Jens van 't Wout: alles draait om de olympische uitsmijter in Milaan

Het Europees kampioenschap, waarop hij in 2023 zijn eerste en voorlopig enige individuele titel veroverde (1500 meter) geldt trouwens ook als een tussendoortje. Er is wat meer tegenstand van buitenlandse rijders die het hem lastig kunnen maken, maar de intensiteit laat zich niet vergelijken met de World Tour-competitie of het wereldkampioenschap. En dan zit er in zijn hoofd nog een overtreffende trap: de olympische uitsmijter van Milaan 2026: daar moet het gebeuren. Het liefst goud op de Winterspelen, dat is de intentie waarmee hij het werk oppakt dat op de weg daarheen nog ligt.

“Ik zal blij zijn wanneer ik zaterdag of zondag op het EK goud win, omdat ik verleden jaar (voornamelijk door een kapotte enkel waarmee hij reed, red.) niets had. Maar een plak van die kleur omgehangen krijgen in de World Tour betekent meer voor me. Al blijft een Europees kampioenschap ook iets dat je graag op je erelijst hebt staan."

Eerder dit seizoen vertelde Van ’t Wout bezig te zijn een racestijl te ontwikkelen waarmee hij de op dit moment bijna niet te kloppen Canadees William Dandjinou te grazen kan nemen. Daar kon hij tijdens het NK niet aan schaven, omdat hij simpelweg te goed is voor de andere Nederlandse rijders. Zo trok hij op de 1500 meter met zeven ronden te rijden de gashandel vol open, bij wijze van test. “Dat werd een time trial voor mezelf. In de World Tour zou ik nooit zo rijden, want dan zou er totaal anders op worden gereageerd.

“De komende dagen is het uitkijken naar de hoofdfase van het EK. Daarin tref ik waarschijnlijk wel een paar gasten dat me kan bijhouden als ik op snelheid ga. Van de Italiaan Pietro Sighel en Roberts Kruzbergs uit Letland weet ik zeker dat ze in mijn kont zullen kruipen. Michal Niewinski is ook een goede Poolse jongen. Of ze van me kunnen winnen? Dat hoop ik niet, hahaha! Van hen wegrijden is niet mogelijk op de 500 meter, op de langere afstanden kan het wellicht. Tegelijkertijd besef ik dat er altijd mensen zijn die niet kunnen aanhaken op mondiaal nivau, maar conditioneel zo sterk zijn dat ze daarmee het gebrek aan race-routine kunnen compenseren. Sta ik niet honderd procent scherp aan de start, dan kan ik zomaar worden ingehaald door iemand van wie ik dat niet had verwacht.”

Bij de les blijven, is de opdracht dus. Dat blijkt eenvoudiger gezegd dan gedaan, zolang er andere beelden langs flitsen. Steeds weer D-a-n-d-j-i-n-o-u. Hij is de maatstaf van alles. “William is conditioneel misschien niet eens beter dan ik, maar hij rijdt beter. Hij racet beter. Hij heeft de ballen om elke rit, ook wanneer hij compleet dood is in de laatste twee ronden, toch op kop te zitten. Dat doe ik niet. Ik moet van hem leren met ballen te racen, en dat kan door hem zoveel mogelijk op het ijs tegen te komen. De Crystal Globe (de bokaal behorend bij de overall zege in het klassement van de World Tour, red.) kan hem niet meer ontgaan. Daar hoe ik me dan ook niet op te richten.”

Nee, het duel tussen de lange, charismatische Noord-Amerikaan en Van ’t Wout spitst zich vooral toe op het tactisch vlak. Het spel van opponenten ‘stil zetten’ bijvoorbeeld, wat Dandjinou als de beste beheerst, daagt Jens erg uit om er een trucje op te vinden dat zijn rivaal in de problemen brengt. Of een antwoord klaar te hebben zodra de kopman van de Ice Maples (de naam van Canada in de World Tour, red.) er weer een onnavolgbaar repertoire van lijnen uitgooit dat passeren extreem bemoeilijkt. “Het is uitproberen, steeds opnieuw. Daar ben ik nog lang niet klaar mee.”