hij van het niet lullen maar aanpakken, dus ging hij aan de slag.

"Ik werd gebeld door Martin, of wij bereid waren mee te werken aan de poging van Femke om het werelduurrecord te rijden", vertelt Timmerman. "Dat moesten we doen, maar het was kort dag en er moest even wat georganiseerd worden. Het belangrijkste was of we de elektronische tijdswaarneming voor elkaar konden krijgen. Dat lukte tegen vieren. Toen hebben wij Martin laten weten dat het wat ons betreft kan." De beslissing kwam zo laat, dat Femke nauwelijks tijd kreeg zich écht voor te bereiden, laat staan erg zenuwachtig te worden.

"Het was minder dan een paar uur, ik hoorde rond 4 uur dat het echt doorging. Ik had al rijst klaargemaakt en heb wat gegeten", vertelt ze. "Het hing van de tijdswaarneming af of het doorging, dat was nog wel het spannendst. Toen ging het door en werd de spanning alleen maar minder. Ik heb me snel omgekleed, me klaargemaakt, ben met Tom (Den Heijer, haar vriend en eveneens marathonschaatser) hierheen gegaan, ingelopen en heb mijn schaatsen aangetrokken", somt ze nuchter en helder op.

Aan de organisatiekant was het allemaal wat minder eenvoudig, maar Bert Timmerman en de zijnen lieten zich niet gek maken. "Dan is het effe improviseren. De reglementen even goed lezen, hoe het allemaal in elkaar moet zitten. Het staat tegenwoordig in het nationale wedstrijdreglement en dat hebben we goed bekeken. We hebben de baan keurig uitgezet als een officiële wedstrijdbaan. We hebben transpondertijden, drie handklokkers erbij en ook de bochtencommissarissen stonden er. Ik denk dat we wat dat betreft aan alle voorwaarden hebben voldaan."

Om 18.06 uur ging Femke uiteindelijk van start, bijna letterlijk in de achtertuin van Ineke Kooiman - van Homoet, die het laatste wereldrecord op buitenijs reed. Op kunstijs, dus gold haar afstand van 33,837 kilometer uit 1982 niet als de te kloppen tijd. Haar zoon Erik Jan Kooiman, zelf nog altijd houder van het werelduurrecord op kunstijs bij de mannen, zag het tevreden aan en genoot zichtbaar van de poging van Femke. Toen ze na een uur met opgeheven armen over de streep kwam, stond een groot contingent rijders van de lokale club De Lekstreek haar toe te juichen, inclusief Kooiman zelf.

Of het de start is van een nieuwe traditie, vond de eveneens aanwezige KNSB-directeur Herman de Haan een interessante suggestie. "Misschien brengt het ons op een idee. We zijn de laatste jaren bezig het natuurijs meer onder de aandacht te brengen. Maar dit is prachtig, heel mooi. Ik vind het heel knap. Het is nogal wat om alleen zo een uur te rijden." Als het aan Femke ligt, wil ze zelf in ieder geval nog wel eens een nieuwe poging wagen. "Ik zou het graag nog een keer willen doen, om dan nog harder te rijden."