"Ik moet toegeven dat het wel een speciaal gevoel gaf", bekende Romme na afloop van de eerste training in Sotsji. "Inderdaad", viel Timmer hem bij. "Ik vind het jammer dat ik zelf niet mee mag doen."
"Begrijp me niet verkeerd", vervolgde de olympisch kampioene van Nagano en Turijn, "mijn tijd is geweest hoor. Maar zo'n Spelen, dat is toch kicken! Dit geeft altijd een speciaal gevoel. Gaaf!"
Romme genoot naar eigen zeggen vooral toen hij op zijn oranje fiets van het olympisch dorp naar de ijsbaan peddelde. "Dat was zo mooi, hier op je fietsje heen. Dat olympische gevoel kwam meteen helemaal naar boven. En dan hier op de ijsbaan in het Nederlandse pak. Dat was wel een nostalgisch gevoel."
Timmer en Romme schaatsen standaard met hun atleten mee. "Dan krijgen we namelijk het echte schaatsgevoel", legde de olympisch kampioen op de vijf en tien kilometer uit. "We zien dan ook meer, punten die beter kunnen bijvoorbeeld. En we creëren meer trainingsomvang voor Margot en Yvonne. We tillen het zodoende ook naar een hoger niveau."
Boer beaamde dat het een mooi beeld opleverde op de olympische baan. "Of ik Marianne kon bijhouden? Ha, bijna niet", lachte ze na afloop. "Het is leuk dat ze zo meerijden, het is ook fijn om zo in een treintje te rijden."
Vanaf de zijkant keek Bart Veldkamp, bondscoach van de Belgen, met een enigszins jaloerse blik naar Romme. "Dat kan ik niet meer hoor", zuchtte hij toen Romme, met in zijn kielzog Nauta, voorbijtrok. "Al jaren niet meer."
Romme had na afloop van de training wel een advies voor zijn collega oud-schaatser op dat gebied. "Ik heb het al vaker tegen Bartje gezegd", verklaarde hij. "Dit moet je onderhouden. Ik houd mezelf graag fit, train nog drie keer in de week. Gewoon puur voor mijn plezier."
"Schaatsen op dit soort banen, met dit soort top ijs, is het mooiste wat er is. Kijk, zo'n baantje in Amsterdam met prut ijs hoeft voor mij echt niet. Maar dit hier, dat is echt fantastisch. En het geeft me het gevoel dicht bij onze schaatsers te staan. Dat is mooi meegenomen."